The Karate Kid (1984)
Ελληνικός τίτλος: Καράτε Κιντ
Περιπέτεια της Columbia, σε σκηνοθεσία Τζων Τζ. Άβιλντσεν, με τους Ραλφ Μάκιο, Πατ Μορίτα, Ελίζαμπεθ Σου, Μάρτιν Κόουβ, Ράντη Χέλερ, Γουίλλιαμ Ζάμπκα.
Όταν μετακομίζει από το Νιου Τζέρσεϋ στο Λος Άντζελες με τη μητέρα του, ο νεαρός Ντάνιελ είναι ήδη απογοητευμένος που αφήνει πίσω όλη του τη ζωή και τους φίλους του. Τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα, όταν πολύ σύντομα γίνεται στόχος μια παρέας μεγαλοπιασμένων συμμαθητών του που μάλιστα φοιτούν στη σχολή καράτε ενός βετεράνου καραβανά, ο οποίος ξυπνά τα πιο άγρια ένστικτα στους μαθητές του. Η γνωριμία του με την Άλι και το αθώο φλερτ που ανταλλάσσουν αγριεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αφού ο Τζώννυ, ο αρχηγός της παρέας είναι ο πρώην της που ακόμα τη θέλει. Μετά από τρεις φορές που είχε φάει το ξύλο της αρκούδας, ο Ντάνιελ βρίσκει καταφύγιο στο δωματιάκι του κ. Μιγιάγκι, του επιστάτη του κτιρίου όπου μένει. Και είναι η γνωριμία του με αυτόν τον ηλικιωμένο Ιάπωνα που θα δώσει την ευκαιρία στον Ντάνιελ να γνωρίσει βαθιά τον εαυτό του και τις πραγματικές του δυνατότητες.
Τεράστια επιτυχία στην εποχή του, παρά το σνομπάρισμα που δέχτηκε από μεγάλη μερίδα κριτικών, το "Καράτε Κιντ" θεωρείται επάξια σημείο αναφοράς του κινηματογράφου των '80s, μιας δεκαετίας που πλέον είμαι πεπεισμένος πως υπήρξε καθοριστική για το σινεμά. Με μια ανάθεση, ας πούμε, κατά παραγγελία από το στούντιο που είχε εντάξει τον σκηνοθέτη του "Ρόκυ", Τζων Τζ. Άβιλντσεν, στο δυναμικό του, ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Μαρκ Κέημεν βυθίστηκε στις δικές του μνήμες και στο ξύλο που είχε φάει αυτός στα 17 του από μια ομάδα νταήδων, για να γεννήσει την ιστορία. Όπως ο Ντάνιελ στην ταινία, έτσι και ο ίδιος είχε αποζητήσει στο καράτε την ελπίδα για να αντισταθεί στο ξύλο που έτρωγε, και αφού δεν έμεινε ευχαριστημένος από την πρώτη σχολή που πήγε, στη συνέχεια απευθύνθηκε σε έναν ιάπωνα δάσκαλο, ο οποίος δεν μιλούσε Αγγλικά, για να συνεχίσει την εκπαίδευση και την προπόνησή του. Σε συνδυασμό με ένα άρθρο που κυκλοφορούσε για έναν νεαρό που απέκτησε μαύρη ζώνη στο καράτε για να αντιμετωπίσει το νταηλίκι και τον εκφοβισμό, ο Κέημεν ζυγοστάθμισε τον ρεαλισμό με τη μυθοπλασία και γέννησε μια ιστορία καθάρια, σύγχρονη (εν γένει, όχι μόνο ως προς το τότε), βαθιά ανθρώπινη που στην ουσία μιλά για την ενηλικίωση ενός μικρού, φοβισμένου αγοριού και τη σχέση πατέρα-γιου που αναπτύσσει με τον σενσέι του.
Αυτή είναι και η μαγεία άλλωστε της ταινίας, που δεν χρησιμοποιεί το καράτε ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσο να συνδέσει αυτόν τον ολομόναχο, ηλικιωμένο άνδρα με ένα αγόρι που θα μπορούσε να είναι ο γιος που δεν κράτησε ποτέ στην αγκαλιά του, αντικαθιστώντας ταυτόχρονα τον πατέρα που δεν υπάρχει στη ζωή του Ντάνιελ. Ο Ραλφ Μάκιο αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή καθώς, διατηρώντας την ερμηνευτική ορμή που είχε επιδείξει στους "Αουτσάιντερς: Επαναστάτες Χωρίς Αύριο", αποδίδει έναν χαρακτήρα με εσωτερικές διακυμάνσεις, στον οποίο συγκρούονται η νεανική αφέλεια με την εφηβική ανησυχία και με τον άντρα που γεννιέται σιγά-σιγά μέσα του. Αυτός βέβαια που κλέβει την παράσταση είναι ο Πατ Μορίτα, στον ρόλο του κ. Μιγιάγκι, με μια ερμηνεία υψηλών απαιτήσεων (επάξια και η υποψηφιότητά του για Όσκαρ Β' Ανδρικού) και με μοναδικό πάντρεμα χιούμορ, σοβαρότητας, αφοσίωσης αλλά και ενός βαθύτατου πόνου. Μαστόρικη η σκηνοθεσία του Άβιλντσεν, που με τα μεγάλης διάρκειας πλάνα του, επιτρέπει στους ηθοποιούς του να συνδεθούν πραγματικά μπροστά στον φακό και όχι μετέπειτα χάρη στο μοντάζ, την ίδια στιγμή που με τα επιμελημένα μακρινά του ενθέτει το ίδιο το τοπίο της κάθε σεκάνς σε ρόλο πρωταγωνιστικό.
Αυτή είναι και η μαγεία άλλωστε της ταινίας, που δεν χρησιμοποιεί το καράτε ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσο να συνδέσει αυτόν τον ολομόναχο, ηλικιωμένο άνδρα με ένα αγόρι που θα μπορούσε να είναι ο γιος που δεν κράτησε ποτέ στην αγκαλιά του, αντικαθιστώντας ταυτόχρονα τον πατέρα που δεν υπάρχει στη ζωή του Ντάνιελ. Ο Ραλφ Μάκιο αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή καθώς, διατηρώντας την ερμηνευτική ορμή που είχε επιδείξει στους "Αουτσάιντερς: Επαναστάτες Χωρίς Αύριο", αποδίδει έναν χαρακτήρα με εσωτερικές διακυμάνσεις, στον οποίο συγκρούονται η νεανική αφέλεια με την εφηβική ανησυχία και με τον άντρα που γεννιέται σιγά-σιγά μέσα του. Αυτός βέβαια που κλέβει την παράσταση είναι ο Πατ Μορίτα, στον ρόλο του κ. Μιγιάγκι, με μια ερμηνεία υψηλών απαιτήσεων (επάξια και η υποψηφιότητά του για Όσκαρ Β' Ανδρικού) και με μοναδικό πάντρεμα χιούμορ, σοβαρότητας, αφοσίωσης αλλά και ενός βαθύτατου πόνου. Μαστόρικη η σκηνοθεσία του Άβιλντσεν, που με τα μεγάλης διάρκειας πλάνα του, επιτρέπει στους ηθοποιούς του να συνδεθούν πραγματικά μπροστά στον φακό και όχι μετέπειτα χάρη στο μοντάζ, την ίδια στιγμή που με τα επιμελημένα μακρινά του ενθέτει το ίδιο το τοπίο της κάθε σεκάνς σε ρόλο πρωταγωνιστικό.
Ψυχαγωγία υψηλής αδρεναλίνης και συναισθήματος, το "Καράτε Κιντ" θεωρώ πλέον πως έχει καταγραφεί στο DNA μας, αφού αρκεί μια νότα από κάποιο από τα υπέροχα τραγούδια του για να ξετυλίξει όχι μόνο ολόκληρο το φιλμ στο μυαλό μας, μα και τη στιγμή, τον τόπο και την παρέα με την οποία το είχαμε παρακολουθήσει την πρώτη φορά. Η επιτυχία του γέννησε δύο συνέχειες, ένα spin-off, ένα -ας πούμε- remake, μια τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων και φυσικά το "Cobra kai" που σπάει κόκκαλα στο streaming του Netflix.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου