Câini (2016)

Ελληνικός τίτλος: Όταν ξέσπασε η βία

Δραματική περιπέτεια της BAC, σε σκηνοθεσία Μπόγκνταν Μίριτσα, με τους Ντράγκος Μπουκούρ, Γκεόργκε Βίζου, Βλαντ Ιβάνοφ, Ραλούκα Απρόντου. 

Ο Ρόμαν κληρονομεί τεράστιες εκτάσεις γης από τον παππού του, κοντά σε μία συνοριακή πόλη, στη μέση του πουθενά. Φτάνοντας εκεί για να κανονίσει την πώλησή τους, τον παραξενεύει ο τρόπος με τον οποίο ο παππούς του απέκτησε μια τόσο μεγάλη περιουσία, αλλά και το γιατί όλη αυτή η γη παραμένει τόσα χρόνια πλήρως ανεκμετάλλευτη, πέραν ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Μια παράξενη κινητικότητα αυτοκινήτων τα βράδια στα χωράφια του και κάποια μισόλογα του τοπικού αστυνόμου, του βάζουν ιδέες πως κάποιοι τα χρησιμοποιούν για παράνομες δραστηριότητες. 

Με τις ταινίες από τη Ρουμανία να βγαίνουν στους ελληνικούς κινηματογράφους η μία μετά την άλλη κατά τη φετινή σαιζόν (ήδη μετράμε 5 από τον Οκτώβριο), είναι εμφανής η κινητικότητα και η ποιότητα του σινεμά της χώρας. Ενισχυμένη εν πολλοίς από γαλλικά κεφάλαια, η κινηματογραφία της Ρουμανίας αναδεικνύει σκηνοθέτες αλλά και θεματολογία που ποικίλει από φιλμ σε φιλμ, προσδιορίζοντας ένα κάπως συγκεκριμένο στυλ, χωρίς όμως θεματολογικές εμμονές που θα κατέτασσαν το σινεμά της σε μία και μόνο κατεύθυνση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με ένα σιωπηλό θρίλερ που αναδεικνύει την επικινδυνότητα της ιστορίας από την πρώτη κιόλας σκηνή, επενδύοντας στον άγνωστο φόβο που ελοχεύει και επιδεινώνεται από την άγρια ερημιά του τοπίου, καθώς το απόλυτο τίποτα στις άγονες αυτές εκτάσεις, ξεχωρίζει, με τη βοήθεια της φωτογραφίας, ως ένας ακόμη πρωταγωνιστής της ταινίας. 

Με αισθητική γουέστερν, ύφος ταινίας αγωνίας και μια ιντριγκαδόρικη ιστορία, ο πρωτοεμφανιζόμενος στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους Μπόγκνταν Μίριτσα που υπογράφει και το σενάριο, ξεφυλλίζει τα γεγονότα επενδύοντας στη βασανιστική άγνοια του πρωταγωνιστή, άρα και τη δική μας. Το ενδιαφέρον είναι πως ενώ θα μπορούσε να ακολουθήσει μια οδό στο στυλ του Ταραντίνο ή του Μπούρμαν (με την ταινία Deliverance του οποίου, τούτη εδώ μοιράζεται τον ίδιο ελληνικό τίτλο), αντιθέτως, ο Μίριτσα επιλέγει να βαδίσει σε διαφορετικά μονοπάτια. Η πρωτόγνωρη βία μπορεί να απεικονίζεται μεν με τη μορφή του ακρωτηριασμένου ποδιού που μένει για πολλή ώρα στην οθόνη, όσο διαρκεί αυτή η παράδοξη αυτοψία από τον αστυνόμο (στιβαρή η παρουσία του Γκεόργκε Βίζου στον συγκεκριμένο ρόλο), καθώς και με την άγρια δολοφονία ενός από τα τσιράκια της συμμορίας, αλλά τη στιγμή που περιμένεις τη μεγάλη κορύφωση με το ματοκύλισμα, εκεί κάνει πίσω και αποφασίζει να κατεβάσει τους τόνους στο ρελαντί, και να κρατήσει τη βία μέσα στα βλέμματα των ηρώων, στην ξεραΐλα της γης και σε μια διαλογική αντιπαράθεση, που όμως δεν μειώνει στο παραμικρό την αγριάδα του εγχειρήματος. Είναι το σημείο που μπορεί να απογοητεύσει αυτούς που θα περίμεναν ένα "μεγάλο φινάλε" με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κι όμως, μέσα στην ησυχία και στη θανατηφόρα ερημιά του τοπίου, αφήνει μέσα σου την ταραχή που σου προκαλούν οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν σκυλιά (όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας) και μια ανάγκη να αποτινάξεις από επάνω σου όλο αυτό το χώμα και τη σκόνη που νιώθεις ότι σου στεγνώνει το στόμα.