Dumbo (1941)

Ελληνικός τίτλος: Ντάμπο, το ελεφαντάκι

Κινούμενα σχέδια των RKO/Disney, σε σκηνοθεσία Μπεν Σάρπστήν, Σαμ Άρμστρονγκ, Νόρμαν Φέργκιουσον, Γουίλφρεντ Τζάκσον, Τζακ Κίννεϋ και Μπιλ Ρόμπερτς, με τις φωνές των Βέρνα Φέλτον, Μελ Μπλανκ, Κλιφ Έντουαρντς, Έντουαρντ Μπρόφυ. 

Οι πελαργοί παραδίδουν τα μωρά στα ζωάκια ενός τσίρκου, με εξαίρεση την κυρία Τζάμπο που έχει πλέον απογοητευθεί. Έστω, όμως, και με καθυστέρηση, ο πελαργός καταφθάνει και της αφήνει ένα γλυκύτατο ελεφαντάκι, με καταγάλανα μάτια και... τεράστια αυτιά. Οι υπόλοιπες ελεφαντίνες κοροϊδεύουν το μικρό της, όπως και οι θεατές του τσίρκου, με αποτέλεσμα η ίδια να θυμώσει πολύ και να ξεσπάσει βίαια. Ο διευθυντής την κλείνει στην απομόνωση και ο μικρούλης Τζάμπο Τζούνιορ (τον οποίο κοροϊδευτικά φωνάζουν Ντάμπο  -χαζούλη) απομένει με μοναδική συντροφιά ένα μικρούλικο ποντικάκι που όμως τον βοηθά να αποκαλύψει τις πραγματικές του δυνατότητες.

Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney (είχαν προηγηθεί η Χιονάτη, η Φαντασία και ο Πινόκιο) σαφώς υστερεί σε μεγαλείο παραγωγής από τις προηγούμενες, καθώς λέγεται πως είχε δοθεί σαφής εντολή από την εταιρεία να βγει όσο το δυνατόν πιο οικονομική. Ο λόγος ήταν απλός: οι προηγούμενες ταινίες (παρ' ό,τι σήμερα θεωρούνται κλασσικά αριστουργήματα) τότε δεν τα είχαν πάει καλά στα ταμεία (οι ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους ήταν κάτι ξένο για το κοινό της εποχής που είχε συνηθίσει τα cartoon μόνο ως ένα επτάλεπτο εναρκτήριο πρόγραμμα της "σοβαρής" ταινίας), με αποτέλεσμα μεγάλες οικονομικές απώλειες για την εταιρεία. Όμως, με διάρκεια που μετά βίας ξεπερνά τη μία ώρα, και με απλές σεκάνς, ο Ντάμπο κατόρθωσε να γίνει μεγάλη επιτυχία, τόσο από πλευράς κριτικών όσο και εισπράξεων. Σε αυτό συνετέλεσε και η χρονική περίοδος εξόδου της ταινίας στις αίθουσες, την ώρα που φούντωνε στην Ευρώπη ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, λίγο πριν την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Σε καιρούς σκοτεινούς και χαλεπούς, η αθώα και απλοϊκή ιστορία του Ντάμπο ήταν διέξοδος χαράς και ανεμελιάς. 

Βασισμένη στο βιβλίο της Έλεν Άμπερσον και στην εικονογράφηση του Χάρολντ Περλ, η ταινία ακολουθεί μια απλοϊκή, επεισοδιακή αφήγηση, με σενάριο που βασίζεται σε αυτόνομες σχεδόν σεκάνς (αν παρατηρήσετε τους τίτλους αρχής, θα δείτε πως το κάθε ένα από αυτά τα "επεισόδια" είχε ολοκληρωθεί και από διαφορετικό σκηνοθέτη) που όλες μαζί ναι μεν αφηγούνται με γλυκύτητα τις περιπέτειες του μικρούλη Ντάμπο, αλλά στερούν από το φιλμ τη συνοχή της ροής. Βέβαια, παρά την απλότητά του, δεν παύει να είναι εξαιρετικά γοητευτικό μέχρι και σήμερα, τρυφερό και αγαπησιάρικο, σαν παιδικό παραμύθι που ξεφυλλίζουμε πριν αποκοιμηθούμε. Ταυτόχρονα δε του αναγνωρίζεις το κοινωνικό σχόλιο περί αποκλεισμού και bullying αλλά και την οπτική ευφυΐα ορισμένων σκηνών.