Edward Scissorhands (1990)

Ελληνικός τίτλος: Ο Ψαλιδοχέρης

Ταινία φαντασίας της Fox, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον, με τους Τζώννυ Ντεπ, Γουινόνα Ράιντερ, Νταϊάν Γουίστ, Άντονυ Μάικλ Χωλ, Κάθυ Μπέηκερ. 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα κάστρο στην κορυφή ενός λόφου, ζούσε ολομόναχο το τελευταίο δημιούργημα ενός σπουδαίου εφευρέτη. Ο Έντουαρντ, που θα ήταν η μεγαλύτερή του εφεύρεση: ένα ολοζώντανο αγόρι που δεν θα μπορούσες να το ξεχωρίσεις από τα αληθινά. Ο εφευρέτης, όμως, πεθαίνει προτού τον ολοκληρώσει, με κάποιες λεπτομέρειες να μένουν ατελείωτες... όπως τα χέρια του, που καθώς δεν είχε προλάβει να τα φτιάξει, έχουν μείνει με λεπίδες ψαλιδιού. Ο Έντουαρντ πέρασε χρόνια ολομόναχος στο κάστρο, έως ότου μια καλοσυνάτη γυναίκα τον ανακαλύπτει τυχαία και τον καλωσορίζει στο σπιτικό της. Στην αρχή, δείχνουν όλοι να εντυπωσιάζονται και να τον αποδέχονται με θαυμασμό, περιέργεια και ευγένεια. Δεν αργεί, όμως, να έρθει η ημέρα που τελικά θα αρχίσουν να τον βλέπουν όλοι σαν ένα επικίνδυνο φρικιό.

Πείτε μου ειλικρινά, πόσες ταινίες από όσες έχετε δει μπορείτε να πείτε πως σας άφησαν το σημάδι τους; Ο "Ψαλιδοχέρης" είναι σίγουρα μία από αυτές, καθώς όχι μόνο μίλησε κατ' ευθείαν στην καρδιά, αλλά υπήρξε και σπουδαίο, πρωτοπόρο σινεμά. Από τη συγκλονιστική ιστορία του Τιμ Μπάρτον και της Κάρολιν Μπέηκερ (η οποία υπογράφει το σενάριο), μέχρι την εμβληματική ερμηνεία του Τζώννυ Ντεπ (που προφανώς τον σημάδεψε κι εκείνον, αφού καρικατούρες του Έντουαρντ υποδύεται μια ολόκληρη κινηματογραφική ζωή), και από τη μαγική φωτογραφία Στέφαν Τσάπσκυ μέχρι την ονειρικά απειλητική μουσική του Ντάννυ Έλφμαν, η ταινία είναι η επιτομή του παραμυθιού για ενήλικες και ταυτόχρονα ένα στιβαρό κοινωνικό σχόλιο για τη διαφορετικότητα, όταν ακόμα δεν είχε εφευρεθεί η λέξη. 

Μύθος, αισθηματική κομεντί, δράμα, θρύλος και παραμύθι, ο "Ψαλιδοχέρης" (μα τι ωραίος που είναι και ο ελληνικός τίτλος) όχι μόνο έκανε αστέρι τον Τζώννυ Ντεπ, όχι μόνο απέδειξε πως ο Τιμ Μπάρτον είναι άνθρωπος με όραμα (γιατί εντάξει, μπορεί να είχαν προηγηθεί ο "Σκαθαροζούμης" και ο "Μπάτμαν", αλλά δεν τα έπαιρναν πολύ στα σοβαρά τότε, μην ακούτε τι λένε σήμερα), αλλά κατόρθωσε και κάτι περίτρανα σπουδαίο: έγινε κυριολεκτικά αυτό που λέμε "instant classic", αφού χωρίς να βασίζεται σε βιβλίο, είχε τον αέρα, την αίσθηση και το μεγαλείο ενός λογοτεχνικού έργου που μεταφέρθηκε με έμπνευση στην οθόνη. 

Κι αν έχει μια μεγάλη μαγκιά η ταινία, είναι πως δουλεύει σε πολλαπλά επίπεδα, ακριβώς ως οφείλουν τα λογοτεχνικά έργα και οι σπουδαίες ταινίες. Από τη μια το "αθώο" παραμύθι κι από την άλλη μια σπαρακτική ειλικρίνεια και μια τόλμη σχολιασμού που κάνει θρύψαλα την κοινωνική συνοχή τής καθώς πρέπει ζωής στα προάστια και των κατοίκων τους που μεταλλάσσονται σε αυτό που πραγματικά είναι: μισαλλόδοξα, εκδικητικά και φοβισμένα ανθρωπάκια, έτοιμα να κατασπαράξουν οτιδήποτε μοιάζει επικίνδυνο και προκλητικό για τον καθωσπρεπισμό τους. Ακόμα κι αν ο εχθρός, το μόνο που θέλει είναι να τους κάνει μια αγκαλιά. 

Η σκηνή της γλυπτικής στο πάγο, το βλέμμα του Έντουαρντ, ο τρόμος που νιώθει (κι εμείς μαζί του) στο φινάλε, το χαμόγελο της Γουινόνα Ράιντερ κι αυτή η απειλή της μάζας, ξεσηκώνουν συναισθήματα, σε στήνουν στον τοίχο, σε καλούν να πάρεις θέση απέναντι στα γεγονότα, να μπεις στη θέση του όχλου και μετά να θυμηθείς πόσες φορές έχεις υπάρξει κι εσύ ο ίδιος στη θέση του Ένουαρντ, και τελικά, να τρέξεις καταπάνω του, και να του κάνεις την πιο σφιχτή αγκαλιά που έκανες ποτέ. Κι ας σε ξεσκίσουν τα ψαλίδια του. Η αγάπη πάντοτε ματώνει, αδερφέ.