Rock'n Roll (2017)

Ελληνικός τίτλος: Μεγάλωσε αν τολμάς

Κομεντί της Pathé, σε σκηνοθεσία Γκιγιώμ Κανέ, με τον ίδιο και τους Μαριόν Κοτιγιάρ, Ζιλ Λελούς, Φιλίπ Λεφέμπρ, Καμίγ Ρω, Κεβ Άνταμς, Υβάν Ατάλ, Τζώννυ Χάλυντέυ. 

Πριν κάποια χρόνια, ο Γκιγιώμ Κανέ υπήρξε το καυτό νειάτο του γαλλικού σινεμά. Όμορφος, ατίθασος μα και καθώς πρέπει, κατόρθωσε να διακριθεί ανάμεσα στους συνομηλίκους του, να αναγνωρισθεί ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης και να αφήσει την πόρτα ανοιχτή για τα πολλά καλά που θα ακολουθούσαν. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει λίγο. Ο Γκιγιώμ είναι πάντα ο Γκιγιώμ, αλλά στο μεταξύ, άλλα καυτά, άγρια νιάτα έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης τόσο στην κινηματογραφική πιάτσα όσο και στα Μέσα: ο Πιερ Νινέ, ο Γκασπάρ Υλιέλ και κάποιοι ακόμα φαίνεται να μονοπωλούν το ενδιαφέρον, ενώ ο ο Γκιγιώμ Κανέ κατόρθωσε μέσα σε μιάμιση περίπου δεκαετία να αλλάξει κατά μία ολόκληρη γενιά το κοινό του. Τώρα πια είναι οι μανάδες των νέων ηθοποιών που τον παρακολουθούν, ενώ εκείνοι, με την έπαρση των νιάτων τους, τον θεωρούν έναν αξιότιμο ηλικιωμένο... στα 40. Οπότε, δεν αργεί να λάβει μέτρα... Δραστικά μέτρα που να αποδεικνύουν σε όλους πως εξακολουθεί να παραμένει το άγριο νιάτο του σινεμά και πως δεν έχει χάσει αυτήν τη ροκιά μέσα του που τον έκανε να ξεχωρίζει.

Μην μπερδευόμαστε... Δεν είναι δικό μου κείμενο και προσωπική άποψη τα παραπάνω. Η υπόθεση της ταινίας είναι. Ο Γκιγιώμ Κανέ παίζει τον εαυτό του σε φάση νευρικής κρίσης ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού, σε μια έξυπνης ιδέας κομεντί που φιλοδοξεί να σχολιάσει τον κόσμο του θεάματος αλλά ενδεχομένως και να δράσει ως ψυχανάλυση για τον ίδιο τον δημιουργό της. Συνενόχους στο εγχείρημα έχει τη Μαριόν Κοτιγιάρ (με την οποία είχαν να βρεθούν μαζί στο πανί από το "Αγάπα με αν τολμάς", εξ ου και ο ελληνικός τίτλος της τρέχουσας ταινίας), τον Ζιλ Λελούς και μια σειρά από γνωστούς γάλλους ηθοποιούς -νεότερους και γηραιότερους- που ως επί τω πλείστον παίζουν τον εαυτό τους. Το εγχείρημα θα είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν διατηρούσε το σατιρικό και χαμηλότονο ύφος της αρχής προτού οι υπερβολές του χαρακτήρα Γκιγιώμ Κανέ συμπαρασύρουν και τον σκηνοθέτη Κανέ σε υπερβολές και χοντροκοπιές που αλλάζουν απότομα τον τόνο του φιλμ προς το φινάλε, καθώς το διακριτικό, ειρωνικό χιούμορ γίνεται (χοντροκομμένη ως έναν βαθμό) κωμωδία. Ακόμα και εκεί, βέβαια, ενυπάρχει μία τραγικότητα και ένα διαχρονικό ερώτημα αναζήτησης ρόλου και σημασίας στη ζωή, αλλά χάνεται μέσα στα bottox και το παραμορφωμένο σώμα του ηθοποιού που ψάχνει μέσα από το ψέμα να βρει την αλήθεια του. Είναι άνισο, αλλά χάρη στο ίδιο το καστ και στο θέμα του, δεν παύει να είναι διασκεδαστικό. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.