Howard the Duck (1986)
Ελληνικός τίτλος: Χάουαρντ ο αχτύπητος
Κόμικ περιπέτεια φαντασίας της Universal, σε σκηνοθεσία Γουίλλαρντ Χάυκ, με τους Λήα Τόμσον, Τζέφρυ Τζόουνς, Τιμ Ρόμπινς και τη φωνή του Τσιπ Ζιν.
Σε ένα άλλο σύμπαν, πολύ μακριά από το δικό μας, σε μια άλλη Γη που έχει σχήμα αυγού, ζει ο Χάουαρντ. Ο Χάουαρντ είναι γυναικάς, παρτάκιας, σαρκαστικός, τσαντίλας και... πάπιος. Μόνο που ένα πείραμα που πραγματοποιείται στη Γη φεύγει εκτός ελέγχου και μια ακτίνα τηλεμεταφοράς τον ταξιδεύει από τον παπιοκόσμο του στον δικό μας. Τώρα, ο τολμηρός πάπιος μας πρέπει να βρει τρόπο να επιστρέψει στον πλανήτη του, προτού καταλήξει να πετσοκόβεται σαν πειραματόζωο στο τραπέζι κάποιου επιστήμονα.
Ο Χάουαρντ έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε κόμικ της Marvel το 1973 και υπήρξε δημιούργημα του συγγραφέα Στηβ Γκέρμπερ και του σκιτσογράφου Βαλ Μάγερικ. Η ιδέα ενός ανθρωπόμορφου πάπιου που αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στη ζωή στον πλανήτη μας αποτέλεσε τη βάση για μια σειρά ιστοριών κοινωνικής και πολιτικής σάτιρας, αρκετά πιο ενήλικων από αυτές των άλλων σειρών κόμικ της εταιρείας. Ταυτόχρονα προκάλεσε την οργή της Disney που απειλούσε με μηνύσεις, καθώς θεωρούσε πως ο Χάουαρντ έμοιαζε πάρα πολύ στον Ντόναλντ.
Για λόγους που ποτέ δεν θα κατανοήσουμε, ο Χάουαρντ υπήρξε ο πρώτος ήρωας της Marvel που περνά στον κινηματογράφο, καθώς ό,τι είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα στο σινεμά ήταν ξαναμονταρισμένα επεισόδια τηλεοπτικών σειρών υπό τη μορφή ταινίας μεγάλου μήκους. Την ιδέα την είχε ο Τζωρτζ Λούκας, ο οποίος κάνει και την παραγωγή. Παρ' όλες τις καλές προθέσεις, όμως, η ταινία ήταν μια καλλιτεχνική και εισπρακτική καταστροφή για την εποχή της. Σε κανέναν δεν φαινόταν να αρέσει τίποτα, ενώ και όσοι τής αναγνώρισαν κάποιες καλές στιγμές, θεωρούσαν πλήρως αποτυχημένη τη "ζωντανή" εμφάνιση του Χάουαρντ, η οποία δεν έπειθε με τίποτα με το ράμφος που απλά ανοιγόκλεινε όσο μιλούσε και με το ανέκφραστο πρόσωπο.
Είναι, όμως, τόσο κακή με διαχρονική ματιά; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο "όχι". Ο Χάουαρντ έχει πλάκα, έχει χιούμορ, έχει και τόλμη γιατί μην μου πείτε πως σήμερα θα τολμούσε κανείς να δείξει έναν πάπιο να κάνει έρωτα με μια κοπέλα... Έχει δύο βασικά προβλήματα το φιλμ: το ένα είναι σίγουρα τα παλαιολιθικά οπτικά εφφέ που κάνουν τον Χάουαρντ να δείχνει αστείος με την κακή έννοια. Το άλλο πρόβλημα -που είναι και μεγαλύτερο- είναι το σενάριο που ποτέ του δεν καταλήγει στον τόνο που θέλει να ακολουθήσει. Ξεκινά με πολύ ενήλικες διαθέσεις, για να καταλήξει σε παιδιάστικη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, με απανωτά μπαμ-μπουμ και τέρατα, τα οποία ούτε αυτά είναι αρκούντως χορταστικά. Έτσι, η ταινία μένει μετέωρη ανάμεσα σε μια ενήλικη σατιρική φάρσα επ' ουδενί απευθυνόμενη σε μικρά παιδικά και σε μία παιδιάστικη περιπέτεια φαντασίας που αποξενώνει τους μεγάλους σε ηλικία θεατές προς το τέλος.
Έχει, όμως, και τις καλές της στιγμές, με κάμποσο χιούμορ και ειρωνεία, ενώ στο σύνολό της δεν θα την έλεγε κανείς χειρότερη από τη γενικότερη φαρσική αντίληψη που χαρακτήριζε πάμπολλες από τις παραγωγές των 80's. Θα τολμούσα να πω πως η ταινία υπήρξε αρκετά ιδιόμορφη και φιλόδοξη για την εποχή της, ενώ σήμερα με μια πιο ψύχραιμη ματιά θα μπορούσε να αποτελεί και ένοχη απόλαυση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου