Les invisibles (2018)

Ελληνικός τίτλος: Οι αόρατες

Κομεντί σε σκηνοθεσία Λουί-Ζυλιέν Πετί, με τους Ωντρέ Λαμύ, Μπριζίτ Συ, Πάμπλο Παουλύ, Κορίν Μασιερό, Σάρα Σούκο, Κουεντέν Φορ.

Ένας χώρος ημερήσιας υποδοχής άστεγων γυναικών σε μια πόλη της βόρειας Γαλλίας αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να κλείσει οριστικά,καθώς η νομαρχία εκτιμά πως τα ποσοστά επανένταξης που παρουσιάζει είναι χαμηλότερα από τα επιτρεπτά. Ουσιαστικά, αυτό που λένε στις εργαζόμενες και τις εθελόντριες του κέντρου είναι πως ασχολούνται υπερβολικά με τις άστεγες που το επισκέπτονται, δημιουργώντας τους σχέσεις εξάρτησης, ενώ θα έπρεπε να ακολουθούν απλά τις προβλεπόμενες διαδικασίες που θα αναγκάσουν τις γυναίκες αυτές να βγουν ξανά στον κόσμο και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Έτσι, μία από τις εργαζόμενες στο κέντρο, η Ωντρέ, αποφασίζει να λάβει δραστικά μέτρα και να βοηθήσει τις άστεγες γυναίκες να βρουν δουλειά.

Είναι πολύ σημαντικό για το σινεμά τόσο να αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω του, όσο και να προτείνει λύσεις σε θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία. Και τούτη εδώ η ταινία πράττει και τα δύο, χωρίς να αποποιείται τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα. Με θέμα οικουμενικό αλλά ταυτόχρονα "γαλλικές" λεπτομέρειες, οι "Αόρατες" δίνουν κυριολεκτικά βήμα στις γυναίκες του τίτλου, καθώς όχι μόνο ασχολείται με την πραγματικότητά τους, αλλά τις βγάζει σε πρώτους ρόλους μπροστά από την κάμερα. Ναι, οι φιλοξενούμενες του κέντρου αστέγων είναι στην πραγματικότητα άστεγες γυναίκες που τρόπον τινά ερμηνεύουν τον εαυτό τους. Έτσι, το φιλμ κερδίζει σε πόντους ρεαλισμού, την ίδια στιγμή που θαυμάζεις τον τρόπο με τον οποίο παίζουν και αντιλαμβάνεσαι πως έχει γίνει σοβαρή δουλειά και σε κινηματογραφικό επίπεδο.

Είναι δύσκολο το θέμα του φιλμ, κακά τα ψέματα, έχει όμως αξία τελικά η αισιοδοξία του, καθώς σε κάνει να αντιληφθείς πως οι μικρές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα βρίσκονται μέσα στα ίδια σου τα χέρια. Άρα, ψυχαγωγεί και κινητοποιεί, χωρίς διδακτισμό, χωρίς να σε κάνει να θυμώνεις ή να πονάς, όπως -ας πούμε- θα αντιμετώπιζε το ίδιο θέμα μια ταινία του Κεν Λόουτς. Κάποιοι κακοπροαίρετοι θα μπορούσαν να εξισώσουν την αισιοδοξία της ταινίας με ευκολία στην αντιμετώπιση του θέματος, όμως λίγο καθαρό μυαλό να έχεις εύκολα αντιλαμβάνεσαι πως δεν ήταν αυτός ο σκοπός των δημιουργών του.

Καλογυρισμένες, με απόλυτο σεβασμό για τις ηρωίδες τους, και με ένα σενάριο που προσπαθεί κατά το δυνατόν να μας δώσει το στίγμα καθενός από τους πολυπληθείς χαρακτήρες, οι "Αόρατες" δεν είναι το αριστούργημα που θα αλλάξει τον κινηματογράφο, είναι όμως η ταινία που μπορεί να αλλάξει εμάς που με τη σειρά μας ίσως συνεισφέρουμε για να αλλάξει ένας συνάνθρωπός μας τη ζωή του. Κι αυτό ίσως να είναι και πιο σημαντικό.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.