The Banshees of Inisherin (2022)
Ελληνικός τίτλος: Τα πνεύματα του Ινισέριν
Δραματική ταινία της Searchlight σε σκηνοθεσία Μάρτιν ΜακΝτόνα, με τους Κόλιν Φάρελ, Μπρένταν Γκλήσον, Κέρρυ Κόντον, Μπάρυ Κήογκαν.
Σε ένα απομονωμένο νησί στα δυτικά της Ιρλανδίας, δυο πολύ καλοί φίλοι, ο Πάντρικ και ο Κολμ, παύουν να είναι φίλοι, εντελώς ξαφνικά. Μάλιστα ο Κολμ είναι αυτός που το ανακοινώνει στον Πάντρικ, απλά και ξάστερα. "Δεν θέλω να είμαστε φίλοι πια". Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αιτία και χωρίς να μπορεί να καταλάβει το γιατί, ο Πάντρικ επιμένει να προσπαθεί να βρει έναν τρόπο για να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν τόσα χρόνια τώρα, όμως η κάθε του απόπειρα για συμφιλίωση όχι μόνο πέφτει σε τοίχο, αλλά προκαλεί επιπλέον τραγικές εξελίξεις, έως ότου η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου.
Σκληρό όπως οι άνθρωποι και το τοπίο του, αστείο όπως η έκφραση του Κόλιν Φάρελ όταν ο Μπρένταν Γκλήσον τού ανακοινώνει πως δεν θέλει να είναι πλέον φίλοι, ψυχρό όπως οι ριπές του αέρα που χαστουκίζουν το νησί και την ίδια στιγμή πνιγμένο στην παραζάλη όπως αυτή που σου προκαλούν τα απανωτά ποτήρια βαρελίσιας μπύρας, το νέο έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα είναι ένα τραινάκι συναισθημάτων και συγκινήσεων. Συγγραφέας που δεν φοβήθηκε ποτέ τα άκρα στον ψυχισμό των ηρώων που σκιαγραφεί είτε στο σινεμά είτε στο θέατρο, στα "Πνεύματα του Ινισέριν" βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στην κακοτράχαλη συγγραφική πατρίδα του, την Ιρλανδία και να ασχοληθεί και πάλι με ανθρώπους εξίσου κακοτράχαλους. Αυτό που πάντα με μάγευε στα έργα του είναι το κίνητρό του να περιγράψει ανθρώπους και να αφηγηθεί καταστάσεις, χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα να ψάχνει να βρίσκει δικαιολογίες. Σε κάθε του έργο τα πράγματα και οι άνθρωποι είναι ως έχουν. Τελεία. Από εκεί και μετά και με δεδομένη την ψυχοσύνθεσή τους, προχωρά στην αφήγηση επενδύοντας και κτίζοντας στον χαρακτήρα που έχει πλάσει, εξερευνώντας κάθε φορά τα (βίαια) όριά του.
Με μια τρομακτική ικανότητα να εναλλάσσει το τραγικό με το φαιδρό, ο ΜακΝτόνα στη συγκεκριμένη ταινία δίνει ρέστα και ως σκηνοθέτης, όχι μόνο αποσπώντας υποδειγματικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, αλλά πλάθοντας ένα ολόκληρο ρεαλιστικό μα συνάμα σουρεαλιστικό σύμπαν εντός του οποίου τοποθετεί τη δράση. Από την υπέροχη φωτογραφία του Μπεν Ντέηβις και τη μοναδικής λεπτομέρειας σκηνογραφική διεύθυνση, χρησιμοποιεί τον λόγο ώστε να κτίσει τον ρυθμό (μοντάζ: Μίκκελ Ε. Τζ. Νίλσεν) και να αποτυπώσει υπέροχα στην οθόνη αυτούς τους ανθρώπους που είναι τόσο υπαρκτοί όσο και αποκυήματα φαντασίας και μύθων, ξωτικά θαρρείς που ξαμολήθηκαν στον κόσμο μας. Ως προς αυτό, είχε την ευτυχία να συνεργαστεί με ένα μάτσο υπερ-ταλαντούχων ανθρώπων, οι οποίοι εμφύσησαν ψυχή στους ήρωες που υποδύονται, με ερμηνευτικές πινελιές μοναδικής ακρίβειας και υποκριτικού χρονισμού, κόντρα στις υπερβολές των πράξεών τους. Αντιπαραβάλλοντας τον πόλεμο των ανθρώπων της ιστορίας με τον πόλεμο που μαίνεται μακριά τους, ο Μάρτιν ΜακΝτόνα παραθέτει έναν τραχύ σχολιασμό της βίας μέσα μας και μαζί ένα δοκίμιο περί ελευθερίας στις αποφάσεις που παίρνουμε για την ίδια μας τη ζωή. Μοναδικής μαεστρίας και συναισθηματικής απόχρωσης είναι και η μουσική του Κάρτερ Μπέργουελ που εξωτερικεύει συναισθήματα που δεν εκφράζονται ποτέ με λόγια, παρά μόνο με βλέμματα φόβου και εκφράσεις αμηχανίας που οδηγούν στον πανικό και στις ακρότητες.
Προσωπικά, βρίσκω επιπλέον πολύ ενδιαφέρουσα τη νέα συνάντηση του Κόλιν Φάρελ με τον Μπάρυ Κήογκαν, μετά τον "Θάνατο του ιερού ελαφιού".
Εννέα υποψηφιότητες στα Όσκαρ, 10 υποψηφιότητες στα BAFTA, όπου κέρδισε τα βραβεία Πρωτότυπου Σεναρίου, Β' Ανδρικού (Μπάρυ Κήογκαν), Β' Γυναικείου, Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας, 5 υποψηφιότητες στα SAG, Βραβεία Σεναρίου και Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου (Κόλιν Φάρελ) στη Βενετία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου