Love in the afternoon (1957) (Α/Μ)

Ελληνικός τίτλος: Αριάν

Αισθηματική κομεντί της Allied Artists σε σκηνοθεσία Μπίλλυ Γουάιλντερ, με τους Γκάρυ Κούπερ, Ώντρεϋ Χέπμπορν, Μωρίς Σεβαλιέ.

Ένας διαβόητος γυναικάς και λάτρης της καλής ζωής, βρίσκεται στο Παρίσι, συντροφιά με τη νέα του κατάκτηση, χωρίς να ξέρει όμως ότι ο σύζυγός της έχει προσλάβει ιδιωτικό ντετέκτιβ για να την παρακολουθεί. Ο προδομένος σύζυγος, έξαλλος όταν ο ντετέκτιβ τού επιβεβαιώνει τις υποψίες, ανακοινώνει πως θα σκοτώσει τον διεφθαρμένο άντρα που του κατέστρεψε τον γάμο. Τη συζήτηση κρυφακούει η Αριάν, η κόρη του ερευνητή, η οποία και αποφασίζει να αναλάβει δράση και να προειδοποιήσει η ίδια τον γοητευτικό Φρανκ Φλάναγκαν για τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή του.

Τρυφερό, αστείο, απρόσμενο και αμφιβόλου ηθικής -τουλάχιστον για την εποχή του- το απολαυστικό φιλμ του Μπίλλυ Γουάιλντερ επιβεβαιώνει την εξαιρετική ματιά του σκηνοθέτη του, που θα μπορούσαμε να πούμε πως έπλασε το είδος που σήμερα αποκαλούμε ρομαντική κομεντί. Όχι πως το Χόλυγουντ δεν είχε παρουσιάσει εξαιρετικές αντίστοιχες ταινίες νωρίτερα, όμως ο Γουάιλντερ έδωσε το στίγμα του στο είδος σε σημείο που οι ταινίες του να αποτελούν είδος από μόνες τους. Με έναν μαγικό τρόπο, κατόρθωνε να εμφυσήσει έναν ατέρμονα ρομαντισμό στα πλάνα του και στις στιγμές που κινηματογραφούσε, την ίδια στιγμή που σε έκανε να γελάς, ακροβατώντας στα όρια του -λεκτικού- slapstick. Στη συγκεκριμένη ταινία δε, το γέλιο και ο έρωτας προκύπτουν από συνθήκες όχι και τόσο κοινωνικά αποδεκτές, αφού από τη μια έχουμε να κάνουμε με έναν "σεσημασμένο" γυναικά και κυνηγό της ηδονής και από την άλλη με μια κοπέλα αθώα μεν, αποφασισμένη δε, αλλά τόσο νεότερή του που ακόμα και σήμερα η σχέση τους θα μπορούσε να θεωρηθεί σκανδαλώδης. Όμως, στην "Αριάν" η αντισυμβατικότητα περπατά χέρι-χέρι με την τρυφερότητα και τον έρωτα, ενώ οι όποιες αμφιβολίες περί συμβατότητας των δύο πρωταγωνιστών στέκουν αδύναμες μπροστά στο σκωπτικό χιούμορ και τους καλογραμμένους διαλόγους που παίζουν με την ατάκα. 

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το Παρίσι καθώς και η ευρύτερη γαλλική διάθεση της ιστορίας που βασίζεται στο μυθιστόρημα "Ariane, jeune fille russe" (Αριάν, η νεαρή ρωσίδα) του Κλωντ Ανέ, γραμμένο μάλιστα το 1920, επιτρέπουν την όποια ελευθεριότητα του εγχειρήματος. Αυτό πρέπει να πίστευε και ο ίδιος ο Γουάιλντερ που επέλεξε να γυρίσει την ταινία στο Παρίσι και όχι να το αναπαραστήσει σε κάποιο χολυγουντιανό πλατώ, ούτως ώστε η ταινία του να πάρει (ασπρόμαυρα) χρώματα και αρώματα της πόλης και των ερώτων που είναι πλασμένη να γεννά. Εύθραυστη και τρυφερή η Ώντρεϋ Χέπμπορν μεταμορφώνεται πανεύκολα σε σατανά όταν βάλει κάτι στο μυαλό της, στο πλευρό ενός Γκάρυ Κούπερ που κουβαλά στους ώμους του την αίγλη και των ερωτισμό ανδρών μιας άλλης εποχής. Η παρτεναίρ του είναι όμως που κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις και θυμάμαι πως όσο την παρακολουθούσα στην οθόνη δεν μπορούσα να μην θαυμάσω την ικανότητά της σε κάθε ρόλο να είναι τόσο η Ώντρεϋ Χέπμπορν που περιμένεις να δεις όσο και ο ρόλος ταυτόχρονα, λες και χρησιμοποιούσε την περσόνα και την αίγλη της για να τις μετουσιώσει σε κάθε χαρακτήρα που υποδύεται. Πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη, όχι όμως και στην πατρίδα της, τις ΗΠΑ, όπου η "Αριάν" μάλλον ενόχλησε για το απρεπές της σχέσης.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.