Alien: Covenant (2017)

Ταινία επιστημονικής φαντασίας της Fox, σε σκηνοθεσία Ρίντλεϋ Σκοτ, με τους Μάικλ Φασμπέντερ, Κάθριν Γουώτερστόουν, Μπίλλυ Κράνταπ, Ντάννυ ΜακΜπράιντ, Ντέμιαν Μπισίρ. 

Το εποικιστικό διαστημόπλοιο Κόβεναντ, ταξιδεύει προς προς έναν πλανήτη στην άλλη άκρη του Γαλαξία, μεταφέροντας 2.000 αποίκους σε κατάστασης ύπνου και εκατοντάδες κατεψυγμένα έμβρυα. Ένα σήμα κινδύνου που λαμβάνουν τυχαία κάνει τον κυβερνήτη του να αλλάξει πορεία και να κατευθυνθεί προς έναν κοντινό πλανήτη, ο οποίος μάλιστα πληροί όλες τις προδιαγραφές ανθρώπινης ζωής. Όταν φτάνουν, όμως, εκεί ανακαλύπτουν, μεταξύ άλλων, τα απομεινάρια του Προμηθέα. 

Ας ξεκινήσουμε από τα καλά: 1) Ο Ρίντλεϋ Σκοτ ξανασκηνοθετεί Άλιεν. 2) Αφήνουμε στην άκρη τις παράλληλες αφηγήσεις, τύπου Προμηθέα και επιστρέφουμε στις ρίζες της μυθολογίας του Άλιεν. 3) Παίζει ο Μάικλ Φασμπέντερ. Αρκούν, όμως, αυτά για να έχουμε μια καλή ταινία, αντάξια του μύθου και της ιστορίας της; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Πολλώ δε μάλλω όταν τα δύο πρώτα καλά της, είναι ακριβώς και τα μειονεκτήματά της. Ο Ρίντλεϋ Σκοτ έχει χρόνια νια βγάλει μια καλή ταινία, ίσως από τον Μονομάχο. Φιλόδοξα όλα τα project με τα οποία έχει καταπιαστεί έκτοτε, πάντοτε μου άφηναν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου στο τέλος. Η σύνδεση με τον επίσης άνισο Προμηθέα, δείχνει να γίνεται ολίγον άγαρμπα, και αυτό μάλλον αποτελεί επίσης ευθύνη του Ρίντλεϋ Σκοτ, αφού στο μυαλό του έπαιζε η ιδέα δύο διαφορετικών franchises: του Άλιεν και του Προμηθέα, που θα έτρεχαν παράλληλα. Έλα, όμως, που ο Προμηθέας δεν ήταν αυτό που έπρεπε να είναι, οπότε ενδεχομένως ένα δικό του sequel ίσως και να μην πουλούσε... Οπότε, τι κάνουμε; Βαφτίζουμε αυτήν εδώ την ταινία Άλιεν, γυρίζουμε ουσιαστικά sequel του Προμηθέα, αλλά χώνουμε μέσα και το τέρας μας για να μην ξεχνιόμαστε, με τελικό αποτέλεσμα έναν ανολοκλήρωτο αχταρμά. 

Προς Θεού, δεν είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια κακή ταινία. Μια χαρά τη βλέπεις, μια χαρά περνάς, έχει και τις καλές στιγμές της. Όμως, είναι μια αμήχανη ταινία, κι αυτό φαίνεται ακόμα κι από τη σεκάνς των τίτλων έναρξης, η οποία είναι ατμοσφαιρική, δυσοίωνη και καλογυρισμένη, αλλά βροντοφωνάζει "Προμηθέας". Και πάνω σε αυτή τη σκηνή, με μια εντελώς λάθος επιλογή, πέφτουν οι τίτλοι που παραπέμπουν στον γραφισμό των τίτλων των Άλιεν, και πιστέψτε με, όλο αυτό είναι εντελώς άγαρμπο. Αφήστε δε, που η σκηνή είναι πολύ καλή για να τη χαραμίσεις ρίχνοντας επάνω της τίτλους. Η ιστορία αυτή καθ' εαυτή (και δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω τίποτα), αφήνει αναπάντητα ερωτήματα σε σχέση με τον Προμηθέα, δημιουργεί νέα, ενώ δίνει απάντηση στην προέλευση των τεράτων. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν έχει πρωταγωνιστή. Αν εξαιρέσουμε τον Φασμπέντερ (που δεν θα σας αποκαλύψω το ρόλο του), κεντρικός χαρακτήρας δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να μη σου καίγεται και καρφί για το τι τους συμβαίνει. Και μένουν ο Μάικλ Φασμπέντερ (κυρίαρχος πρωταγωνιστής που εν μέσω των αδυναμιών του σεναρίου, παίρνει την κατάσταση επάνω του) και τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ να σώσουν όλη την ταινία. Ξαναλέω, δεν είναι κακό, πάντως δεν είναι η νέα ταινία Άλιεν που περίμενες να δεις. Έτσι κι αλλιώς, μην τα ξαναλέμε, "πειραγμένο" sequel του Προμηθέα είναι.