Our Cartoon President (3 Σαιζόν, 2018-2020)
Κωμική, πολιτική σειρά κινουμένων σχεδίων των CBS/Showtime, δημιουργία των Στήβεν Κολμπέρ, Ρ. Τζ. Φράιντ και Ματ Λάπιν, με τις φωνές των Τζεφ Μπέργκμαν, Τζέημς Αντόμιαν, Γκάμπριελ Γκάντακερ, Έμιλυ Λυν, Ζακ Σμίλοβιτς, Τζων Βίνερ, Γουίλλιαμ Σάντλερ, Κόντυ Λίντκουιστ, Στήβεν Κολμπέρ.
Μια αποκαλυπτική ματιά (στα όρια της Αποκάλυψης) στα παρασκήνια του Λευκού Οίκου επί της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, καθώς συκοφάντες, παρατρεχάμενοι και ένας θίασος από αλλόκοτους υποστηρικτές, δημοσιογράφους, μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς κυβερνούσαν στα φανερά και στα κρυφά τη μεγαλύτερη υπερδύναμη του δυτικού κόσμου, στην προσπάθειά τους να κάνουν την Αμερική σπουδαία και πάλι. Καλά πήγε αυτό...
Απρόσμενη, αλλόκοτη, αστεία, τραγική, γελοία, ξεκαρδιστική, σοκαριστική και πολλές φορές άβολη σειρά κινουμένων σχεδίων αποκλειστικά για ενήλικες, που παρά τις όποιες ακρότητες αποδεικνύει εμπράκτως πως η αμερικανική τηλεόραση είναι έτοιμη για όλα, ανά πάσα στιγμή, κι ας λένε οι απανταχού πολέμιοι. Δηλαδή, φανταστείτε στην Ελλάδα μια σειρά κινουμένων σχεδίων που να ξεφτιλίζει τον εκάστοτε εν ενεργεία πρωθυπουργό. Διότι περί ξεφτίλας πρόκειται (κι εκεί στέκουν οι δικαιολογημένοι μέχρι ενός σημείου ενδοιασμοί μου), αφού η σάτιρα ξεπερνά τον πολιτικό περίγυρο και εισβάλλει στην οικογένεια Τραμπ αλλά και στα διαπροσωπικά αυτών που τον περιέβαλαν. Θέλει κότσια, αναμφισβήτητα, ένα τέτοιο εγχείρημα αλλά και βαρύ κουμάντο στις ισορροπίες. Θα μου πείτε, η περίοδος Τραμπ ήταν από μόνη της πρωτόγνωρη, οπότε οι πρωτόγνωρες εποχές απαιτούν και πρωτόγνωρα εγχειρήματα.
Και κάμποση τόλμη απαιτούν, θα προσθέσω εγώ, γιατί όπως θα διαπιστώσετε όταν δείτε τη σειρά, τίποτα δεν μένει όρθιο καθώς τα πάντα και οι πάντες ακούγονται με το όνομά τους, προκαλώντας υποθέτω εφιάλτες νυχθημερόν στη νομική ομάδα της παραγωγής. Γελάς αφάνταστα (εκτός αν έχεις ψηφίσει Τραμπ, οπότε δεν νομίζω πως θα εκτιμήσεις την πλάκα), τρομάζεις με όσα διαπιστώνεις πως συμβαίνουν στ' αλήθεια, σοκάρεσαι από τα αστεία που σε χτυπούν κατάμουτρα και την ίδια στιγμή αναρωτιέσαι πού σκατά πηγαίνει ο κόσμος που ζούμε, εάν η πολιτική σάτιρα αναγκάζεται να φτάσει σε τόσο ακραίο σημείο για "συλλάβει" την πραγματικότητα. Παρακολουθώντας όσο πιο στενά γινόταν την τρέχουσα ειδησεογραφία, τα επεισόδια του κάθε κύκλου σταδιακά άρχιζαν να ασχολούνται και με το στρατόπεδο των Δημοκρατικών κατά την περίοδο που αναζητούσαν τον υποψήφιο του κόμματος για τις εκλογές του 2020, με τη Νάνσι Πελόζι και τον ίδιο τον Τζο Μπάιντεν να τρώνε το κράξιμο της αρκούδας.
Ανάμικτες ήταν οι κριτικές από τον αμερικανικό Τύπο (απόλυτα λογικό άλλωστε), με κάποιους να θεωρούν τη σειρά ένα κακόγουστο κατασκεύασμα και άλλους να επικροτούν τη δημιουργική τόλμη της και την ελευθερία της σκέψης της. Κατ' εμέ, η αλήθεια βρίσκεται κάπου (σχεδόν) στη μέση, αφού κι εγώ βρήκα κάμποσες απρέπειες σε όλο αυτό, όμως όταν έχεις τους συγκεκριμένους εντός και πέριξ της εξουσίας, αντίστοιχα ακραίος πρέπει να είναι και ο τρόπος που θα τους αντιμετωπίσεις από το δικό σου στρατόπεδο. Πλάκα-πλάκα, ο "Καρτούν Πρόεδρος" βλέπω να εντάσσεται κάμποσα χρόνια αργότερα στο πρόγραμμα της εκπαιδευτικής τηλεόρασης, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Μέχρι να εκλέξουν το επόμενο καρτούν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου