Il giardino dei Finzi Contini (1970)

Ελληνικός τίτλος: Ο κήπος των Φίντσι Κοντίνι

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Βιτόριο Ντε Σίκα, με τους Λίνο Καπολίκιο, Ντομινίκ Σαντά, Χέλμουτ Μπέργκερ, Φάμπιο Τέστι, Ρόμολο Βάλι. 

Στην προπολεμική Φερράρα, τα σύννεφα του φασισμού αρχίζουν να πυκνώνουν γύρω από την εβραϊκή κοινότητα, καθώς οι σταδιακοί περιορισμοί που επιβάλλονται από την κυβέρνηση του Μουσολίνι, αποκαλύπτουν τον όλεθρο που θα ακολουθήσει. Όμως, τα σύννεφα αυτά δεν δείχνουν να σκιάζουν τον κήπο των Φίντσι Κοντίνι, της εξέχουσας και αριστοκρατικής οικογένειας Εβραίων, όπου πάντα φιλοξενεί φίλους και συγγενείς για τένις, συζητήσεις, φλερτ και ανέμελες συναντήσεις. Μεταξύ των καλεσμένων βρίσκεται συχνά και ο νεαρός Τζόρζιο, επίσης εβραϊκής καταγωγής, μα όχι αριστοκρατικής, ο οποίος ερωτεύεται τη Μικόλ, την κόρη της οικογενείας που επίσης τον φλερτάρει ανοιχτά, αν και πάντα φαίνεται πως της προκαλεί το ενδιαφέρον και ο μιλανέζος Τζιαμπιέρο, ο γοητευτικός φίλος του εύθραυστου αδελφού της.

Το σχεδόν αυτοβιογραφικό βιβλίο του ιταλο-εβραίου συγγραφέα Τζόρτζιο Μπασάνι μεταφέρεται υποδειγματικά στο σινεμά από τον Βιτόριο Ντε Σίκα, σε μια από τις κορυφαία ώριμες στιγμές της φιλμογραφίας του και σε μια εποχή που το ιταλικό (όπως και το ευρωπαϊκό σινεμά στο σύνολό του) αναζητούσε τη δική του ταυτότητα στο κατώφλι των επαναστατικών '60s και '70s, που έμοιαζαν να μην αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Η νέα κινηματογραφική γλώσσα που άρχιζε να επιβάλλεται, στην περίπτωσή μας μοιάζει άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ρεαλισμό που είχε χαρακτηρίσει την ταυτότητα των ιταλών δημιουργών, όμως εδώ με μια φόρμα πιο σύγχρονη, με κάδρα και μοντάζ πιο ελεύθερα, αλλά με την ίδια προσήλωση στον άνθρωπο και στο δράμα. Παίζοντας αμείλικτα με την τρυφερή αθωότητα των νεαρών ηρώων του (άρτια ερμηνευμένοι από το λαμπερό καστ, που με αυτήν την ταινία κάνουν και το ουσιαστικό, πρωταγωνιστικό τους ξεκίνημα), ο Ντε Σίκα την αντιπαραθέτει με τη φρίκη της ιστορικής πραγματικότητας, παρουσιάζοντας τον κήπο των Φίντσι Κοντίνι ως την τελευταία Εδέμ, πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. 

Τρυφερό, ρομαντικό, γεμάτο υπαινιγμούς και εν τέλει αδυσώπητο, το φιλμ κέρδισε το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (ήταν επίσης υποψήφιο και για Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου), τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, και το David di Donatello Καλύτερης Ταινίας (το οποίο όμως μοιράστηκε με τον "Κονφορμίστα" του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και το "Βατερλώ" του Ντίνο ντε Λαουρέντιις).

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.