Λαφίνα (1962) (Α/Μ)

Βουκολικό μελόδραμα της Ανζερβός σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου, με τους Μπεάτα Ασημακοπούλου, Νίκο Τζόγια, Ερρίκο Μπριόλα, Έφη Οικονόμου, Ρίτα Μουσούρη, Νίκο Τσαχιρίδη, Νίκο Φέρμα, Θόδωρο Μορίδη, Βασίλη Καϊλα, Χριστόφορο Νέζερ, Γιάννη Γκιωνάκη, Ζωή Φυτούση, Έλλη Ξανθάκη, Αρτέμη Μάτσα, Ταϋγέτη.

Η αγάπη του Γιώργου και της Δρόσως πέφτει επάνω στην άρνηση του πατέρα του νεαρού να δεχτεί να κάνει νύφη του μια κοπέλα δίχως περιουσία κι ας ήταν αυτός ο ίδιος που της κατέσχεσε τα χωράφια όταν η οικογένειά της δεν μπόρεσε να αποπληρώσει τα δανεικά που τους είχε δώσει. Σκληρός και αδίστακτος τοκογλύφος, ο Μπούρνοβας βρίσκεται κάποια μέρα νεκρός και όλοι πιστεύουν πως αυτή που του πήρε τη ζωή ήταν η Δρόσω για να τον εκδικηθεί για τα δεινά που της προκάλεσε. Απροστάτευτη εκείνη παίρνει τα βουνά για να κρυφτεί στις σπηλιές όπου έχει βρει καταφύγιο ο ληστής Ζάρβας με τους άνδρες του. Ερωτευμένος μαζί της, αλλά χωρίς αντίκρισμα από τη Δρόσω, ο Ζάρβας κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού σινεμά τα βουκολικά δράματα (ή "φουστανέλες" για τους φίλους τους), υπήρξαν διέξοδος για ένα "δικό" μας σινεμά εποχής, μακριά από τα αστικά κέντρα, τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν τότε στην Ελλάδα, με εξαίρεση την Αθήνα. Από την άλλη ήταν ο εύκολος τρόπος να προσεγγίσουν το κοινό της επαρχίας (όπου εκεί άλλωστε μεγαλουργούσαν), συνδυάζοντας το φολκλόρ με τη δημοτική μουσική και τα μεγάλα, απαγορευμένα πάθη στα χωράφια. Δεν ήταν λίγοι ούτε ασήμαντοι οι ηθοποιοί που έπαιξαν σε φουστανέλες είτε σε συσκευασία μελό είτε σε συσκευασία πολεμικού, επικού δράματος στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. 

Η "Λαφίνα" εν προκειμένω, μολονότι γνωστή και εμβληματική στην ελληνική φιλμογραφία (πιασάρικος ο τίτλος, κακά τα ψέματα), δεν ανταποκρίνεται στη φήμη της. Καλών προθέσεων μεν, και με κάποια δόση αστυνομικού μυστηρίου, προδίδεται από τις μεγαλοστομίες του σεναρίου αλλά και από την πρωταγωνίστριά του. Η Μπεάτα Ασημακοπούλου (την οποία συμπαθώ υπερβολικά) ερμηνεύει τη Δρόσω με ύφος αριστοκρατικού σαλονιού, βαμμένη και χτενισμένη στην πέννα, παρ' ότι ζει στις σπηλιές επί μακρόν, χωρίς ποτέ να μπορεί να απαρνηθεί τον αέρα της ντάμας της καλής κοινωνίας. Από εκεί και μετά, τα πράγματα κυλούν συμπαθητικά, με το απαραίτητο (αλλά φουλ αχρείαστο) comic relief που καλείται να καλύψει ο Γιάννης Γκιωνάκης και με ένα παρ' ολίγον ερωτικό τρίγωνο το οποίο φυσικά δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ποτέ καθόσον η Δρόσω δεν ήταν τέτοια κοπέλα. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.