Ghasideyeh gave sefid (2020)
Ελληνικός τίτλος: Η μπαλάντα της λευκής αγελάδας
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Μαρυάμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαναϊχά, με τους Μαρυάμ Μογκαντάμ, Αλιρεζά Σάνι Φαρ, Πούρια Ραχίμι Σαμ, Αβίν Πουρ Ραουφί.
Μετά τη φυλάκιση και την εκτέλεση του συζύγου της για έναν φόνο που όπως αποδεικνύεται δεν διέπραξε, η Μίνα προσπαθεί να τα φέρει εις πέρας με τη δουλειά της σε μια γαλακτοβιομηχανία και με τη μικρή της κόρη που έχει πρόβλημα ακοής. Παρ' ότι το κράτος θα την αποζημιώσει για τη λανθασμένη καταδικαστική απόφαση, η ίδια επιμένει πολύ περισσότερο για μια συγγνώμη δια στόματος των δικαστών που έλαβαν την απόφαση. Με τον πεθερό της να απειλεί ότι θα της πάρει την κηδεμονία της κόρης της επειδή αρνείται να ζήσει μαζί τους, η Μίνα δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη ενός αγνώστου που δηλώνει φίλος του άντρα της και ο οποίος της λέει πως ήρθε για να ξεπληρώσει ένα παλιό του χρέος σε εκείνον.
Σεναριακής ωριμότητας και στιβαρής σκηνοθετικής προσέγγισης μέσω της οποίας αναδεικνύονται η ιστορία και οι χαρακτήρες, η "Μπαλάντα της λευκής αγελάδας" επιβεβαιώνει τη σταθερότητα ύφους και την οικουμενικότητα του ιρανικού σινεμά, ακόμη κι όταν στην πλειοψηφία τους οι ταινίες του πραγματεύονται θέματα εθνικού ως επί το πλείστον ενδιαφέροντος. Κι όμως, όσες ιρανικές ταινίες είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πρόσφατα, μολονότι εγκλωβισμένες εκ των πραγμάτων σε ένα δικό τους θρησκευτικο-κοινωνικοπολιτικό μοτίβο, κατορθώνουν να αποκτήσουν διεθνή φωνή και αποδοχή, χάρη πρωτίστως στην κινηματογραφική κουλτούρα της χώρας και στα σενάρια που δεν παγιδεύονται στο φολκλόρ. Έτσι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση παρακολουθούμε ένα ενδιαφέρον και καλογραμμένο ψυχολογικό δράμα που μολονότι ασφυκτιά εντός του πλαισίου που ορίζουν ο τόπος και ο χρόνος της δράσης, βρίσκει την εφαρμογή του στη συνείδηση των θεατών του κόσμου, καθώς οι ευρύτερες ιδέες που πραγματεύεται είναι πανανθρώπινες και οικουμενικές. Μια γυναίκα που μάχεται για την ανεξαρτησία της, η ανάγκη της για μια συγγνώμη που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την προσωπική της λύτρωση, ένα κράτος απρόσωπο που ξεπλένει τα λάθη του με αποζημιώσεις, οι τύψεις της ενοχής και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο θέτουν τον καμβά μις ιστορίας που εξελίσσεται με υπόγεια κορύφωση και ανάπτυξη των βασικών ηρώων της. Με ρυθμούς κατευναστικούς που ενισχύονται από τα σταθερά κάδρα (μόνο μια κίνηση πραγματοποιεί η κάμερα στην πιο καίρια σκηνή), η σκηνοθεσία επιτρέπει στον θεατή να αφομοιώσει χώρους, εκφράσεις και ερμηνείες, εντός μιας γεωμετρικής αρμονίας που από τη μια εφησυχάζει και από την άλλη αφήνει εκτός κάδρου όσα δεν πρέπει να φανερωθούν ή να ειπωθούν. Εντός πλαισίου οι ερμηνείες, μεστές και με ψυχογραφικό ορίζοντα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου