Bohemian Rhapsody (2018)
Βιογραφική μουσική ταινία της Fox, σε σκηνοθεσία Μπράιαν Σίνγκερ, με τους Ρέμι Μάλεκ, Λούσυ Μπόυντον, Γκουίλυμ Λη, Μπεν Χάρντυ, Τζο Ματζέλο, Άινταν Γκίλεν, Άλεν Λητς, Τομ Χολλάντερ, Μάικ Μάγερς.
Η ιστορία του Φρέντι Μέρκιουρυ και των Queen, από τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους μέχρι την εμβληματική συναυλία για το Live Aid το 1985, ξετυλίγεται σε μία ακαδημαϊκής (ίσως και απλοϊκής) αφήγησης δραματική ταινία, που όμως, παρά τις όποιες αδυναμίες της, κερδίζει τις εντυπώσεις.
Είναι ποικίλες οι αντιδράσεις που προκάλεσε η ταινία σε ολόκληρο τον κόσμο, με τους κριτικούς να μιλούν για χρυσή μετριότητα, τους σκληροπυρηνικούς φαν να διαμαρτύρονται και το κοινό να γοητεύεται. Από τη μία, όλα αυτά είναι απόλυτα δικαιολογημένα από το ίδιο το κεντρικό θέμα της ταινίας: αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, κορυφαίο ταλέντο, ιδιοφυΐα, και ταυτόχρονα εκκεντρικός άνθρωπος, ο Φρέντι Μέρκιουρυ δημιουργούσε ταυτόχρονα έρωτες και αντιπάθειες. Αναμενόμενες λοιπόν και οι ανάμικτες αντιδράσεις που προκαλεί η ταινία που καταπιάνεται με αυτόν. Η οποία ταινία, όμως, για να ξεκινήσουμε από εκεί, έχει όντως αδυναμίες και προβλήματα. Κατ'αρχάς υποφέρει από αυτό που υποφέρουν όλες οι κινηματογραφικές βιογραφίες που καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο από τη ζωή του ήρωά τους: καλούνται να πουν πολλά και διαφορετικά πράγματα μέσα σε αναλογικά σύντομο χρόνο. Βλέπετε, το σενάριο του "Bohemian Rhapsody" δεν εστιάζει σε ένα περιστατικό της ζωής του Μέρκιουρυ και με αφορμή αυτό να δώσει στοιχεία για τη ζωή και την καριέρα του. Απλά, παρακολουθεί τη ζωή του για μια περίοδο 15 ετών. Οπότε, τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοδείξεις! Από την άλλη, η εμβληματική προσωπικότητα του Φρέντι Μέρκιουρυ χρήζει ιδιαίτερης προσοχής στον τρόπο που την αντιμετωπίζεις. Με τα υπόλοιπα μέλη των Queen εν ζωή, ήταν αναμενόμενο πως το φιλμ δεν θα έμπαινε σε μια εις βάθος εξιστόρηση των παρασκηνίων, αλλά θα ανέφερε αυτά που πάνω-κάτω ξέρουν όλοι. Άρα, η ταινία φαντάζει ως μία αγιογραφία του Μέρκιουρυ, την ίδια στιγμή που όλα τα δείχνει αγαπησιάρικα και καλωσυνάτα, ενώ φορτώνει τα πάντα στους ώμους του Πωλ Πρέντερ, που υπήρξε συνεργάτης του και σύντροφος επί σειρά ετών. Τέλος, μεγάλη μερίδα κριτικών και σκληροπυρηνικών φαν εντοπίζουν ιστορικές ανακρίβειες στο φιλμ, ενώ στέκονται αρνητικά έναντι στη "λουστραρισμένη" απεικόνιση της ζωής του Φρέντυ Μέρκιουρυ, η οποία αποκρύπτει ή/και ωραιοποιεί στοιχεία.
Ας συνέλθουμε, όμως. Εν πρώτοις, έχουμε να κάνουμε με ταινία μυθοπλασίας και όχι με ντοκυμανταίρ, άρα οι όποιες χρονολογικές ή άλλες ανακρίβειες είναι λογικό να υπάρχουν ώστε να εξυπηρετηθεί η αφήγηση. Όσον αφορά το κατά πόσο "ωραιοποιείται" και "καλλωπίζεται" η περσόνα του Μέρκιουρυ, αναρωτιέμαι πραγματικά αν όλοι όσοι στέκονται σε αυτό, θα επιθυμούσαν να δουν το είδωλό τους να χλευάζεται στην ταινία. Μια πιο "κίτρινη" εκδοχή της ιστορίας είναι αυτό που περίμεναν τελικά; Κι αν ναι, γιατί; Εκτός αν η ανθρωποφαγία είναι το τελικό ζητούμενο, οπότε ας μας το πουν για να τελειώνουμε και με αυτό το θέμα.
Στην πραγματικότητα, για να αφήσουμε τις προσμονές του καθενός στην άκρη και για να ασχοληθούμε με αυτό που τελικά είδαμε, η ταινία δουλεύει, περνάει στο κοινό και έχει μια δική της δύναμη που στο τέλος υπερνικά τις αδυναμίες της. Κατ' αρχάς, έχει τον Ράμι Μάλεκ, ευλογημένο παιδί με περίσσιο ταλέντο, ο οποίος δεν υποδύεται ούτε μιμείται αλλά γίνεται ο Φρέντι Μέρκιουρυ. Είναι πραγματικά συναρπαστική η μεταμόρφωσή του στην οθόνη καθώς, πέρα από τις όποιες διαφορές στην εμφάνιση, πιστεύεις ότι βλέπεις τον Μέρκιουρυ στην ταινία και όχι έναν ηθοποιό. Ο Ράμι Μάλεκ είναι η κινητήριος δύναμη της ταινίας, αυτός είναι που την καθοδηγεί κι αυτός είναι που την παίρνει στους ώμους του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο καρέ. Αυτός είναι που εμποτίζει με ουσία τους κατά καιρούς κλισέ διαλόγους, αυτός είναι που γεμίζει την οθόνη, αυτός είναι ολόκληρη η ταινία.
Κι από την άλλη, είναι τα τραγούδια. Σε αντίθεση με το σεναριακό χάος λόγω των πολλών προσώπων και της μεγάλης χρονικής περιόδου που καλύπτει το φιλμ, τα τραγούδια είναι εντέχνως τοποθετημένα στην αφήγηση και λειτουργούν ως φάρος και σημείο αναφοράς στην ιστορία. Είτε ακούγονται σε πρόβες, είτε κατά την ηχογράφηση κάποιου δίσκου, το κάθε ένα από αυτά είναι αρκετό (μαζί με τον Μάλεκ στην οθόνη) για να σε κάνουν να ξεχάσεις ό,τι πρόβλημα έχεις εντοπίσει -είτε αντικειμενικό είτε υποκειμενικό. Κι αν το σενάριο έχει αδυναμίες σε άλλα σημεία, η ένταξη των τραγουδιών έχει γίνει με περίσσια προσοχή και οδηγεί σταδιακά στη μεγάλη κλιμάκωση, σε αυτήν την τεράστια σκηνή ανθολογίας όπου αναπαριστάται η ζωντανή εμφάνιση των Queen στο Live Aid, με τέτοια ακρίβεια, με τέτοια κινηματογράφηση και με τέτοια ερμηνεία του πρωταγωνιστή, που νομίζεις είτε πως έχεις ταξιδέψει στον χρόνο είτε πως παρακολουθείς βίντεο αρχείου. Είναι σπουδαία αυτή η τελευταία σεκάνς, είναι λύτρωση ψυχής και ταυτόχρονα το μεγάλο αντίο σε έναν μεγάλο καλλιτέχνη κι έναν σπουδαίο άνθρωπο, από αυτούς που περνούν μόνο μια φορά από τη Γη. Διαλέξτε σινεμά με μεγάλη οθόνη και δυνατό ήχο, κλείστε τα αυτιά σας στους "εξωτερικούς θορύβους" γύρω σας και θα περάσετε εξαιρετικά.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου