The Jazz Singer (1927) (Α/Μ)

Ελληνικός τίτλος: Ο τραγουδιστής της τζαζ

Δραματική μουσική ταινία της Warner σε σκηνοθεσία Άλαν Κρόσλαντ, με τους Αλ Τζόνσον, Γουώρνερ Όλαντ, Γιούτζινι Μπέσερερ, Μέυ ΜακΑβόυ, Όττο Λέντερερ.

Ο νεαρός Τζάκι Ραμπίνοβιτς είναι γεννημένος για το τραγούδι. Παιδί μιας γενιάς ψαλτών που άφησαν ιστορία, ο ίδιος μοιάζει να προτιμά τις ράγκτάιμ μελωδίες από τους ψαλμούς της συναγωγής, γεγονός που απογοητεύει και θυμώνει τον πατέρα του που ονειρεύεται πως ο γιος του θα ακολουθήσει τα βήματά του και κάποια μέρα θα πάρει τη θέση του στην εβραϊκή κοινότητα της Νέας Υόρκης. Όταν ένας καβγάς τους οδηγεί σε βίαιη τιμωρία, ο Τζάκι πραγματοποιεί την απειλή του και φεύγει από το σπίτι για να κυνηγήσει το όνειρό του. Χρόνια μετά, ως Τζακ Ρόμπιν, εργάζεται σε μουσικοχορευτικά θεατρικά σχήματα, χωρίς όμως να έχει γίνει πρώτο όνομα. Η ευκαιρία να ξεχωρίσει τού παρουσιάζεται ξαφνικά, όταν μια νεαρή χορεύτρια του θιάσου, ηοποία επιλέγεται να πρωταγωνιστήσει σε επιθεώρηση στο Μπρόντγουέυ, μιλά για τον Τζάκι στον παραγωγό που μετά την ακρόαση ξετρελαίνεται από τη φωνή του και το ταλέντο του. Μόνο που τη βραδιά του μεγάλου του θριάμβου, η ζωή του συγκρούεται και πάλι με τις ρίζες του και την ευθύνη του απέναντι στους γονείς του.

Η απαρχή των μιούζικαλ και του ομιλούντος κινηματογράφου είναι τούτη εδώ η πανάκριβη για τα χρόνια της παραγωγή της Warner που έσωσε την εταιρεία από την οικονομική δυσχέρεια και σηματοδότησε το τέλος του βωβού κινηματογράφου. Βέβαια, ο "Τραγουδιστής της Τζαζ" δεν έχει μόνο ιστορική αξία. Είναι και μια πολύ καλή ταινία, δυνατή, συγκινητική και με εξαιρετικές στιγμές. Το σενάριο του Άλφρεντ Α. Κον που διασκευάζει το ομότιτλο θεατρικό του Σάμσον Ράφελσον (μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντγουέυ, εξ ου και το ενδιαφέρον της Warner να το μεταφέρει στο σινεμά), κεντράρει στο δίλημμα του πρωταγωνιστή και στην εσωτερική του μάχη με τα θέλω και τα πρέπει, σκιαγραφώντας μάλιστα έντεχνα τη θολή διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους. Ο Αλ Τζόνσον, με τη μοναδική του φωνή και την εξωστρεφή του παρουσία, παίρνει την ταινία όλη επάνω του και είναι πράγματι να θαυμάζεις τις συναισθηματικές του μεταπτώσεις, δεδομένων των ερμηνευτικών συμβάσεων της εποχής αλλά και του "υβριδικού" χαρακτήρα της ταινίας. Βλέπετε, ο "Τραγουδιστής της Τζαζ" δεν είναι ένα αμιγώς ομιλούν φιλμ. Στη μεγαλύτερή του διάρκεια είναι βωβό, με τους διαλόγους να αποτυπώνονται σε αυτούς τους χαρακτηριστικούς και κομψούς μεσότιτλους (οι συγγραφείς των οποίων αναγνωρίζονταν για το επίτευγμά τους, με υποψηφιότητες και στα Όσκαρ). Εκεί που η ταινία κάνει την επανάσταση είναι στα τραγούδια που ερμηνεύει επί σκηνής ο Τζακ Ρόμπιν, καθώς ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του σινεμά που ακουγόταν τραγούδι συγχρονισμένο με τα χείλη του ερμηνευτή. Έως τότε είχαν υπάρξει ταινίες που είχαν ηχητική επένδυση και εφφέ, αλλά ποτέ πριν δεν είχε ακουστεί ηθοποιός να τραγουδά στην οθόνη. Όμως, αυτό που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στους θεατές ήταν η φράση του Αλ Τζόνσον "Μισό λεπτό, μισό λεπτό, ακόμα δεν έχετε ακούσει τίποτα" που ξεστομίζει μεταξύ δύο τραγουδιών και η οποία γράφει ιστορία ως η πρώτη φράση που ακούστηκε ποτέ από χείλη ηθοποιού στη μεγάλη οθόνη. Στον υπόλοιπο "Τραγουδιστή της Τζαζ" ακούγονται ως επί το πλείστον τα τραγούδια του Τζάκι, εκτός από μία ακόμα σκηνή, διάρκειας περίπου δύο λεπτών, κατά την οποία ο Τζάκι συνομιλεί με τη μητέρα του (η φωνή της οποίας μόλις που ακούγεται) ενόσω αυτοσχεδιάζει δίπλα της στο πιάνο. Στην πρώτη τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ το 1929, ο "Τραγουδιστής της Τζαζ" ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Σεναρίου ενώ βραβεύθηκε με ειδικό, τιμητικό Όσκαρ για την τεχνική της καινοτομία.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.