Annabelle comes home (2019)

 

Ταινία τρόμου των Warner/New Line σε σκηνοθεσία Γκάρυ Ντώμπερμαν, με τους Πάτρικ Γουίλσον, Βέρα Φαρμίγκα, Μακένα Γκρέης, Μάντισον Άιζμαν, Κέητι Σάριφ, Μάικλ Τσιμίνο. 

Η Άνναμπελ βρίσκεται πλέον, μετά το τέλος της προηγούμενης ταινίας στα χέρια του ζεύγους Γουώρεν, οι οποίοι αφού εκτελούν τον δέοντα εξορκισμό, την κλειδώνουν στο δωμάτιο με τα καταραμένα λάφυρα, όπου κανείς δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί της. Όμως, δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά. Όταν αφήνουν την κόρη τους με την νταντά της, τη Μαίρη Έλεν, έρχεται στο σπίτι και μια φίλη της, η Ντανιέλα, η οποία είναι πάρα πολύ περίεργη για τα έργα και τις ημέρες των Γουώρεν, αφού πλέον η δράση τους έχει γίνει γνωστή και από άρθρα σε εφημερίδες. Κάποια στιγμή λοιπόν που βρίσκεται για λίγα λεπτά μόνη της στο σπίτι, ανοίγει το δωμάτιο με τα λάφυρα αλλά και την ιερή βιτρίνα όπου βρίσκεται αποκλεισμένη η Άνναμπελ, χωρίς να γνωρίζει ότι απελευθερώνει κυριολεκτικά όλο το κακό του κόσμου.

Τρίτο -και άραγε τελευταίο κεφάλαιο;- της σειράς ταινιών με την καταραμένη και εφιαλτική κούκλα που αγκαλιάζει και τις προηγούμενες από το "Κάλεσμα", αφού πλέον βρίσκεται στο σπίτι των Γουώρεν, στο δωμάτιο με τα λάφυρα κάποια εκ των οποίων τα είχαμε συναντήσει στις προηγούμενες περιπέτειές τους. Το θέμα είναι πως οι ταινίες της Άνναμπελ δεν υπήρξαν ποτέ εμπνευσμένες. Μία από τα ίδια ήταν, απλά ξεχώριζαν για τούτη την εξαιρετικού σχεδιασμού κούκλα που μοιάζει να βγήκε από τους εφιάλτες κάποιου παιχνιδοποιού. Εδώ όμως, καθώς πλέον η δράση έρχεται να κουμπώσει με το περιβάλλον των -πολύ καλύτερων ομολογουμένως- ταινιών της σειράς "Το κάλεσμα", γίνεται μια πιο φροντισμένη προσπάθεια να τονισθεί η αγωνία και ο κίνδυνος παρά να μπούμε με το καλημέρα σε δαιμονικά ξεσπάσματα. Με αυτόν τον τρόπο αξιοποιείται και η έννοια του sequel, αφού ο θεατής είναι απόλυτα ενήμερος για το τι τον περιμένει, οπότε το σενάριο της τρίτης Άνναμπελ παίζει με την προσμονή και την υπομονή του. Ο περιορισμός της δράσης στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού των Γουώρεν χτίζει μια ενδιαφέρουσα κλειστοφοβική διάθεση, ενώ δεν παύει να είναι ανατριχιαστικά διασκεδαστική η απελευθέρωση και των υπόλοιπων καταραμένων αντικειμένων και τεχνουργημάτων με αποτέλεσμα να μεταφέρεσαι στο απόλυτο στοιχειωμένο σπίτι. Βέβαια, δεν παύουν ορισμένα γεγονότα να μην εξηγούνται, όπως επίσης υπάρχουν και κάποια κενά στη χρονική ακολουθία των παράλληλων δράσεων των πρωταγωνιστών (όπως ας πούμε το αμόρε της νταντάς που απλά υπάρχει κάπου έξω για πολλή ώρα χωρίς να ξέρουμε τι κάνει ή τι του συμβαίνει), ενώ το φινάλε δεν είναι τόσο έντονο όσο θα το περίμενες. Το γεγονός δε πως οι Γουώρεν διατήρησαν την ψυχραιμία τους και δεν κλείδωσαν άμα τη επιστροφή τους και τα τρία παιδιά στο δωμάτιο με τα λάφυρα τουλάχιστον για κανένα τρίμηνο για τιμωρία, παίζει να είναι και το πιο υπερβολικό στοιχείο του σεναρίου.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.