Brigadoon (1954)

Ελληνικός τίτλος: Μπριγκαντούν

Μιούζικαλ της MGM σε σκηνοθεσία Βιντσέντε Μινέλλι, με τους Τζην Κέλλυ, Βαν Τζόνσον, Συντ Τσάρις, Χιου Λενγκ, Μπάρρυ Τζόους, Άλμπερτ Σαρπ.

Δυο φίλοι ταξιδεύουν από τη Νέα Υόρκη στα Χάιλαντς της Σκωτίας, όπου και χάνονται στην εξοχή, μην μπορώντας να βγάλουν άκρη με τον χάρτη που έχουν στα χέρια τους. Ξαφνικά, μόλις καθαρίζει η ομίχλη, προβάλλει μπροστά τους ένα γραφικό χωριουδάκι, γεμάτο πρόσχαρους και καλοσυνάτους ανθρώπους. Οι κάτοικοι του Μπριγκαντούν, μολονότι διστακτικοί στην αρχή, υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες τους δύο ξένους, τους οποίους μάλιστα καλούν στη μεγάλη γιορτή που ετοιμάζεται για τον γάμο δύο νέων που αγαπιούνται. Μόνο που όσο περνά η μέρα, τόσο οι δύο επισκέπτες ανακαλύπτουν πως κάτι παράξενο συμβαίνει στο Μπριγκαντούν, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τα μισόλογα που ακούν όπως και από τις καταχωρήσεις στο ληξιαρχείο που φαίνεται να έγιναν 200 χρόνια πριν.

Τεράστια θεατρική επιτυχία τόσο στο Μπρόντγουέυ όπου έκανε πρεμιέρα το 1947, όσο και στο Γουέστ Εντ δύο χρόνια αργότερα, το "Μπριγκαντούν" κόστισε μια περιουσία στη Metro-Goldwyn-Mayer για να αποκτήσει τα κινηματογραφικά του δικαιώματα. Δυστυχώς, όμως, η ταινία δεν δείχνει να επαναλαμβάνει την επιτυχία του θεατρικού, τουλάχιστον αν κρίνουμε από τη χλιαρή υποδοχή του κοινού και των κριτικών της εποχής, αλλά και την αίσθηση που αφήνει και σήμερα. Κατ' αρχάς, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με ένα κινηματογραφικό μέγκα-μιούζικαλ, με πλήθος χορευτών, τεράστια πλατώ και καλοστημένα μουσικοχορευτικά νούμερα. Λέγεται πως ο άστατος καιρός αλλά και η τσιγκουνιά των επικεφαλής του στούντιο την εποχή εκείνη, δεν επέτρεψαν τα γυρίσματα να γίνουν ούτε στα Χάιλαντς, ούτε στις εξοχές της Καλιφόρνια, προκρίνοντας ως ελεγχόμενη οικονομικά την κατασκευή ολόκληρου του Μπριγκαντούν στα αχανή πλατώ της εταιρείας. Τα σκηνικά είναι όντως εντυπωσιακότατα, με δάση, ρυάκια, γεφύρια και βοσκοτόπια να αναπαρίστανται με μεγάλη σπουδή και ταλέντο, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τις θεατρικές καταβολές του έργου. Εξίσου εντυπωσιακά και φροντισμένα είναι και τα κοστούμια της ταινίας που εντάσσονται με περίσσια αρμονία στη χρωματική παλέτα των σκηνικών, πλάθοντας εικόνες πανέμορφες. Κάπου εκεί όμως παύεις να θαυμάζεις και αρχίζουν τα προβλήματα. Ο Βιντσέντε Μινέλλι μοιάζει να στέκει αμήχανος σκηνοθετικά έναντι του Σινεμασκόπ κάδρου, το οποίο αφήνει να αναδειχθεί με γενικά πλάνα τόσο στα μουσικοχορευτικά νούμερα, όσο και στην πρόζα. Το "Μπριγκαντούν" έχει ελάχιστα κοντινά και εξίσου ελάχιστα cut σε κάθε σκηνή. Ο Μινέ΄λλι φιλμάρει με νωθρά, αργά πλάνα, χωρίς να κόβει συχνά, ώστε να αφήσει την ευρεία οθόνη να αγκαλιάσει τα όσα εντυπωσιακά συμβαίνουν στο πλατώ. Μόνο που αυτή η επιτήδευση στο "Σκοπ" φαίνεται επιτηδευμένη ενώ στερεί σε συναίσθημα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να δει κοντινό, να δω από πιο κοντά το βλέμμα, να νιώσω την ανάσα τους. Τώρα προσθέστε στο απόμακρο των πλάνων και την παντελή έλλειψη χημείας ανάμεσα στον Τζην Κέλλυ και την Συντ Τσάρις που αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του, και εν τέλει έχετε ένα αποστασιοποιημένο συναισθηματικά μιούζικαλ που μολονότι δουλεύει στα πάντα ρολόι, του λείπει η ψυχή και πρωτίστως η μαγεία -μέγα λάθος εφόσον το Μπριγκαντούν είναι εξ ορισμού ένα μέρος μαγικό. Ο Βαν Τζόνσον πάντως είναι εξαιρετικός με τις σκηνές του να αποτελούν τις καλύτερες στιγμές της ταινίας. Βέβαια, θα ήμουν άδικος αν δεν παραδεχόμουν πως ακόμα και σήμερα τα τραγούδια, τα χορευτικά και η εικόνα του "Μπριγκαντούν" εξακολουθούν να συναρπάζουν. Στο μεγαλείο ψυχής είναι που υστερεί και σε αυτό το μαγικό "κάτι" που έκανε άλλα μιούζικαλ της εποχής να γίνουν μοναδικά. Η ταινία είχε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ: Σκηνικών-Σκηνογραφίας Έγχρωμης Ταινίας, Κοστουμιών Έγχρωμης Ταινίας και Ηχοληψίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.