Okuribito (2008)

Ελληνικός τίτλος: Αναχωρήσεις

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Γιοτζίρο Τακίτα, με τους Μασαχίρο Μοτόκι, Ρυόκο Χιροσούε, Τσουτόμου Γιαμαζάκι.

Ο Ντάιγκο Κομπαγιάσι, αφοσιωμένος στη μουσική του τσελίστας, βρίσκεται ξαφνικά χωρίς δουλειά, όταν η ορχήστρα όπου δούλευε διαλύεται. Έτσι αποφασίζει να επιστρέψει μαζί με τη γυναίκα του στην γενέτειρά του, για μια καινούργια αρχή. Αναζητώντας δουλειά στις αγγελίες, απαντά σε μία που ονομαζόταν "Αναχωρήσεις", πιστεύοντας πως πρόκειται για ταξιδιωτικό πρακτορείο, για να συνειδητοποιήσει όμως όταν φτάσει στο ραντεβού του, πως πρόκειται στην πραγματικότητα για γραφείο κηδειών που χρειάζεται έναν νέο "Νοκάνσι", αυτόν που προετοιμάζει με τον παραδοσιακό τρόπο τα σώματα των νεκρών πριν από την κηδεία και πριν από την αναχώρησή τους  για την επόμενη ζωή. Μολονότι δέχεται αρχικά από ανάγκη και κόντρα στις αντιρρήσεις και την κακή προδιάθεση γνωστών, συγγενών, ακόμα και της γυναίκας του για τη νέα του δουλειά, ο Ντάιγκο δείχνει πολύ σύντομα μια σπουδαία αφοσίωση, κάνοντας το καθήκον του με περηφάνεια, καθώς γνωρίζει πως είναι αυτός που έχει την ευθύνη για τις αναχωρήσεις αυτών που φεύγουν και για τη μνήμη τους σε αυτούς που μένουν πίσω για να τους αποχαιρετήσουν.

Διαβάζεις την υπόθεση, σκέφτεσαι "ποτέ και με τίποτα", αλλά όταν ξεκινήσεις να τη βλέπεις, μαγεύεσαι. Έχει έναν τέτοιο λυρισμό η ταινία και τόσο μεγάλη ψυχή που ξαφνικά το ίδιο το θέμα της αποκτά έναν μυστικιστικό χαρακτήρα που εν τέλει καθαγιάζει το (άψυχο) κορμί και ξορκίζει τον φόβο του ίδιου του θανάτου. Το σενάριο του Κούντο Κογιάμα, βλέπετε, έχει όλες αυτές τις υπαινικτικές δόσεις καλοδεχούμενου χιούμορ, τις οποίες ο σκηνοθέτης αναδεικνύει σε άρτια επιμερισμένες μέσα στην αφήγηση στιγμές, την ίδια στιγμή που ερμηνείες και μοντάζ μοιάζουν να χορογραφούνται ιεροτελεστικά, όπως ακριβώς και η τελετή που ο Ντάιγκο, ως "Νοκάνσι", εκτελεί. Έχει αρμονία η ταινία και μαζί ένα δελεαστικό περιτύλιγμα από μια χώρα που -Θεέ μου- είναι τόσο μακριά από εμάς σε σκέψη και συμπεριφορές, που όλο αυτό που συμβαίνει στην οθόνη είναι φορές που το εισπράττεις ως θρύλο ενός βασιλείου μακρινού, χαμένο στον χώρο. Έπειτα όμως έρχονται αυτό το βλέμμα και αυτό το ελαφρύ μειδίαμα του Μασαχίρο Μοτόκι, που δεν ξέρεις εάν είναι χαμόγελο ή λύπη, και σε επαναφέρουν σε μια σκληρή, αναπόφευκτη πραγματικότητα, αλλά και σε ένα έργο μαγικό, όπου δίπλα σε κάθε "αναχώρηση" στέκουν η αγάπη και η ελπίδα. Υπέροχη και η μουσική του Τζο Χισαΐσι.

Οι "Αναχωρήσεις" τιμήθηκαν με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.