Titane (2021)
Θρίλερ σε σκηνοθεσία Ζoυλιά Ντυκουρνώ, με τους Αγκάτ Ρουσέλ, Βενσάν Λιντόν.
H Αλεξιά, showigirl και κατ' εξακολούθηση δολοφόνος, παρ' ολίγον να πεθάνει όταν ήταν μικρή σε τροχαίο, όμως σώθηκε χάρη σε μια πλάκα τιτανίου που τοποθέτησαν στο κεφάλι της. Με το βίαιο αυτό παρελθόν εμφανώς ορατό και σήμερα από ένα μεγάλο σημάδι στο κρανίο της, επάνω από το δεξί αυτί, το οποίο ποτέ δεν προσπάθησε να κρύψει, η Αλεξιά διάγει έναν βίο στα άκρα, σκοτώνοντας ακαριαία όσους την ποθούν και κάνοντας ξέφρενο έρωτα με μια Κάντιλακ, από την οποία μένει και έγκυος. Με την Αστυνομία κάποια στιγμή να την καταδιώκει, η Αλεξιά αναγκάζεται να πάρει τους δρόμους και κάποια στιγμή την ταυτότητα ενός μικρού αγοριού που αγνοείται εδώ και 10 χρόνια. Έτσι η φυγάς, μεταμορφωμένη, εμφανίζεται στο τμήμα και δηλώνει πως είναι ο Αντριάν, ο χαμένος γιος του πυραγού Βενσάν που ποτέ του δεν έπαψε να τον αναζητά.
Η Ζυλιά Ντυκουρνώ, μετά το "Raw" εξακολουθεί να μελετά την καθοριστική σχέση της ύπαρξής μας με τη σάρκα, αυτή τη φορά ακόμα πιο ώριμη και ακόμα πιο ακραία, σε μια ταινία που -όπως πολυδιαφημίστηκε- σοκάρει, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζετε. Κατ' αρχάς, να ξεμπερδεύουμε μία και καλή με όλα αυτά που έχουν ακουστεί για επιρροές από το "Crash" του Κρόνενμπεργκ, με το οποίο το "Titane" δεν έχει την παραμικρή σχέση. Εκεί είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που έβρισκαν ηδονή στα τροχαία και στο ρίσκο του θανάτου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα που επειδή ακριβώς ξέφυγε άπαξ από τον θάνατο, τώρα πολύ απλά αδιαφορεί για τη ζωή, τη δική της και των άλλων, αδυνατεί να δεχτεί την ανθρώπινη οικειότητα και ανταποκρίνεται στο παθιασμένο ερωτικό κάλεσμα των αυτοκινήτων. Κατ' αυτήν την έννοια, μεγαλύτερη σχέση θα έβρισκα με την "Κριστίν" (κι εκεί Κάντιλακ είχαμε που είχε αναπτύξει το πιο φονικό bromance με τον ιδιοκτήτη της) παρά με το "Crash". Και πάλι όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά η αφορμή για να ξετυλιχτεί η πραγματική ιστορία της ταινίας για πατέρες και γιους και κόρες και -για ακόμα μια φορά- τη σάρκα που προκαλεί και που υποφέρει.
Από τη μια λοιπόν έχουμε την Αλεξιά, που μέχρι τη στιγμή της φυγής της ζούσε με τους γονείς της, σε μια σχέση αλληλεξάρτησης και τύψεων (ο πατέρας της οδηγούσε το αμάξι στο τροχαίο που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή). Με αυτούς εκτός της ζωής της πλέον και με ένα δικό της παιδί να μεγαλώνει μέσα στο σώμα της, μεταμορφώνεται από θηρευτή σε θήραμα και αναζητά καταφύγιο μέσα σε ένα άλλο σαρκίο, προσποιούμενη ένα αγνοούμενο αγόρι, τον Αντριάν, στη θαυμαστή του - και καλά- επιστροφή από όπου και να βρισκόταν τα τελευταία 10 χρόνια. Και η Αλεξιά, ως Αντριάν, βρίσκει έναν νέο πατέρα, τον Βενσάν, που τον αγαπά χωρίς όρους. Διαλυμένος από την εξαφάνιση του τότε 7χρονου γιου του, χωρισμένος, πικραμένος αλλά χωρίς ποτέ να πάψει να τον αναζητά, ο τσακισμένος αυτός άντρας που κρατά τη ρώμη του με αναβολικά, "αναγνωρίζει" τον Αντριάν και τον παίρνει μαζί του, στον πυροσβεστικό σταθμό όπου τον συστήνει στους άντρες του, με τους οποίους τον συνδέει μια σχέση πατρικής φιγούρας. Αν ψάχνετε λοιπόν το σοκ ντε και καλά, εκεί θα το βρείτε, σε αυτό το διεμφυλικό και αντίστροφο οιδιπόδειο και στα κατά συνθήκη ψεύδη που δύο εντελώς άγνωστοι άνθρωποι αποδέχονται για να συνεχίσουν να ζουν ακόμα μία μέρα, και ακόμα μία, και ακόμα μία, όσο τα ίδια τους τα κορμιά τούς προδίδουν, καθώς φθείρονται και καθώς η σάρκα τους πεθαίνει.
Η Αλεξιά της πρωτοεμφανιζόμενης Αγκάτ Ρουσέλ μοιάζει να βγήκε από σελίδες neo punk graphic novel, με παράστημα αρχοντικό, όψη περήφανη, πρόσωπο ψυχρό και βλέμμα αγέρωχο, για να μεταμορφωθεί κυριολεκτικά στη συνέχεια στον έντρομο Αντριάν που υποφέρει από τον πόνο που βγαίνει από τα σπλάχνα του αλλά και από αυτόν που η ίδια προκαλεί στον εαυτό της προσπαθώντας να κρύψει το φύλο της και το παιδί που μεγαλώνει μέσα της. Σπουδαίος ο Βενσάν Λιντόν, αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στον ρόλο του σε μια σπαραξικάρδια ερμηνεία που γίνεται ένα με τον πόνο, την απελπισία, την αγάπη και εν τέλει την ελπίδα μιας νέας ζωής. Και αν κάτι σοκάρει πραγματικά, αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που εν τέλει νοιάζεται για αυτά τα δύο έρημα, φοβισμένα, απάνθρωπα πλάσματα και που αποδέχεται αυτή τη μακάβρια τερατογένεση ως υπόσχεση για το μέλλον και ως βάλσαμο για την ψυχή.
Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες, 4 υποψηφιότητες στα Σεζάρ, 5 υποψηφιότητες της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας (κέρδισε Βραβείο Κομμώσεων και Μακιγιάζ), Υποψήφιο για BAFTA Σκηνοθεσίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου