Last Night in Soho (2021)
Ελληνικός τίτλος: Συνέβη στο Σόχο
Θρίλερ των Universal/Focus/Film4/Working Title σε σκηνοθεσία Έντγκαρ Ράιτ, με τους Τόμαζιν ΜακΚένζι, Άνυα Τέυλορ-Τζόυ, Ματ Σμιθ, Νταϊάνα Ριγκ, Μάικλ Ατζάο, Τέρενς Σταμπ.
Η Ελοΐζ ταξιδεύει γεμάτη όνειρα για το Λονδίνο όπου θα σπουδάσει μόδα στο Πανεπιστήμιο. Ορφανή, μεγαλωμένη από τη γιαγιά της και με την καρδιά της κολλημένη στα χρόνια του '60, όπως τα φαντάζεται από τους δίσκους της και τις αφηγήσεις για τη μαμά της, την οποία ανέκαθεν νιώθει κοντά της, περιμένει τη νέα της ζωή στην πόλη να είναι γεμάτη χρώμα, εκπλήξεις και άπειρες δυνατότητες για έκφραση και δημιουργία. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και σε ένα περιβάλλον θεωρητικά ανοιχτόμυαλο και χωρίς προκαταλήψεις, στα μάτια των συμφοιτητριών της δεν παύει να φαντάζει ως αλαφροΐσκιωτη επαρχιώτισσα. Έτσι, αποφασίζει να φύγει από την εστία της σχολής και να νοικιάσει μόνη της ένα δωμάτιο που βρίσκει στο Σόχο, στον τελευταίο όροφο του σπιτιού μιας αυστηρής μα καλοσυνάτης ηλικιωμένης γυναίκας. Η ζωή της δείχνει να αποκτά ξανά χρώμα και όνειρα, μόνο που τα όνειρά της, κάθε βράδυ, την κάνουν να ζει τη ζωή μιας άλλης, της Σάντι, μιας φιλόδοξης, όμορφης κοπέλας που δοκίμαζε κι αυτή την τύχη της στο Σόχο στα χρόνια του '60. Κι όταν τα όνειρα αυτά εισβάλλουν στην πραγματικότητα, τότε η Ελοΐζ παγιδεύεται σε ένα θανάσιμο αδιέξοδο.
Για να το θέσω απλά, ταινιάρα! Αλλόκοτο, μα γνώριμο ταυτόχρονα, σύγχρονο μα σαν να βγήκε από βρετανικό στούντιο των '60s, εκτυφλωτικά πολύχρωμο αλλά την ίδια στιγμή σκοτεινό και ζοφερό, το "Συνέβη στο Σόχο" είναι ό,τι πιο απρόσμενα όμορφο και ενδιαφέρον είδα τον τελαυταίο καιρό στο σινεμά και μάλιστα από μεγάλο στούντιο. Δυο κόσμοι παράλληλοι, δυο ζωές που συναντιούνται στη λήθη των ονείρων και που εισβάλλουν απειλητικά η μία στην άλλη, ένα κάστινγκ διαμάντι και μια ιστορία ολόφρεσκη, βγαλμένη όμως από τα σπλάχνα της Hammer, συσκευάζονται μαστόρικα από τον Έντγκαρ Ράιτ (δική του και η ιστορία σε σενάριο Κρίστυ Γουίλσον-Καιρνς) σε ένα υπέρκομψο, εκτυφλωτικό και εκκωφαντικό περιτύλιγμα, λουσμένο σε χυδαία χρώματα που ξεχειλίζουν από την οθόνη και σε υπέροχες μουσικές. Το στυλιζάρισμα συναντά την ουσία και την έκπληξη, με τις ανατροπές να βγάζουν νόημα και να απογειώνουν την ταινία εκεί που άρχισες να νομίζεις πως είχες καταλάβει τι συμβαίνει. Είναι μεγάλη η πίκρα της αποτυχίας του στις εισπράξεις παγκοσμίως (για την Ελλάδα ειδικά, δεν το συζητάμε) και σε κάνει να αναρωτιέσαι τον λόγο που ένα πανέξυπνο θρίλερ δεν βρίσκει τη θέση του στην καρδιά των θεατών που όμως τρέχουν να δουν καλόγριες και Άνναμπελ. Ταινία που βλεπεται δυνατά και είναι να της θαυμάζεις τη φωτογραφία (Τσανγκ-χουν Τσανγκ, της "Υπηρέτριας", του "Oldboy" και του "Stoker"), το μοντάζ του Πωλ Μάτσλις (σταθερού συνεργάτη του Ράιτ στα "Baby Driver" και "Ο Σκοτ Πίλγκριμ εναντίον των 7 πρώην") και τη μουσική του Στήβεν Πράις.
Πέραν αυτών όμως, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις στο φιλμ και στους δημιουργούς του μια βαθύτατη αγάπη για την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του Λονδίνου που τα χρόνια εκείνα έμοιαζε με τόπο μαγικό, κοιτίδα δημιουργίας σαν μια χειροπιαστή Σάγκρι Λα όπου τα όνειρα γίνονταν πραγματικότητα και σάρωναν τον κόσμο ολόκληρο με τη δυναμική τους και το ταλέντο που έκρυβαν πίσω τους. Στα ερζάτς χρόνια που ζούμε, όμως, χαμένοι σε μια πολιτική ορθότητα που καταλήγει να χειραγωγεί, στην αποσπασματικότητα του you tube και σε επιταγές τέχνης που τις επιβάλλουν άνθρωποι χωρίς ταλέντο, τα λαμπρά εκείνα χρόνια που έπλασαν αυτό που σήμερα ξεδιάντροπα αποκαλούμε ποπ κουλτούρα φαντάζουν ξένα και αδιάφορα. Δεν πειράζει, κάποτε θα τη θεωρούν όλοι cult. Δύο υποψηφιότητες στα BAFTA (Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας, Ήχου).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου