Girl (2018)

Ελληνικός τίτλος: Κορίτσι

Δραματική ταινία της The Match Factory σε σκηνοθεσία Λούκας Ντοντ, με τους Βίκτορ Πόλστερ, Άριε Βόρτχάλτερ.

 Η Λάρα, ένα αποφασισμένο 15χρονο τρανς κορίτσι που προσπαθεί σκληρά να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα, κάνει αίτηση στη σπουδαιότερη σχολή χορού του Βελγίου, όπου γίνεται αποδεκτή αρχικά για μια δοκιμαστική περίοδο 8 εβδομάδων. Έχοντας την αμέριστη υποστήριξη του πατέρα της που μετακομίζει στη νέα αυτή πόλη για χάρη της κόρης του, αλλά και των καθηγητών της στη σχολή, η Λάρα δίνει ψυχή και σώμα στα μαθήματα παρ' ό,τι κυριολεκτικά την τραυματίζουν. Χωρίς ποτέ να κρύβει την ταυτότητά της από τον κοινωνικό και σχολικό περίγυρο και παρά κάποια μεμονωμένα, άβολα περιστατικά, ο κόσμος γύρω της την αποδέχεται πολύ περισσότερο από ό,τι η ίδια αποδέχεται το σώμα της. Έτσι, με τη εγχείρηση προσαρμογής φύλου να έχει δρομολογηθεί από τους γιατρούς που την παρακολουθούν, η Λάρα γίνεται όλο και περισσότερο ανυπόμονη να αλλάξει το σώμα της, κι όσο αυτό δεν αντιδρά στην ορμονοθεραπεία τόσο εκείνη μπερδεύεται και βαδίζει σε σκοτεινά μονοπάτια.

Αντίστοιχα μπερδεμένο και εν μέρει χαμένο στα δικά του σκοτεινά μονοπάτια μοιάζει και το πρώτο κινηματογραφικό πόνημα μεγάλου μήκους του νεαρού σκηνοθέτη Λούκας Ντοντ, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο με τον Άντζελο Τίσενς. Μάλιστα, στο σενάριο είναι που μπερδεύονται περισσότερο τα πράγματα παρά στη σκηνοθεσία, αφού εκεί έχουμε και πολύ καλές ερμηνείες και κάποια άρτια, ασφυκτικά κοντινά που αναδεικνύουν το εσωτερικό άγχος της Λάρα, ενώ ειδικά στις σκηνές της σχολής μάς μεταφέρουν τον πόνο στο κορμί και την αγωνία στην ψυχή να αποδώσει σωστά τη χορογραφία. Στο σενάριο όμως υπάρχουν κενά που μοιάζουν μετέωρα μέχρι το τέλος: από το παρελθόν αυτό καθ' εαυτό της οικογένειας της Λάρα, με την πλήρη απουσία της μητέρας από τη γενική εικόνα, μέχρι την ένταση της δυσφορίας της για το σώμα της, η οποία μολονότι γίνεται αντιληπτή, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς τον λόγο που ούτε η ίδια ζητά τη βοήθεια που όλοι στο ευρύτερο περιβάλλον της θα της έδιναν ή που ούτε ένας από όλους αυτούς γύρω της δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Με αντιδράσεις αμήχανες που προσπαθούν να δικαιολογηθούν κάτω από την ομπρέλα μιας δύσκολης και αλλόκοτης εφηβείας, νιώθεις ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει κατά τη ροή της ιστορίας η σύγκρουση ή το άλγος από τη συνύπαρξη της Λάρα με το περιβάλλον της που θα την οδηγούσε στο συγκεκριμένο φινάλε. Οπότε, το εισπράττεις ως μια κίνηση βεβιασμένου συναισθηματικού εκβιασμού, η οποία και δεν εξηγείται όπως θα έπρεπε και την ηρωίδα υποβιβάζει σε ένα πλάσμα ασταθές, ενώ ταυτόχρονα θέτει ηθικά ζητήματα που δεν ξέρω κατά πόσο βοηθούν το θέμα της ταινίας -εκτός αν δεν κατάλαβα εγώ το θέμα της και το ζητούμενό της είναι ακριβώς το αντίθετο, οπότε εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Τέσσερα βραβεία στις Κάννες (FIPRESCI -Ένα κάποιο βλέμμα, Χρυσή Κάμερα, Queer Φοίνικας, Α' Ανδρικού -Ένα κάποιο βλέμμα- στον Βίκτορ Πόλστερ για την ερμηνεία του στον ρόλο της Λάρα. Η ταινία ήταν υποψήφια στην ξενόγλωσση κατηγορία των Σεζάρ, ενώ η Ευρωπαϊκή Ακαδημία την τίμησε με τα βραβεία Κοινού και Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη. Στη χώρα του, το Βέλγιο, το "Κορίτσι" ήταν υποψήφιο για 9 Βραβεία Magritte, εκ των οποίων κέρδισε τα 4: Α' Ανδρικού ο Βίκτορ Πόλστερ, Β' Ανδρικού ο Άριε Βόρτχάλτερ, Σεναρίου και Καλύτερης Συμπαραγωγής στη Φλαμανδική Γλώσσα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.