Jeux interdits (1952) (Α/Μ)

Ελληνικός τίτλος: Απαγορευμένα παιχνίδια

Πολεμικό δράμα σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν, με τους Ζωρζ Πουζουλύ, Μπριζίτ Φοσέ, Αμεντέ, Λωράνς Μπαντί, Λυσιέν Υμπέρ, Σουζάν Κουρτάλ, Ζακ Μαρέν, Μαρσέλ Μεροβέ, Βιολέτ Μονιέ.

Ιούνιος 1940, η Μάχη της Γαλλίας. Οι γονείς της πεντάχρονης Πωλέτ σκοτώνονται κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής των Γερμανών καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν από το Παρίσι. Ολομόναχη στον κόσμο, αφού ακόμα και το σκυλάκι της σκοτώθηκε κι αυτό, βρίσκει καταφύγιο στην οικογένεια των Ντογέ, σε ένα μικρό αγρόκτημα. Πάμφτωχοι και εκείνοι, προσπαθούν να αναθρέψουν τα δικά τους παιδιά με ό,τι βγάζουν από το αγρόκτημα, αλλά τουλάχιστον η Πωλέτ έχει ένα πιάτο φαΐ, μια στέγη πάνω από το κεφάλι της αλλά κυρίως έναν καινούργιο φίλο, τον Μισέλ Ντογέ, τον 10χρονο γιο της οικογένειας. Όσο περνάει ο καιρός, τα δυο παιδιά έρχονται όλο και πιο κοντά, ενόσω η μικρή αποκτά μια παράξενη σχέση με τον θάνατο και την απώλεια, καθώς φτιάχνει μαζί με τη βοήθεια του νέου της φίλου, ένα νεκροταφείο για όσα ζώα, έντομα και πτηνά πεθαίνουν εκεί κοντά. Μόνο που για να είναι ολοκληρωμένο το εγχείρημά τους, τα δυο παιδιά κλέβουν τους σταυρούς από το νεκροταφείο της περιοχής, βεβήλωση που δεν περνά απαρατήρητη από τους κατοίκους.

Αντιπολεμική κραυγή, σιωπηλός σπαραγμός και ωδή στην απώλεια είναι τούτη εδώ η εξαιρετική ταινία-σταθμός του γαλλικού και του παγκόσμιου σινεμά. Ο μαγικός τρόπος που ο Ρενέ Κλεμάν κινηματογραφεί το βιβλίο του Φρανσουά Μπουαγέ σε σενάριο και διαλόγους δικούς του, με τη συνεργασία των Ζαν Ωράνς, Πιερ Μποστ αλλά και του ίδιου του συγγραφέα, παντρεύει με τρόπο μοναδικό τον ρεαλισμό με την παιδική φαντασία και το παραμύθι με την ωμή πραγματικότητα. Με την αποτελεσματική φωτογραφία του ταλαντούχου Ρομπέρ Ζουγιάρ, ο Κλεμάν αγκαλιάζει τα πρόσωπά του, καθιστώντας μας αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς ποτέ όμως να μας χειραγωγεί. Η ιστορία και η ματιά του είναι αρκετές από μόνες τους για να κατακλύσουν την οθόνη με μια σειρά από αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που κυμαίνονται από το δέος ενός επικού μεγαλείου (είναι εξαιρετική η εναρκτήρια σεκάνς της επιδρομής) έως την τραγικότητα της παιδικής αλλοφροσύνης στο φινάλε. Σκληρό χωρίς να γίνεται ποτέ βίαιο, αλλά με απόλυτη αίσθηση του μέτρου και της ισορροπίας, το φιλμ παραμένει πάντοτε μεγαλύτερο από την όποια οθόνη το φιλοξενεί. Η ερμηνεία της μικρής Μπριζίτ Φοσέ θα σας στοιχειώσει για μια ζωή.

Η ταινία είχε δύο συμμετοχές στα Όσκαρ, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο σε δύο διαφορετικές τελετές. Το 1953 τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο ως η Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία, ενώ στην τελετή του 1955 ήταν υποψήφος για Όσκαρ Σεναρίου ο συγγραφέας του βιβλίου Φρανσουά Μπουαγέ. Το 1952 είχε τιμηθεί και με τον Χρυσό Φοίνικα στη Βενετία. Με βραβείο στην ξενόγλωσση κατηγορία (ή όπως την ονόμαζαν τότε) τιμήθηκε και στα BAFTA του 1954.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.