Al final del túnel (2016)

Ελληνικός τίτλος: Στο τέλος του τούνελ

Θρίλερ σε σκηνοθεσία Ροντρίγκο Γκράντε, με τους Λεονάρντο Σμπαράλια, Πάμπλο Ετσάρι, Κλάρα Λάγο, Χαβιέ Γκοντίνο, Φεντερίκο Λούπι.

Ένας παραπληγικός, πικρόχολος άντρας μένει μόνος στο μισοπαρατημένο σπίτι του, αφοσιωμένος μόνο στους υπολογιστές του. Με τα χρέη του να συσσωρεύονται και με την τράπεζα να απειλεί με κατάσχεση, ο Χοακίν αποφασίζει να βάλει αγγελία για ενοικιαστή στη σοφίτα ώστε να μαζέψει κάποια χρήματα για την υποθήκη. Πολύ σύντομα εμφανίζεται στο κατώφλι του μια νεαρή κοπέλα με την κόρη της, πρόθυμη να μετακομίσει σχεδόν ακαριαία. Η συνύπαρξή τους κάτω από την ίδια στέγη δείχνει σταδιακά να κάνει καλό στις πληγές και των δύο. Εκείνος, τσακισμένος σωματικά και ψυχολογικά από το δυστύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο και που του στέρησε τη γυναίκα και το παιδί του, βρίσκει ψήγματα ζεστασιάς στην Μπέρτα που κι αυτή με τη σειρά της παλεύει όχι μόνο να τα φέρει εις πέρας αλλά και με το κοριτσάκι της που εντελώς ξαφνικά έπαψε να μιλάει. Μόνο που η καλοδεχούμενη αυτή γαλήνη διακόπτεται βίαια από κάτι παράξενους ήχους που έρχονται από τα έγκατα του σπιτιού και οφείλονται -όπως αποδεικνύεται- σε μια συμμορία που σκάβει ένα τούνελ που οδηγεί στην παρακείμενη τράπεζα.

Έντονο, ανατρεπτικό και καλοδεχούμενα πρωτότυπο, αυτό το "Τούνελ" φαίνεται να οδηγεί σε μια ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη που αποζημιώνει στο ακέραιο. Η κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα, με το σύνολο της ταινίας σχεδόν να διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι, επιτρέπει στην κάμερα του Φελίξ Μόντι να κρυφοκοιτάζει από τις γωνίες και να παίζει με τις σκιές, ακολουθώντας με τον τρόπο της την αφήγηση έτσι όπως ορίζεται ξεκάθαρα από το σενάριο του σκηνοθέτη Ροντρίγκο Γκράντε, ο οποίος "προσκηνοθετεί" την ταινία στο χαρτί. Μεγάλη η αρωγή του μοντάζ (Λέιρε Αλόνσο, Μανουέλ Μπάουερ, Ιρένε Μπλέκουα) που συναρμολογούν το κάθε κάδρο υπακούοντας αλλά και ενισχύοντας τον ρυθμό, παρέα με τις μουσικές των Λούσιο Γκοντόυ και Φεντερίκο Γιουσίντ, που χωρίς να υπερβάλλουν εντατικοποιούν αγωνία και συναίσθημα με μέτρο και αρμονία. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία δε είναι η απότομη μεταστροφή της ταινίας από τη μέση και μετά, καθώς μολονότι ξεκινά σαν ψυχολογικό δράμα χαρακτήρων απογειώνεται σε εκρηκτικό θρίλερ αγωνίας που το παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα μέχρι να ξεκινήσουν οι τίτλοι τέλους. Εντάξει, στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει, σε αφήνει λίγο με την αίσθηση πως το παρατράβηξε σε κάποια σημεία κάπου εκεί προς το φινάλε, όμως το συναίσθημα με το οποίο σε αφήνει έχει μόνο θετικό πρόσημο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, τηλεοπτικών σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε το Cinemano στο Facebook και στο Instagram.