Les Olympiades, Paris 13e (2021) (A/M)
Ελληνικός τίτλος: Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα
Δραματική κομεντί της Playtime σε σκηνοθεσία Ζακ Ωντιάρ, με τους Λουσί Ζανγκ, Μακίτα Σάμπα, Νοεμί Μερλάν, Τζενύ Μπετ, Οσεάν Καϊρατύ.
Τέσσερις νεαρές γυναίκες και ένας άντρας συναντιούνται, ερωτεύονται, παθιάζονται, τσακώνονται, συνεργάζονται, χωρίζουν και γίνονται φίλοι (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) στη γειτονιά των Ολυμπιάδων, στο νότιο Παρίσι, στο 13ο Δημοτικό Διαμέρισμα.
Δεν είναι τυχαία η επιλογή του τίτλου που ορίζει τη γεωγραφική περιοχή όπου εξελίσσεται η ταινία. Οι Ολυμπιάδες, κάποτε αμιγώς εργατική συνοικία και παριζιάνικη "τσάινατάουν" (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και όχι με τουριστικό πρόσημο), βρέθηκε τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο αλλαγών και μιας ανακατανομής πληθυσμών. Η έλευση της εξπρές γραμμής μετρό 14 στη γειτονιά το 2007, την έβαλε στη νοητή ευθεία μιας περιοχής που είχε ήδη βιώσει μεγάλες αλλαγές και αναπλάσεις. Με την ολοκαίνουργια Βιβλιοθήκη Φρανσουά Μιτεράν να δημιουργεί, μαζί με το Πανεπιστήμιο Paris-Cité, έναν φοιτητικό πόλο σπουδών, επιστημών και ψυχαγωγίας στις παρυφές των Ολυμπιάδων αλλά και τη μεγάλη ανάπλαση του Μπερσύ Βιλάζ, δυο σταθμούς μετρό παρακάτω, η γειτονιά ακροβατεί ανάμεσα στο εργατικό παρελθόν της και το hype των γειτονικών περιοχών που όχι μόνο ανακατεύουν τον πληθυσμό της αλλά πλέον φέρνουν και τουρίστες που διαμένουν στα κοντινά ξενοδοχεία πέριξ του Μπερσύ. Αυτές οι (αργές αλλά κοσμογονικές) αλλαγές στην ανθρωπογεωγραφία και στην κουλτούρα της γειτονιάς φαίνεται πως έδωσαν την έμπνευση στον Ζακ Ωντιάρ (που συνυπογράφει το σενάριο μαζί με την Σελίν Σιαμά και τη Λεά Μυσιούς) να τοποθετήσει εκεί τους ιδιότροπους μα συμπαθέστατους χαρακτήρες της ταινίας. Αυτό που έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον δε είναι πως το σενάριο βασίζεται σε κόμικ διηγήματα του αμερικανού συγγραφέα Άντριαν Τόμινι, από τα οποία οι γάλλοι δημιουργοί απορροφούν την ουσία και τα μετατρέπουν σε κάτι ενιαίο (παρά τα "επεισόδια" στα οποία χωρίζεται η ταινία) και αυτόφωτα πρωτογενές.
Είναι βέβαια και το στυλιζαρισμένο ασπρόμαυρο στην εικόνα που πλάθει μια ατμόσφαιρα ευρωπαϊκής θύμησης και φινέτσας, αλλά και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών που κουβαλούν ρίζες, συναίσθημα και ανάγκες, οι οποίες άλλωστε καθοδηγούν συμπεριφορές και επιλογές. Πάνω απ' όλα όμως είναι αυτή η ασάφεια του χαρακτήρα τους, έτσι όπως και οι πέντε αυτοί άνθρωποι ψάχνονται στην αβεβαιότητα μέχρι να βρουν την ψυχική γαλήνη της οριστικής τους επιλογής. Ίσως αυτή η ασάφεια να δικαιολογεί περαιτέρω την προτίμηση του σκηνοθέτη στο ασπρόμαυρο, καθώς ολόκληρη η περιοχή μοιάζει να βρίσκεται σε έναν διαρκή βρασμό, αναδεύοντας εμπειρίες, παρελθόν και μέλλον έως ότου καταλήξει στο τελικό της χρώμα. Ο ρομαντικός ρεαλισμός άλλωστε στη ψυχοσύνθεση των ηρώων μπορεί να αναδυθεί και χωρίς χρωματικές πινελιές, σε όλες αυτές τις ενδιαφέρουσες και ουσιωδώς ανθρώπινες συναντήσεις σε μια ταινία-γαϊτανάκι συναντήσεων, αντιδράσεων και άφεσης που ζεσταίνει την καρδούλα. Πέντε υποψηφιότητες για Σεζάρ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου