Captain Fantastic (2016)

Δραματική κομεντί της Universal, σε σκηνοθεσία Ματ Ρος, με τους Βίγκο Μόρτενσεν, Τζωρτζ ΜακΚαίυ, Σαμάνθα Άισλερ, Ανναλίζ Μπάσσο, Νίκολας Χάμιλτον, Φρανκ Λανγκέλα. 

Ο Μπεν και η Λέσλι έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και πολλά χρόνια, για να στήσουν το σπιτικό τους σε μια καλύβα μέσα στα δάση της πολιτείας της Ουάσιγκτων. Εκεί γέννησαν τα έξι τους παιδιά, εκεί τα μεγάλωσαν, εκεί τα ανέθρεψαν, δίνοντάς τους πνευματική καλλιέργεια αλλά και σωματική ρώμη, μαθαίνοντάς τους ταυτόχρονα τη δική τους εκδοχή για το σωστό και το λάθος, εμμένοντας στην άποψή τους πως η ζωή μέσα στην οργανωμένη καπιταλιστική κοινωνία αλλοιώνει τον άνθρωπο. Σύγχρονοι χίππηδες σε ένα δικό τους προστατευμένο περιβάλλον, μια κατά δική τους ουτοπία, με τις δικές τους οικουμενικές αξίες και αρχές, συγκρούονται βίαια με την πραγματικότητα όταν η μητέρα αυτοκτονεί, στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Με σκοπό να παρευρεθούν στην κηδεία, ο Μπεν και τα έξι του παιδιά επιβιβάζονται στον Στηβ, το λεωφορείο τους, και ταξιδεύουν προς το Νέο Μεξικό, όπου οι πλούσιοι και συντηρητικοί γονείς της Λέσλι ετοιμάζουν τη χριστιανική τελετή, κόντρα στις πεποιθήσεις της κόρης τους που επιθυμούσε να αποτεφρωθεί, ως δεδηλωμένη βουδίστρια. 

Η ταινία, για λόγους marketing φαντάζομαι, είχε πλασαριστεί ως κωμωδία, οπότε φανταστείτε το σοκ μου (αλλά και των περισσότερων θεατών) από τις δραματικές εξελίξεις του πρώτου κιόλας δεκαπενταλέπτου. Η οδύνη του εξαιρετικού (και απόλυτα ταυτισμένου με τον "φεύγα" ρόλο) Βίγκο Μόρτενσεν, μόνο γέλιο δεν φέρνει, με το βλέμμα του πανικόβλητο μπροστά στην απώλεια της αγαπημένης του και της επερχόμενης σύγκρουσής του με το κατεστημένο από το οποίο είχε δραπετεύσει εδώ και χρόνια. Από εκεί και μετά, αναλαμβάνει ένα καλοδουλεμένο σενάριο που φέρει την υπογραφή τού ίδιου του σκηνοθέτη και η συγκροτημένη του ματιά απέναντι στους ήρωές του και τις αντιδράσεις τους που φροντίζει να τις αντιμετωπίζει απόλυτα ορθολογιστικά όσο ακραίες κι αν φαντάζουν (κι εκεί, ναι, σε ορισμένες σκηνές η ταινία φέρνει χαμόγελα). 

Πρόκειται για μια παράδοξη ταινία και μια ιστορία ιδιαζόντως πρωτότυπη που διαχειρίζεται και επικίνδυνα ως έναν βαθμό θέματα, καθώς αναμφισβήτητα μιλάει για μια ειρηνική αναρχία που θα μπορούσε και να ανατρέψει τον κόσμο μας, αν είχε πολλούς ακολούθους. Όμως ο Μπεν και τα έξι του παιδιά (με φροντισμένη παρουσία, ερμηνείες και διακριτές προσωπικότητες, με πρώτο και καλύτερο τον Τζωρτζ ΜακΚαίυ στον ρόλο του μεγαλύτερου γιου, ο οποίος ακροβατεί μεταξύ του γραφικού και του τραγικού) είναι μοναχικοί λύκοι, ολομόναχοι απέναντι σε ανθρώπους που δεν τους κατανοούν, μολονότι δεν παύουν να είναι έτοιμοι και να τους αγαπήσουν. Χωρίς ποτέ να γίνεται δογματική, η ταινία καταφέρνει να μιλήσει με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, παρά τις όποιες υπερβολές, αλλά περισσότερο από όλα μένει πιστή στην βαθιά επιθυμία της να σχολιάσει τους δεσμούς μιας οικογένειας, που παρ' ότι διαφορετική εξωτερικά, στις ρίζες της ενστερνίζεται την οικουμενικότητα της ανθρώπινης επαφής, της αγάπης και ενός παράλογου φαινομενικά αλλά βαθιά ποιητικού στην ουσία του ρομαντισμού.