Nocturnal animals (2016)

Ελληνικός τίτλος: Νυκτόβια πλάσματα

Θρίλερ των Universal/Focus, σε σκηνοθεσία Τομ Φορντ, με τους Έημυ Άνταμς, Τζέηκ Γκύλενχαλ, Μάικλ Σάννον, Άαρον Ταίυλορ-Τζόνσον, Άισλα Φίσερ, Άρμι Χάμμερ, Μάικλ Σην, Καρλ Γκλούσμαν. 

Μια ιδιοκτήτρια γκαλερί τέχνης, με δυστυχισμένο γάμο, λαμβάνει ταχυδρομικά το χειρόγραφο του μυθιστορήματος του τέως συζύγου της, παιδικού της έρωτα, τον οποίο παράτησε 20 χρόνια πριν. Ολομόναχη μέσα στο τεράστιο σπίτι της στο Λος Άντζελες, περνάει τις ώρες της διαβάζοντας το μυθιστόρημα, μια βίαιη ιστορία φόνου, φόβου και εκδίκησης. 

Είναι από τις ταινίες που παίρνουν μπρος από τους τίτλους ακόμα, με μια αρρωστημένη οπτικά και μουσικά σεκάνς που θέτει τον τόνο από τα πρώτα κιόλας καρέ. Προκλητική και υπνωτιστική σε προδιαθέτει για όσα θα ακολουθήσουν, ενώ συνειδητοποιείς πως η δεύτερη ταινία του Τομ Φορντ απέχει μίλια από το "Ένας άντρας μόνος" του 2009. Θεματολογικά μπορεί να κινείται στα ίδια μονοπάτια (τη μοναξιά, τις φαντασιώσεις, την αποδοχή, την ανάγκη αναγνώρισης και αγάπης), δραματουργικά και σκηνοθετικά όμως είναι πολύ πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο. Ο Φορντ δείχνει να επιστρέφει στις Τεξανές ρίζες των παιδικών του χρόνων και να τις αντιπαραθέτει με τον λαμπερό και γεμάτο χλιδή κόσμο του Λος Άντζελες για να συνειδητοποιήσουμε τελικά πως οι δύο αυτοί κόσμοι δεν απέχουν και πολύ. 

Ταινία μέσα σε ταινία κατ' ουσίαν, τα Νυκτόβια Πλάσματα είναι η οπτικοποίηση του μυθιστορήματος που διαβάζει η πρωταγωνίστρια, φιλτραρισμένο όμως από τη δική της πλευρά και ερμηνευμένο εν μέρει με βάση τις δικές της εμπειρίες. Βίαιο, γρήγορο και ταυτόχρονα ονειροπόλο, στηρίζεται σε ένα σύνολο χαρακτήρων χωρίς να ξεχωρίζει ο ένας μοναδικός πρωταγωνιστής, αναδεικνύοντας ένα ensemble cast που υποστηρίζει τον κάθε ρόλο ξεχωριστά και ταυτόχρονα το όλον. Η Έημυ Άνταμς υποστηρίζει με άνεση και εσωτερικότητα τον ρόλο της φοβισμένης, με ενοχές και φόβο απόρριψης αλλά λαμπερής στα μάτια των άλλων Σούζαν που ζει ένα Σαββατοκύριακο (ή μήπως όλη της τη ζωή;) χαμένη ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση. Οι τρεις αντρικοί ρόλοι είναι σαφώς πιο αβανταδόρικοι, διαφορετικού ύφους ο καθένας, και επιτρέπουν δυνατές ερμηνείες με τον Μάικλ Σάννον -κατά τη γνώμη μου- να ξεχωρίζει στον ρόλο του αστυνομικού. Αυτά που σίγουρα θα σας εντυπωσιάσουν είναι το ξέφρενο (χωρίς να φαίνεται) μοντάζ της Τζόαν Σόμπελ (συνεργάτιδας του Τομ Φορντ και στο "Ένας άντρας μόνος") που σε συνδυασμό με τα φροντισμένα πλάνα συνδέει εξαιρετικά το υπαρκτό με το φαντασιακό, αλλά και η μουσική του Έημπελ Κορζενιόφσκι που χαρακτηρίζεται από διεστραμμένες μελωδίες που επιμένουν στις σκηνές, πλάθοντας ένα απειλητικά αλλόκοσμο σύμπαν.