The hateful eight (2015)

Ελληνικός τίτλος: Οι μισητοί οκτώ

Γουέστερν της Weinstein, σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο, με τους Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Κερτ Ράσσελ, Τζένιφερ Τζέησον Λη, Ντέμιαν Μπισίρ, Τιμ Ροθ, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν, Τσάννινγκ Τέητουμ, Γουώλτον Γκόγκινς. 

Δύο κυνηγοί επικηρυγμένων και η αιχμάλωτη του ενός αποκλείονται από τη χιονοθύελλα σε μια ταβέρνα στη μέση του πουθενά, μαζί με κάποιους άλλους ξεστρατισμένους ταξιδιώτες που αναζήτησαν εκεί καταφύγιο. 

Και ο Ταραντίνο, γυρίζει την όγδοη ταινία του, κατά κύριο λόγο μέσα σε αυτήν την ταβέρνα, αποτίοντας φόρο τιμής στο παρεξηγημένο είδος του γουέστερν (και μάλιστα του "σπαγγέτι"), επιστρατεύοντας την εμβληματική εικόνα του ultra panavision με την κάμερα φορτωμένη με φιλμ και τη μουσική του Έννιο Μορικόνε. Είναι γουέστερν, όμως, η ταινία; Όχι, βέβαια. Είναι Ταραντίνο. Ή τουλάχιστον είναι τόσο γουέστερν όσο οι Άδωξοι Μπάσταρδη ήταν πολεμική ταινία. Ο Ταραντίνο έχει πάντα τον τρόπο να προσεταιρίζεται τα κινηματογραφικά είδη και να τα κάνει δικά του, χωρίς να τα προσβάλλει, αλλά και χωρίς να θέλει να τα ανανεώσει. Ποτέ του δεν είχε τέτοια άγχη. Επί του προκειμένου, οι Μισητοί Οκτώ θα μπορούσαν να διαδραματίζονται σε οποιαδήποτε εποχή ή σε οποιοδήποτε περιβάλλον και θα ήταν και πάλι η ίδια ταινία. Η προφορά των πρωταγωνιστών θα άλλαζε, τα ρούχα τους και τα σκηνικά. 

Αφού αναφέρθηκα, όμως, στους "Μπάσταρδους", να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή ήταν μια δυνατή ταινία. Οι "Οκτώ", πάλι, χωρίς να έχουν την ίδια δυναμική, είναι μια καλή ταινία που σε διασκεδάζει τόσο με την εξέλιξή της όσο και με τη συνειδητοποίηση ότι ο Ταραντίνο κάνει την πλάκα του. Άλλη ερώτηση γεννάται εδώ: αρκεί η πλάκα που κάνει ο Ταραντίνο για να γεμίσει μια ταινία με οριακά εξαντλητική διάρκεια κάτι παραπάνω από τρεις ώρες;  Και εδώ η απάντηση είναι ένα αποφασιστικό "ναι", καθώς οι "Οκτώ" δεν είναι μία ταινία... Είναι δύο ή και τρεις! Χωρισμένη σε κεφάλαια, αλλάζει ύφος σε κάθε ένα από αυτά, ενώ και αλλάζει και σε εξέλιξη. Από -ας πούμε- γούστερν στο πρώτο μέρος της (με μια εξαιρετική κινηματογράφηση μέσα στην άμαξα και καλοδουλεμένους Ταραντινικούς διαλόγους που σκιαγραφούν τους τρεις βασικούς χαρακτήρες), γίνεται ταινία αγωνίας, για να μεταμορφωθεί μετά σε θρίλερ τύπου who dunnit, να κλείνει το μάτι σε ταινίες στυλ Άγκαθα Κρίστι, για να αλλάξει και πάλι και να γίνει ταινία δράσης υψηλών οκτανίων. 

Και ναι, είναι εμφανές πως ο ο σκηνοθέτης κάνει την πλάκα του. Όμως, όπως και σε όλες του τις ταινίες (που και πάλι την πλάκα του έκανε), η πλάκα αυτή δεν είναι προσβλητική προς τον θεατή, δεν είναι αυτιστική, αλλά σε αφορά, την ίδια στιγμή που σέβεται τα κινηματογραφικά είδη που ασπάζεται. Οπότε, και το γουέστερν να μην σας αρέσει (όπως σε εμένα, ας πούμε που δεν κάνω και κωλοτούμπες, έως και που πλήττω θανάσιμα προτού καν αρχίσει η ταινία), θα σας αρέσουν σίγουρα οι αστυνομικές, ή τα θρίλερ, ή οι ταινίες δράσης. Οπότε, κάποια από τις τρεις ή τέσσερις ταινίες που όλες μαζί απαρτίζουν τους "Οκτώ" σίγουρα θα σας αρέσει, και μέσα στην τρέλα της πρόσμιξης, θα το διασκεδάσετε. Το καστ, πάντως, σίγουρα το διασκέδασε, προσφέροντας ξεχωριστές ερμηνείες, στιβαρές και ολοκληρωμένους χαρακτήρες.