La La Land (2016)

Μιούζικαλ της Summit σε σκηνοθεσία Ντέμιεν Σαζέλ, με τον Ράυαν Γκόσλινγκ και την Έμμα Στόουν. 

Μια μπαρίστα στα στούντιο της Warner που προσπαθεί να κερδίσει τον πρώτο της ρόλο πηγαίνοντας από οντισιόν σε οντισιόν και ένας πιανίστας που χάνει τη δουλειά του επειδή επιμένει να μην προδίδει την αγάπη του για τη τζαζ, γνωρίζονται τυχαία κάποια ηλιόλουστα Χριστούγεννα στο Λος Άντζελες, ερωτεύονται και αγκαλιάζουν ο ένας τα όνειρα του άλλου. 

Από πού να ξεκινήσω και πού να σταματήσω! Ας μην πρωτοτυπήσω και ας ξεκινήσω από την αρχή: από το σήμα τής Summit, που εμφανίζεται στην οθόνη πειραγμένο, ασπρόμαυρο σαν από ταινία του '30, σε τετράγωνο κάδρο. Και μετά, το κάδρο ανοίγει, όταν στην οθόνη εμφανίζεται η λέξη Cinemascope, γραμμένη με τον τρόπο που πρωτοεμφανίστηκε το 1953, και την ίδια στιγμή παίρνει χρώμα. Εκτυφλωτικό χρώμα. Κι αμέσως μετά, μεταφερόμαστε σε μια μποτιλιαρισμένη αερογέφυρα αυτοκινητόδρομου του Λος Άντζελες, κάποια ηλιοφώτιστα Χριστούγεννα, και οι πρώτες νότες τού Another Day of Sun χτυπούν τα ηχεία της αίθουσας. Και έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα συγκλονιστικό μουσικοχορευτικό νούμερο, γυρισμένο όλο επάνω στην μποτιλιαρισμένη αερογέφυρα και μάλιστα μονοπλάνο. Και το πόδι σου αρχίζει να χτυπά στο ρυθμό της μουσικής και το μάτι σου δεν χορταίνει να βλέπει τους δεκάδες χορευτές και τραγουδιστές που παρελαύνουν επί της οθόνης και ασυναίσθητα συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό είναι γυρισμένο μια κι έξω και δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις και τι να πρωτοαπολαύσεις. 

Κυρίες και κύριοι, ο Ντέμιεν Σαζέλ αναγέννησε το χολυγουντιανό μιούζικαλ, έτσι απλά, μέσα στα πρώτα λεπτά της ταινίας του. Και την ίδια στιγμή σού συστήνει και τους ήρωες και ταυτόχρονα θέτει τον ρυθμό και το ύψος της μπάρας αυτού που θα ακολουθήσει. Αντί να χρησιμοποιήσει ένα κοφτό μοντάζ (έως και ξέφρενο) για να δώσει το τέμπο, αφήνει τους ανθρώπους του να το κάνουν, σε μια σκηνή πλήθους που θα γράψει ιστορία. Κι αυτή είναι και η ψυχή της ταινίας: οι άνθρωποί της. Το La La Land είναι ένα κλασσικό χολυγουντιανό μιούζικαλ, και ταυτόχρονα ουσιαστικά ανανεωτικό που αφήνει τους ανθρώπους του να αφηγηθούν την ιστορία. Σε αντίθεση με το είδος στο οποίο αποτίει φόρο τιμής, οι ήρωές του δεν είναι χάρτινοι, αλλά με βάθος ψυχής. Είναι το βλέμμα τους, η ερμηνεία τους και οι χαρακτήρες τους που θέτουν τον ρυθμό, με το κάθε μουσικό νούμερο να εντάσσεται με πλήρη αρμονία στην εξέλιξη της ιστορίας και να απογειώνει την εξέλιξη. Ο Σεμπάστιαν και η Μία δεν χορεύουν κλακέτες, ούτε φοράνε παγέτες, ούτε χαμογελάνε ξύλινα όσο χορεύουν ή όσο τραγουδούν. Με κάθε λέξη, με κάθε στίχο, με κάθε χορευτική φιγούρα, λένε την ιστορία τους και επενδύουν στην ψυχή του έργου. 

Μια ταινία βαθύτατα σινεφίλ (με την κυριολεκτική έννοια του όρου, την αγάπη της για το ίδιο το σινεμά), το La La Land κλείνει το μάτι στα χολυγουντιανά μιούζικαλ της MGM, ακολουθεί θεατρική νόρμα ως προς την επανάληψη του βασικού μουσικού θέματος διαφορετικά ενορχηστρωμένου σε διαφορετικές σκηνές, ενώ την ίδια στιγμή είναι τόσο φρέσκο και τόσο σημερινό που νιώθεις ότι βλέπεις κάτι για πρώτη φορά. Υπέροχο το πρωταγωνιστικό ζεύγος, με εμφανείς φωνητικούς περιορισμούς, αλλά με τέτοια ψυχή, τόσο ενσωματωμένοι στους χαρακτήρες που υποδύονται και τέτοια μαγεία όταν χορεύουν που δυο μάτια δεν φτάνουν να τους χορτάσεις. Λαμπερή φωτογραφία και εξαιρετικά σκηνικά που δίνουν τη δική τους έμφαση στην ιστορία, μουσική και τραγούδια που μένουν χαραγμένα στο μυαλό και σκηνοθετική δεινότητα από τον Ντέμιεν Σαζέλ (μόλις στη δεύτερη ταινία του ουσιαστικά, μετά το επίσης οσκαρικό και υπέροχο Χωρίς Μέτρο) συνθέτουν μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων αλλά και το καλύτερο πρωτότυπο μιούζικαλ που έχει γυρίσει ποτέ το σινεμά. Κι αν στην αρχή θεωρήσετε τα μουσικά νούμερα κάπως προσγειωμένα, αρκεί να περιμένετε λίγο για να τα δείτε να απογειώνονται (κυριολεκτικά), μέχρι την εξτραβαγκάντσα κορύφωση του φινάλε. Βλέπεται και δεύτερη φορά στο καπάκι.