Live by night (2016)

Ελληνικός τίτλος: Ο νόμος της νύχτας

Δραματική περιπέτεια της Warner, σε σκηνοθεσία Μπεν Άφλεκ, με τον ίδιο και τους Ελ Φάνινγκ, Μπρένταν Γκλήσον, Ρόμπερτ Γκλένιστερ, Κρις Μεσίνα, Σιέννα Μίλλερ, Ζόε Σαλντάνα, Κρις Κούπερ, Ρέμο Τζιρόνε. 

Έργα και ημέρες ενός ιρλανδού κλέφτη στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης, που αναγκάζεται να συνεργαστεί με την ιταλική μαφία για να εκδικηθεί τον γκάνγκστερ ο οποίος έγινε αιτία να πάει ο ίδιος φυλακή και να σκοτωθεί ο μεγάλος του έρωτας. 

Ο Μπεν Άφλεκ, ως σκηνοθέτης, επιστρέφει στα γνώριμα λημέρια του, αυτά μιας καθαρής δραματικής αστυνομικής περιπέτειας, αλλά και στην πατρίδα του, τη Βοστόνη, για να στήσει ένα παιχνίδι με κλέφτες και αστυνόμους κι ακόμα περισσότερους κλέφτες, άλλους κακούς κι άλλους λιγότερο κακούς. Σε αυτό το επίπεδο ανάγνωσης, περνάς με την ταινία μια χαρά. Έχει τη δράση της, έχει εξαιρετική αναπαράσταση εποχής, έχει το love story της, έχει κι ένα προσεκτικά επιλεγμένο καστ, απόλυτα ταιριαστό με τους ήρωες που ενσαρκώνουν. 

Από εκεί και μετά, αν θέλεις να ασχοληθείς μαζί της περισσότερο, κάνουν την εμφάνισή τους τα θεματάκια της. Μίλησα για το καστ, το οποίο αναπαριστά άψογα τον κάθε ήρωα ξεχωριστά. Μόνο που ο κάθε ένας από τους ήρωες είναι χάρτινος, είναι επιφανειακός, είναι αυτό που βλέπεις και τίποτα περισσότερο. Ο ιταλός μαφιόζος είναι ο ιταλός μαφιόζος, ο κολλητός του πρωταγωνιστή είναι ο κολλητός του πρωταγωνιστή. Ο μεγάλος του έρωτας είναι ο μεγάλος του έρωτας. Αυτό φαίνεται, αυτό σου λέει η ταινία πως είναι και τίποτα περισσότερο. Τα πάντα δείχνουν άψογα στην επιφάνεια, αλλά μένουν μόνο στην επιφάνεια. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή είναι αυτός που είναι επειδή ο ίδιος αφηγείται πως έχουν έτσι τα πράγματα. Και δεν σταματά να αφηγείται ποτέ, όμως. Επιλογή που και κάνει την ταινία να κρεμάει σε ορισμένα σημεία, αλλά ούτε δικαιολογείται σεναριακά. Η αφήγηση δεν εξυπηρετεί σε κάποια δραματουργική ανατροπή ούτε σε κάποια τραγική ειρωνία, απλά συνδέει μεταξύ τους γεγονότα που ούτως ή άλλως έχουν όπως είναι. Και είναι κρίμα, γιατί ο πρωταγωνιστής είναι εν δυνάμει ενδιαφέρουσα φιγούρα, με εσωτερικές συγκρούσεις και μεταπτώσεις που όμως δεν τις βλέπεις, απλά στις αφηγείται. Αξιοπρεπέστατος μάστορας ο Άφλεκ στις λήψεις και στην καθοδήγηση του καστ, με πολύ καλύτερες τις σκηνές του πρώτου μέρους στη  Βοστόνη είναι αλήθεια (εκεί έχουμε κι ένα πολύ καλό αυτοκινητοκυνηγητό), παρά στην ηλιόλουστη Τάμπα όπου το χάνει λίγο, αλλά αδύναμος ως σεναριογράφος, σε ένα έργο που ήθελε να πει πολλά και απλά τα είπε χωρίς να τα δουλέψει περισσότερο. Ο Άφλεκ ως ηθοποιός ερμηνεύει τον Άφλεκ (χωρίς να είναι απαραίτητα κακό αυτό), ενώ αυτός που ξεχωρίζει (χωρίς και πάλι να τον βοηθά το σενάριο) είναι ο Κρις Κούπερ στον ρόλο του αστυνομικού. Με δυο λόγια, περνάς καλά, αλλά εύκολα συνειδητοποιείς πόσο καλύτερα θα μπορούσες να είχες περάσει με λίγη περισσότερη δουλειά.