Paterson (2016)

Δραματική κομεντί των Κ5/Amazon, σε σκηνοθεσία Τζιμ Τζάρμους, με τους Άνταμ Ντράιβερ, Γκολσιφτέχ Φαραχανί, Μπάρρυ Σάμπακα Χένλεϋ, Ριζγουάν Μάντζι. 

Ο Πάτερσον είναι οδηγός λεωφορείου στο Πάτερσον του Νιου Τζέρζυ. Ζει μια ήρεμη, καλοδεχούμενα ρουτινιάρικη ζωή, που τη μοιράζει ανάμεσα στη δουλειά του, την ονειροπόλο και ολίγον αφελή κοπέλα του, τις βόλτες με τον σκύλο της και τη βραδινή επίσκεψή του για μα μπύρα στο γειτονικό μπαράκι. Όμως, ο Πάτερσον είναι και ποιητής. Κάθε μέρα, στη ρουτίνα του, απόλυτα συνυφασμένη στην καθημερινότητά του, είναι και η συγγραφή ποιημάτων στο σημειωματάριό του, τα οποία όμως δεν αφήνει κανέναν να διαβάσει, παρά την επιμονή της κοπέλας του να βγάλει αντίγραφα ώστε να μοιραστεί την τέχνη του και με άλλους. 

Μιλάμε σίγουρα για την πιο ώριμη και κατασταλαγμένη ταινία ενός σκηνοθέτη, τον οποίο μολονότι παρακολουθώ, δεν υπήρξα ποτέ τρελός φαν των ταινιών του. Με το Paterson, όμως, ο Τζάρμους διυλίζει την καριέρα του και τις εμπειρία του σε ένα απόσταγμα υψηλής αισθητικής, χαμηλών τόνων, λεπτού χιούμορ και απλού κινηματογράφου, που μιλάει στην καρδιά του θεατή. Με ένα παιχνίδι ρουτίνας επτά επαναλαμβανόμενων ημερών, μιας ολόκληρης εβδομάδας από τη ζωή του ήρωα, κατορθώνει να μας κάνει συνένοχους στη ζωή και ηδονοβλεψίες στην ψυχή ενός πραγματικά καλού ανθρώπου. Ο Πάτερσον δεν θυμώνει ποτέ, δεν παραπονιέται ποτέ, δεν έχει κακή κουβέντα για κανέναν, είναι αλτρουιστής και πονόψυχος και απολαμβάνει τη ζωή, κατορθώνοντας να βρίσκει την ομορφιά σε μια αδιάφορη (έως και άσχημη) πόλη, ενώ την ίδια στιγμή γοητεύεται από ένα κουτάκι σπίρτα. Είπαμε, ο Πάτερσον είναι ποιητής, και ως ποιητής μπορεί να εμπνευστεί από τα πιο απλά πράγματα στα οποία ανακαλύπτει βάθη ρομαντισμού. Αντίστοιχα, ποιητής είναι και ο Τζάρμους, που γράφει ένα ποίημα σε επτά στροφές, όσες και οι ημέρες της εβδομάδας, για τα πιο απλά πράγματα, στα οποία όμως ξεθάβει άκρατο ρομαντισμό. Μοναδική η επιλογή τού Άνταμ Ντράιβερ για τον ρόλο του Πάτερσον, από τον οποίο εκμαιεύει μια ερμηνεία βαθύτατης ηρεμίας, γαλήνης και επίγνωσης, χωρίς ίχνος υπερβολής ή δηθενιάς. Είναι αυτές οι αδιόρατες συσπάσεις στο πρόσωπό του, η φυσικότητα και η επιβλητικότητα της παρουσίας του, αλλά και αυτό το βλέμμα απόγνωσης και απορίας, όταν βλέπει τον κόσμο του να καταρρέει που κάνουν τον ρόλο του ξεχωριστό. Ο Πάτερσον ζει και υπάρχει στον κόσμο μας και αυτό καθιστά την ταινία απόλυτα ρεαλιστική και ενδιαφέρουσα σε κάθε έναν από εμάς που μπορεί να βρει την ομορφιά εκεί που πραγματικά βρίσκεται. Μια μικρή ταινία, με μεγάλη ψυχή και ακόμη μεγαλύτερη ωριμότητα που θα σας ζεστάνει την καρδιά, όπως ο ήρωάς της. Κι αυτό το έχουμε όλοι μας ανάγκη, έτσι δεν είναι;