Έτερος εγώ (2016)

Θρίλερ της Green Dragon, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια, με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Δημήτρη Καταλειφό, Μάνο Βακούση, Ιωάννα Κολιοπούλου, Γιώργο Χρυσοστόμου, Φρανσουά Κλουζέ. 

Ένας νεαρός καθηγητής εγκληματολογίας καλείται από την αστυνομία να βοηθήσει στην εξιχνίαση κάποιων φαινομενικά ασύνδετων φόνων, με κοινό παρονομαστή τις φράσεις του Πυθαγόρα που αφήνει στον τόπο του εγκλήματος ο δολοφόνος. Μοναχικός, απόμακρος και με το βάρος του πατέρα του που βρίσκεται σε κώμα εδώ και μήνες μετά από εγκεφαλικό, ο νεαρός άνδρας δείχνει να παθαίνει εμμονή με την υπόθεση, καθώς βυθίζεται όλο και περισσότερο στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού αυτού του ευφυούς εγκληματία. 

Δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις τις αρετές τούτης εδώ της ταινίας που καταπιάνεται με μια θεματολογία ξένη προς το ελληνικό σινεμά. Καθαρόαιμο αστυνομικό θρίλερ στα πρότυπα άλλων διεθνών παραγωγών, που ταυτόχρονα στήνει ένα ολοκληρωμένο περιβάλλον και ζωγραφίζει χαρακτήρες, ο "Έτερος εγώ" αποτελεί αναμφισβήτητα πολύ ευχάριστη έκπληξη για το παρόν και το μέλλον του ελληνικού σινεμά. Το σενάριο που υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζεται από επιμέλεια και συνοχή στην αφήγηση, στήνοντας προσεκτικά τις παγίδες που αναστατώνουν τους πρωταγωνιστές ενώ παραπλανούν τους θεατές. Το σύνολο υπηρετούν επάξια η ατμοσφαιρική και κάποιες φορές υποβλητική φωτογραφία του Γιώργου Μιχελή, το λειτουργικό μοντάζ του Γιώργου Γεωργόπουλου αλλά και η μουσική του Κώστα Μαραγκού που υπογραμμίζει τις σκηνές και την εξέλιξη της ιστορίας. 

Χωρίς να μαϊμουδίζει το κινηματογραφικό είδος που καλείται να υπηρετήσει, αλλά με ταυτόχρονο σεβασμό προς τις συμβάσεις του, η ταινία στήνει ένα καλοκουρδισμένο μυστήριο με τις όποιες κοινωνικές αναφορές απαιτούνται ώστε να αποκτήσει δεσμούς με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Πολύ φροντισμένη στο σύνολό της και άκρως ενδιαφέρουσα, έχρηζε μεγαλύτερης προσοχής στις ερμηνείες που όλες δείχνουν βαριές, ενώ θα τις βοηθούσε μια κάποια ρεαλιστική ελαφρότητα. Είναι όλοι τους πολύ σοβαροί διαρκώς, σαν να αγχώνονται να μας αποδείξουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο δε πρωταγωνιστής, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, σε έναν ομολογουμένως όχι εύκολο ρόλο, δείχνει να μην μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή της ερμηνείας του, με αποτέλεσμα να βγαίνει υποτονικός, και μάλιστα σε σκηνές όπου απαιτούσαν περισσότερο νεύρο. Παρ' όλα αυτά, έχουμε μπροστά μας ένα ολοκληρωμένο φιλμ και μια φροντισμένη επί του συνόλου της παραγωγή, που κερδίζει έξτρα πόντους επειδή ακριβώς εισάγει το σύγχρονο ελληνικό σινεμά στην μυθοπλασία των ειδών, κάτι που ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν τολμήσει, και μάλιστα με επιτυχία.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Το αρχείο των ελληνικών ταινιών του Cinemano (μέχρι και τη δεκαετία του '70) βρίσκεται εδώ. Τις πιο ανεξάρτητες και όσες γυρίστηκαν από τα χρόνια του '80 και μετά, θα τις βρείτε εδώ.