I Capuleti e I Montecchi (2015)

Ελληνικός τίτλος: Καπουλέτοι και Μοντέκκοι

Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση της γαλλικής δημόσιας τηλεόρασης France Télévisions της νέας παραγωγής της όπερας του Βιντσέντζο Μπελίνι όπως ανέβασε το Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας, σε συμπαραγωγή με την Αρένα της Βερόνας αλλά και σε συνεργασία με την (δική μας) Εθνική Λυρική Σκηνή. Η νέα σκηνοθεσία είναι του Αρνώ Μπερνάρ, η διεύθυνση ορχήστρας του Ομέρ Μεΐρ Βελμπέρ και στους πρώτους ρόλους συναντάμε την Τζέσικα Πρατ στον ρόλο της Ιουλιέτας και την Σόνια Γκανάσι στον ρόλο του Ρωμαίου. Μαζί τους, εμφανίζονται οι Ρουμπέν Αμορέτι, Σάλβα Μουκερία και Λούκα Νταλ'Αμίκο. Η σκηνοθεσία της τηλεοπτικής μετάδοσης είναι του Στεφάν Βεριτέ.

Οι Καπουλέτοι και Μοντέκκοι είναι η πρώτη επιτυχία του Βιντσέντζο Μπελίνι, η οποία έκανε μάλιστα πρεμιέρα στο Λα Φενίτσε της Βενετίας, το 1830, κατόπιν παραγγελίας του ίδιου του θεάτρου που ήθελε την όπερα για την καρναβαλική σαιζόν. Λέγεται πως ο Μπελίνι είχε μόλις ενάμιση μήνα στη διάθεσή του, εξ ου και χρησιμοποίησε πολλά μουσικά θέματα που είχε συνθέσει για την αποτυχημένη του όπερα "Ζαΐρα". Το λιμπρέτο της όπερας στηρίζεται εν πολλοίς στο θεατρικό "Ιουλιέτα και Ρωμαίος" του Λουίτζι Σκέβολα και όχι στην τραγωδία του Σαίξπηρ. Εδώ οι Καπουλέτοι και οι Μοντέκκοι (ή Μοντέγοι) δεν είναι απλά δυο αντίπαλες φαμίλιες αλλά πολιτικές φράξιες που ουσιαστικά μάχονται για την εξουσία της Βερόνας. Με τον Ρωμαίο να έχει ήδη σκοτώσει τον αδελφό της, η Ιουλιέτα δεν έχει επιχειρήματα αλλά ούτε την καρδιά να τον ακολουθήσει ώστε να αποφύγει τον προαποφασισμένο της γάμο με τον Τυπάλδο. Ισχυρή γυναίκα, που δεν αφήνει τον έρωτά της για τον Ρωμαίο να πνίξει το αίσθημα της ευθύνης και της οικογενειακής τιμής, η Ιουλιέτα ζητά τη βοήθεια του γιατρού και εμπίστου της, Λορέντζο, ο οποίος τής δίνει τη λύση του ψεύτικου δηλητηρίου με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.

Η νέα παραγωγή με τη σκηνοθετική ματιά του Αρνώ Μπερνάρ στηρίζεται στο εύρημα των πινάκων ενός μουσείου που ουσιαστικά ζωντανεύουν για να αφηγηθούν την ιστορία. Δεν πρόκειται για καμιά μεγαλειώδη παραγωγή, αλλά έχει τις στιγμές της, περισσότερο εικαστικές ώρες-ώρες, όπως η πανέμορφη του φινάλε. Δεν είναι όπερα που έχει βγάλει άριες-επιτυχίες, όμως δεν παύει η μουσική της να συγκινεί και να κυριαρχεί. Εξαιρετική στον ρόλο της Ιουλιέτας η Τζέσικα Πρατ, τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά, κλέβει την παράσταση σε κάθε της εμφάνιση. Ίσως γιατί είναι και η μόνη (μαζί με τον "Λορέντζο" Λούκα Νταλ'Αμίκο) που υποστηρίζει ερμηνευτικά το έργο, έναντι του Τυπάλδου και του Ρωμαίου που περισσότερο τραγουδούν παρά παίζουν (κυρίως ο "Τυπάλδος" Σάλβα Μουκερία δε, όταν καλείται να "παίξει" είναι αμήχανος και τα κοντινά πλάνα προδίδουν το αγχωμένο βλέμμα του προς τον διευθυντή ορχήστρας). Στον γραμμένο για γυναίκα (μεσόφωνο) ρόλο του Ρωμαίου, η Σόνια Γκανάσι, μετά από μια αμήχανη πρώτη πράξη, δείχνει να παίρνει ερμηνευτικά τα επάνω της στη δεύτερη, και πρωτίστως στη σκηνή του τάφου, όπου πλέον καταφέρνει να σε κάνει να ξεχάσεις πως είναι γυναίκα που φοράει παντελόνια.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις μουσικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, κλικ εδώ.