The disaster artist (2017)

Δραματική ταινία των Warner/New Line, σε σκηνοθεσία Τζέημς Φράνκο, με τον ίδιο και τους Ντέηβ Φράνκο, Σεθ Ρόγκεν, Άρι Γκρέυνορ, Άλισον Μπρι, Ζακ Έφρον, Τζος Χάτσερσον, Τζάκι Γουήβερ. 

Τέλη '90s, ο φιλόδοξος και -κατά τη γνώμη του- πολλά υποσχόμενος νεαρός ηθοποιός Γκρεγκ Σεστέρο, γνωρίζει σε ένα εργαστήρι υποκριτικής τον Τόμμυ Γουίζω, έναν παράξενο τύπο, αγνώστου προέλευσης, ηλικίας και ιστορίας. Οι δυο τους γίνονται γρήγορα φίλοι, και κάποια στιγμή ταξιδεύουν στο Χόλλυγουντ για να κυνηγήσουν το όνειρό τους για μια μεγάλη καριέρα στο σινεμά. Με τις πόρτες να παραμένουν κλειστές, ο Τομ αποφασίζει πως ήρθε ο καιρός να γυρίζουν μόνοι τους μια ταινία και να αποδείξουν την αξία τους. Με την παραγωγή, το σενάριο και τη σκηνοθεσία να τα αναλαμβάνει ο ίδιος ο Γουίζω, ολοκληρώνεται μετά χιλίων κόπων και βασάνων μια απερίγραπτη ταινία που έφερε τον τίτλο "The room" και έμελλε να ανακηρυχθεί μέσα στα χρόνια ως η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών.

Ιστορικά, κάπως έτσι είναι τα γεγονότα γύρω από το "The room", μια κάκιστη ταινία που όμως, στα χρόνια του internet, έγινε viral, απέκτησε μύθο και κοινό ενώ μέχρι και σήμερα φιλοξενείται σε ειδικές προβολές σε κινηματογραφικές αίθουσες. Το "disaster artist" του Τζέημς Φράνκο αφηγείται τα γεγονότα πίσω από τα γυρίσματα αυτής της ταινίας και της αναγνωρίζεις με το "καλημέρα" δύο σημαντικά πλεονεκτήματα: πρώτον την πιστότητα στις σκηνές και τους ηθοποιούς της αρχικής ταινίας και δεύτερον -και κυριότερο κατ' εμέ- την αγάπη και τον σεβασμό με τα οποία αγκαλιάζει το θέμα του. Εύκολα θα μπορούσε να σταθεί υπεράνω και να δει την ιστορία του με ύφος μπλαζέ και ανωτερότητας, όμως όχι, δεν ακολουθεί -προς τιμήν του- αυτήν την οδό. Ίσα-ίσα που προσπαθεί να δει τον κεντρικό του ήρωα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα, αφήνοντας τις εκκεντρικότητες στον ίδιο τον χαρακτήρα και την κρίση στο κοινό. 

Με διττό ρόλο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, ο Τζέημς Φράνκο παίρνει το όλο εγχείρημα στους ώμους του και εν τέλει τα καταφέρνει. Με στρωτή κινηματογράφηση και γνώση του αντικειμένου του, ως σκηνοθέτης χειρίζεται επαρκώς το υλικό του, χωρίς να καταφεύγει σε ακρότητες ή σκηνοθετικές ακροβασίες για να αλιεύσει εντυπώσεις. Ως πρωταγωνιστής, φοράει την περσόνα του Τομ Γουίζω και χρησιμοποιεί τη μίμηση ως όχημα της ερμηνείας του. Είναι τόσο πληθωρική, άλλωστε αυτή η περσόνα που υποδύεται, που κάθε επιπρόσθετο στοιχείο θα τίναζε στον αέρα κάθε αίσθηση και πρόθεση ρεαλισμού. Μεταμορφωμένος τόσο εμφανισιακά όσο και στην κίνηση και την ομιλία του, ο Φράνκο αναπαριστά άψογα τον Γουίζω, προσπαθώντας ταυτόχρονα να δώσει βάθος σε έναν χαρακτήρα και μια συμπεριφορά που μόνο απορίες προκαλούν. Κι αυτές οι απορίες είναι που συνιστούν και στις κάποιες αδυναμίες της ταινίας.

Ως θεατής, παρακολουθείς με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα είτε γνωρίζεις είτε όχι την ταινία όπου βασίστηκε -κι αυτό είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα, καθώς δεν χρειάζεται να είσαι ούτε γνώστης ούτε φαν για να την απολαύσεις. Σου μένουν, όμως, απορίες για τους χαρακτήρες. Κι αν υποθέσουμε ότι ο ίδιος ο Τομ Γουίζω αρνείται κατηγορηματικά να αποκαλύψει την όποια λεπτομέρεια για τη ζωή του -κι αυτό είναι σεβαστό- το ίδιο αδικαιολόγητος στέκει και ο χαρακτήρας του κολλητού και "συνενόχου" του, Γκρεγκ Σεστέρο, που υποδύεται με δυναμισμό και ισχυρή παρουσία ο Ντέηβ Φράνκο, αδελφός του Τζέημς. Μολονότι το σενάριο στηρίζεται και στο βιβλίο του Σεστέρο, ουδέποτε αντιλαμβανόμαστε τον λόγο που ένας όμορφος νεαρός ακολουθεί τόσο γρήγορα έναν άνθρωπο που εμφανώς αποτελεί μυστήριο. Χωρίς να δηλώνεται πουθενά και ποτέ ξεκάθαρα, ο Γουίζω (τουλάχιστον στην ταινία) θα μπορούσε και να έτρεφε αισθήματα για τον Σεστέρο, είτε σε ερωτικό είτε σε αδελφικό επίπεδο. Το τι ώθησε τον Σεστέρο να προσκολληθεί στον Γουίζω (πέραν της προφανούς φιλοδοξίας του να γίνει πρωταγωνιστής) η ταινία δεν το διερευνά ποτέ, με αποτέλεσμα ο δεύτερος βασικός χαρακτήρας να μένει μετέωρος. Επίσης -κι αυτό αποτελεί αμιγώς προσωπική μου εκτίμηση και ένσταση- τα δύο αδέλφια Φράνκο μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που παρ' όλο του μακιγιάζ το Τζέημς είναι λίγο περίεργο να τους βλέπεις να παίζουν μαζί τους συγκεκριμένους χαρακτήρες.

Το υπόλοιπο καστ, σε περιφερειακούς κυρίως ρόλους, στέκει αξιοπρεπέστατα σκηνοθετημένο και τοποθετημένο, σε κάθε σκηνή συνόλου, αλλά, βρε παιδί μου, ο Σεθ Ρόγκεν είναι αστέρι, ξεχωρίζει από την πρώτη του εμφάνιση -χωρίς να έχει αβανταδόρικο ρόλο- όπως ξεχωρίζει και σε κάθε σκηνή πλήθους, καθώς το μάτι σου πηγαίνει και τον εντοπίζει αυτόματα.

Με σωστή ισορροπία χιούμορ και δράματος, το "disaster artist" είναι μια ιδιαίτερα καλοφτιαγμένη και διασκεδαστική ταινία, δουλεμένη στις λεπτομέρειες, μυστηριώδης, γοητευτική αλλά και απόμακρη ταυτόχρονα, όπως και ο βασικός της ήρωας. (7/10)