Mudbound (2017)

Ελληνικός τίτλος: Δάκρυα στον Μισισιπή

Δραματική ταινία του Netflix, σε σκηνοθεσία Ντη Ρης, με τους Κάρεϋ Μάλιγκαν, Γκάρετ Χέντλαντ, Τζέησον Κλαρκ, Τζόναθαν Μπανκς, Τζέησον Μίτσελ, Μαίρη Τζ. Μπλάιτζ, Ρομπ Μόργκαν. 

Δύο άντρες επιστρέφουν, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη φάρμα όπου μένουν, στο Μισισιπή. Αδελφός του ιδιοκτήτη ο ένας, γιος της μαύρης οικογένειας των εργατών που τη δουλεύουν ο άλλος, αυτοί οι δυο απρόσμενοι φίλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν -ο καθένας από την πλευρά του- τον ρατσισμό και τη βία, ολόγυρά τους αλλά και μέσα τους.

Η ιστορία της ταινίας, παρμένη από το μυθιστόρημα της Χίλλαρυ Τζόρνταν, παραπέμπει ασυνείδητα σε μεγάλα αμερικανικά δραματικά έπη τύπου "Ανατολικά της Εδέμ" ή "Τα σταφύλια της οργής". Όλα τα εξαιρετικά στοιχεία για μια μεγάλη δραματική ταινία είναι εδώ: η ερημιά και η λάσπη (κυριολεκτική και μεταφορική) της Αμερικής του νότου, το ερωτικό τρίγωνο, ο ρατσισμός, η Κου Κλουξ Κλαν, ο Κάιν και ο Άβελ, τα τραύματα του πολέμου. Παρόν δηλώνει και το σενάριο που οπτικοποιεί περίφημα την ιστορία και μάλιστα με ενδιαφέρουσα πινελιά την επιμερισμένη αφήγηση από την οπτική του κάθε πρωταγωνιστή, καθώς και το καστ που ενστερνίζεται με αξιοπρέπεια και αφοσίωση τους χαρακτήρες, προκαλώντας την αβίαστη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή. Αυτό που λείπει, όμως, είναι η σκηνοθεσία, καθώς η Ντη Ρης μπορεί να καθοδηγεί σωστά τους ηθοποιούς της αλλά δείχνει διεκπεραιωτική έως και αμήχανη όταν καλείται να "διευθύνει", να "ενορχηστρώσει" όλη την ταινία. Σενάριο, ιδέες και χαρακτήρες δείχνουν να την ξεπερνούν με αποτέλεσμα έλλειψη νεύρου και εσωτερικού ρυθμού.

Όμως, το ότι η ιστορία αυτή καθ' εαυτή υπερβαίνει τη σκηνοθέτιδα καταλήγει να είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας. Παρά την έλλειψη αυτής της δημιουργικής ματιάς που θα πάντρευε όλα τα επί μέρους καλά συστατικά σε κάτι μεγαλειώδες, η ταινία δουλεύει και καταφέρνει να σε κερδίσει, να σε συγκινήσει, να διεκδικήσει με επιτυχία την προσοχή σου και να σε σοκάρει. Έχει μια δική της δύναμη η ιστορία που ορμάει από την οθόνη και σε γραπώνει, πετώντας σε μέσα σε αυτόν τον βούρκο του τίτλου, σε αυτά τα λασπωμένα χωράφια που δείχνουν να μην στεγνώνουν ποτέ, έτοιμα να ρουφήξουν και την τελευταία στάλα ανθρωπιάς. 

Δεδομένης της σκηνοθετικής αμηχανίας (ή αδυναμίας) που ανέφερα, στο σύνολό τους οι πρωταγωνιστές στέκουν δυναμικά απέναντι στον ρόλο τους, ενισχυμένοι από τη δύναμη του σεναρίου και τους χαρακτήρες που στέκουν ακλόνητοι, πιστοί ο καθένας στα ιδανικά του και τα πιστεύω του, ενώ δεν μπορώ να σας κρύψω πόσο με συγκίνησαν ο Γκάρετ Χέντλαντ και ο Τζέησον Μίτσελ, ιδιαίτερα στις μεταξύ τους σκηνές. Με δυο λόγια, είναι μια ωραία ταινία που λέει δυνατά πράγματα και κατορθώνει να σε κερδίσει, είτε νωρίς είτε αργότερα. Το σίγουρο είναι πως όχι μόνο μένει στη μνήμη αλλά και πως έχει ισχυρή επίγευση. Φανταστείτε την τώρα και στα χέρια ενός πιο έμπειρου σκηνοθέτη.