Η σφραγίδα του Θεού (1969)
Αισθηματικό δράμα της ΚΛΑΚ Films σε σκηνοθεσία Απόστολου Τεγόπουλου, με τους Νίκο Ξανθόπουλο, Κατερίνα Βασιλάκου, Ανέστη Βλάχο, Στέφανο Στρατηγό, Ελένη Ζαφειρίου, Θόδωρο Μορίδη, Μάνο Κατράκη, Παντελή Ζερβό.
Ο Αντρέας επιστρέφει μετά από χρόνια στις θάλασσες, έτοιμος να καθαρίσει το όνομα του πατέρα του, που είχε χρεωκοπήσει πριν από χρόνια. Η τυχαία του συνάντηση με την κόρη του ανθρώπου που είχε καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά του και ο έρωτας που νιώθει για εκείνην -αγνοώντας αρχικά την ταυτότητά της- θα προκαλέσει σειρά από αντιδράσεις ενώ θα δώσει το έναυσμα για έναν νέο πόλεμο.
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα σε μια νησιώτικη, άτυπα γουέστερν εκδοχή, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τούτη εδώ η φιλόδοξη παραγωγή της ΚΛΑΚ με τον Νίκο Ξανθόπουλο έγχρωμο για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Ο έρωτας αυτών των δύο νέων ανθρώπων από φαμίλιες που τις διχάζει το μίσος είναι ο κεντρικός άξονας της ιστορίας, η οποία ταυτόχρονα βρίθει λεκτικών και επιχειρηματικών μονομαχιών, με τον έτερο κακό και υποψήφιο γαμπρό να καραδοκεί διαρκώς, έτοιμος για τα χειρότερα. Η Ναύπακτος, με αρκετά γυρίσματα στο εμβληματικό λιμάνι της, υποδύεται με επιτυχία τον ρόλο του νησιού, ενώ ο Νίκος Ξανθόπουλος και ο Μάνος Κατράκης μοιράζονται με χαρακτηριστική ευκολία τους ρόλους των δύο μονομάχων, εντός ενός τοπίου που φαντάζει μακριά από τον νόμο, ως επιτάσσει ο κανόνας των γουέστερν. Την ίδια αίσθηση -η οποία προφανώς υπήρχε στο μυαλό των δημιουργών, έστω και υποσυνείδητα- υπογραμμίζεται και από τη μουσική επιμέλεια του Χρήστου Μουραμπά, ο οποίος κόβει φέτες από μουσικές αισθητικής "σπαγγέτι" σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ενώ οι παραπομπές στον άρχοντα του τόπου και τον μοναχικό καβαλάρη -των κυμάτων πιο συγκεκριμένα- οι οποίοι έρχονται σε αντιπαράθεση είναι προφανείς.
Σίγουρα πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες του στούντιο, με σενάριο που βγάζει περισσότερο νόημα από πολλά άλλα, χωρίς βέβαια να αποφεύγονται τα γνωστά τα λόγια τα μεγάλα, που όμως ήταν και ένας από τους λόγους για τους οποίους το κοινό έκοβε εισιτήριο. Εξίσου φροντισμένη ήταν και η παραγωγή, με δεμένες τις εναλλαγές εξωτερικών γυρισμάτων με αυτά στο εντυπωσιακό (αν και υπερβολικά χρωματισμένο) πλατώ, ενώ οφείλεις να της αναγνωρίσεις πως δεν "εκτίθεται" όταν καλείται να αναπαραστήσει καταιγίδες και πυρκαγιές. Νόημα βγάζουν και οι ρόλοι, πλην της βεβιασμένης μεταστροφής ορισμένων στο φινάλε, με τον Μάνο Κατράκη και τον Νίκο Ξανθόπουλο να προσφέρουν καλοστημένες -αν και επαναλαμβανόμενες- συγκρούσεις, με καλύτερη αναμφισβήτητα αυτήν στον πλειστηριασμό. Βέβαια, επειδή η ταινία ήταν υποχρεωμένη σε happy end, η λύση που δίνεται στο τέλος παραείναι εύκολη και γρήγορη, όμως το κοινό που συνέρρεε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους κινηματογράφους (κοντά μισό εκατομμύριο εισιτήρια κόπηκαν) δεν έμοιαζε να ενοχλείται ιδιαίτερα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου