Charulata (1964) (A/M)
Ελληνικός τίτλος: Η μοναχική σύζυγος
Δραματική ταινία του Σατγιατζίτ Ρέυ, με τους Μαντχαμπί Μουκερτζί, Σουμίτρα Τσατερτζί, Σαϊλέν Μουκερτζί, Συαμάλ Γκοσάλ, Τζιτάλι Ρόυ.
H Τσαρουλάτα, η όμορφη, νεαρή σύζυγος ενός εκδότη εφημερίδας και διανοούμενου στην Καλκούτα του 19ου αιώνα, παρακολουθεί τον έξω κόσμο με τα κιάλια, κλεισμένη στην πολυτελή κατοικία της, πνιγμένη στη μοναξιά της, καθώς ο άντρας της όσο κι αν την αγαπά, δεν έχει χρόνο να της αφιερώσει. Η επίσκεψή του αδελφού της και της συζύγου του δεν βελτιώνει και πολύ την κατάσταση, αφού ο Ουμαπάντα μοιάζει να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την επιχειρηματική δραστηριότητα του άντρα της παρά για εκείνην, ενώ η επιφανειακή και ακαλλιέργητη συμπεριφορά της νύφης της δεν βοηθά τη μοναξιά της. Όλα όμως αλλάζουν, όταν ο Αμάλ, ο κατά πολύ νεότερος εξάδελφος του Μπουπάτι έρχεται να τους επισκεφθεί μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο. Η κοινή τους αγάπη για τη λογοτεχνία και το ανήσυχο μυαλό τους που αναζητά διαρκώς φρέσκιες ιδέες φέρνουν πολύ κοντά τον Αμάλ με την Τσαρουλάτα, η οποία αρχίζει σταδιακά να νιώθει πως τον ερωτεύεται.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα "Η σπασμένη φωλιά" του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, η "Μοναχική σύζυγος" είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές του ινδικού σινεμά και ίσως η καλύτερη του σκηνοθέτη, συγγραφέα και λόγιου Σατγιατζίτ Ρέυ. Με ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική, τους στίχους και την εικονογράφηση, ο Ρέυ αφοσιωνόταν ολοκληρωτικά στις ταινίες του, των οποίων είχε τον πλήρη σχεδόν έλεγχο, αφού πέραν της σκηνοθεσίας και του σεναρίου, υπέγραφε τη μουσική, σχεδίαζε τους τίτλους αλλά και το διαφημιστικό υλικό τους. Αν κάτι ξεχωρίζει ιδιαίτερα στο σινεμά του, όπως στην περίπτωσή μας και στη "Μοναχική σύζυγο", είναι οι δυτικές επιρροές (πρωτίστως από τη Μεγάλη Βρετανία που άλλωστε διοικούσε την Ινδία επί μακρόν) σε απόλυτη όμως σύμπνοια με τη φιλοσοφία και την παράδοση της Ινδίας. Το σπιτικό της Τσαρουλάτα λειτουργεί ως βρετανική έπαυλη, με όψη όμως αμιγώς ινδική, την ίδια στιγμή που ενώ η υπόθεση αυτή καθ' εαυτή θυμίζει αστικό δράμα της Δύσης, φιλτράρεται μέσα από την κουλτούρα της χώρας και της ιστορίας της.
Ταινία γεμάτη υπαινιγμούς αλλά με ξεκάθαρη θέση και ιστορία, η "Μοναχική σύζυγος" αναδεικνύεται σε σινεμά στην ολότητά του, καθώς κάθε μέρος της Τέχνης του αναλαμβάνει ουσιαστικό ρόλο στην αφήγηση και στην πληρότητα των χαρακτήρων. Η φωτογραφία με το ξεκάθαρο ασπρόμαυρο και τις διακριτικές σκιές, το μοντάζ, η μουσική, το κάθε κάδρο δεν εξυπηρετούν απλά το τεχνικό μέρος της ιστορίας, αλλά γίνονται η ιστορία, με την κάμερα να μην καταγράφει απλά αλλά να συμμετέχει ενεργά, μετατρέποντας την εικόνα σε Λόγο. Κι όλα αυτά επιτυγχάνονται με έναν τρόπο ανεπιτήδευτο που μιλά απ' ευθείας στον θεατή και μάλιστα σε κάθε χώρα, διατηρώντας αναλλοίωτο το στίγμα της προέλευσης και του πολιτισμού. Η μοναξιά, η απογοήτευση, ο έρωτας, η ελπίδα και η συντριβή ακολουθούν μια νοητή πορεία βασισμένη σε μια άκρατη ποιητική αληθοφάνεια, που εξασφαλίζει ερμηνείες ρεαλιστικές και πλήρεις, μέσω μιας ειλικρινούς εσωτερικότητας. Αρκεί να δείτε το χαμόγελο της Τσαρουλάτα στην πρώτη κιόλας στιγμή της ταινίας, όταν κοιτάζει με τα κιάλια της τον δρόμο έξω από το παράθυρό της, για να αντιληφθείτε την εύθραυστη μοναξιά της και την αγάπη της για τη ζωή, σε μία και μόνο εικόνα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου