Ο αετός των σκλαβωμένων (1970)
Δραματική ταινία της ΚΛΑΚ Films σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου, με τους Νίκο Ξανθόπουλο, Καίτη Παπανίκα, Ελένη Ζαφειρίου, Θεόδωρο Μορίδη, Στέφανο Στρατηγό, Παντελή Ζερβό, Γιώργο Μούτσιο.
Κυνηγημένος από τους Τούρκους για την επαναστατική του δράση, ο Μανώλης Σγουρός επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στην Κρήτη από το κρυσφήγετό του στα Κύθηρα, με σκοπό να αναλάβει και πάλι δράση. Χωρίς να γνωρίζει κανείς την πραγματική του ταυτότητα, πιάνει δουλειά ως επιστάτης στο σπιτικό της χήρας Φωτεινής, της οποίας την κόρη ερωτεύεται. Μόνο που η περήφανη Μαρία μοιάζει αδιάφορη, συνηθισμένη καθώς είναι οι άντρες να την πλησιάζουν για την περιουσία της. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν ένας ιταλός τυχοδιώκτης τής ζητά να τον παντρευτεί, θέλοντας ταυτόχρονα να βγάλει από τη μέση τον επιστάτη που ανακατεύεται στα πόδια του.
Μια από τις τελευταίες φουστανέλες του ελληνικού σινεμά (αν και για να ακριβολογούμε πρόκειται περί κρητικής βράκας), έγχρωμη μάλιστα, την εποχή ακόμα που η ΚΛΑΚ Films επιχειρούσε να γυρίσει "μεγάλες" ταινίες. Η παρουσία του Ορέστη Λάσκου στη σκηνοθεσία προσθέτει στην κινηματογραφική αντίληψη του εγχειρήματος, μολονότι το χρώμα αυτό καθ' εαυτό όπως και το σενάριο δεν μοιάζουν να τον βοηθούν ιδιαίτερα. Βλέπετε, το χρώμα εύκολα προδίδει τη φτώχια του, και στην περίπτωσή μας το μέγεθος του πλατώ και τα φουλ χρωματιστά σκηνικά περισσότερο παραπέμπουν σε τηλεοπτικό σήριαλ παρά σε ταινία για τη μεγάλη οθόνη. Τι τα θες τι γυρεύεις όμως, εκείνα τα χρόνια τα μάτια των θεατών έβλεπαν (για λίγο ακόμα) διαφορετικά, οπότε η ιδέα και μόνο του έγχρωμου Νίκου Ξανθόπουλου ήταν αρκούντως εντυπωσιακή. Την ίδια στιγμή, το πάντρεμα μιας "επαναστατικής" περιπέτειας (έστω και στα χαρτιά) με το αισθηματικό δράμα ήταν πολλά υποσχόμενο, κι ας ήταν στην πραγματικότητα η ταινία ένα τυπικό love story ενταγμένο σε ψευοδοϊστορικό πλαίσιο. Χάρη στο πλαίσιο αυτό πάντως, το παλικάρι μας σέρνεται στα μπουντρούμια και πολεμά γενναία τους Τούρκους, σε μια δυο σκηνές που μέσα από τον περιορισμένο προϋπολογισμό τους επιχειρούσαν να προσδώσουν στο φιλμ κάτι το πιο επικό.
Το σενάριο είναι αυτό που θέτει τις τρικλοποδιές, καθώς για ακόμα μία φορά και ενώ έχει έτοιμη την ίντριγκα στο πρόσωπο του τυχοδιώκτη γαμπρού, του Γιώργου Μούτσιου, την αφήνει ανεκμετάλλευτη μέχρι το τέλος, προσθέτοντας κάτι αχρείαστα πέρα-δώθε στα μπουντρούμια και επαναλαμβάνοντας τη διαρκή γκρίνια της νεαρής Μαρίας που μια τον θέλει τον Μανώλη και μια δεν τον θέλει. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα εάν ο ρόλος του Μούτσιου είχε αξιοποιηθεί καλύτερα από πιο νωρίς και εάν έλειπαν σκηνές όπως αυτή στο κάστρο, την οποία υπό κανονικές συνθήκες ο Λάσκος (που το ξαναλέω, κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει ύφος στο φιλμ) θα έπρεπε να είχε κόψει στο μοντάζ χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Εννοείται πως ο Νίκος Ξανθόπουλος ταιριάζει γάντι στον χαρακτήρα του ιδεολόγου, γενναίου και καλόκαρδου επαναστάτη, στον οποίο μάλιστα χαρίζει με το εκτόπισμά του σκηνική οντότητα, ενώ η Καίτη Παπανίκα μια χαρά τα πηγαίνει -τηρουμένων των αναλογιών- στον ρόλο της νεαρής απροστάτευτης κοπέλας. Σταθερές αξίες η Ελένη Ζαφειρίου και ο Παντελής Ζερβός (για ακόμα μια φορά στον ρόλο του παπά), ενώ όσο κι αν τις χλευάζουμε με θράσος τις ταινίες αυτές, ηθοποιοί σπουδαίοι, όπως στην περίπτωσή μας ο Θόδωρος Μορίδης, δεν έδειχναν διόλου να τις σνομπάρουν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου