The Conjuring 2 (2016)

Ελληνικός τίτλος: Το κάλεσμα 2

Ταινία τρόμου των Warner/New Line, σε σκηνοθεσία Τζέημς Γουάν, με τους Βέρα Φαρμίγκα, Πάτρικ Γουίλσον, Μάντισον Γουλφ, Φράνσις Ο'Κόννορ, Λώρεν Εσποζίτο. 

Λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, το ζεύγος Γουώρεν ταξιδεύει στο Βόρειο Λονδίνο, για να διαπιστώσει αν ένα στοίχειωμα που έχει καταγγελθεί -ακόμα κι από την αστυνομία- είναι πραγματικότητα ή εφεύρημα των κατοίκων του σπιτιού. Όμως, παρά τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί, κανείς από τους δύο δεν μπορεί να διαπιστώσει αν η τρομακτική συμπεριφορά της μικρής κόρης είναι αληθινή. Την ίδια στιγμή, τα οράματα που βλέπει η Λοραίν Γουώρεν περισσότερο μπερδεύουν παρά ξεδιαλύνουν την κατάσταση.

Μετά την επιτυχία της αρχικής ταινίας και αφού το δημιουργικό team μάς είχε δώσει και την Annabelle, επιστρέφουμε στη ρίζα του κακού (θεωρητικά και μεταφορικά), με μια ακόμα υπόθεση του ζεύγους Γουώρεν που επίσης βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Η αλήθεια είναι πως και το δεύτερο φιλμ -κόντρα στο κατεστημένο- είναι εξ ίσου καλό με το πρώτο -σκάλες καλύτερο δε από τις ταινίες τρόμου που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια. Η επιτυχία του εγχειρήματος στηρίζεται στην αληθοφάνεια με την οποία αντιμετωπίζεται η ιστορία, η οποία ενισχύει την αίσθηση του τρόμου, σε συνδυασμό με τις σωστές δόσεις όλων των απαιτούμενων κλισέ του είδους. Έτσι, δαιμονισμένα παιδάκια, βροντερά χτυπήματα σε πόρτες, στοιχειωμένα σπίτια και δαιμονικές καλόγριες δημιουργούν έναν αποτελεσματικό αχταρμά που λειτουργεί, την ίδια στιγμή που το σενάριο -παρά τα όποια λαθάκια του και την εύκολη λύση του φινάλε- δίνει στην ταινία τον χρόνο που απαιτείται για να χτίσει κλιμακωτά τον τρόμο της, χωρίς να σε παίρνει από τα μούτρα με το καλησπέρα σας. 

Προσωπική μου ένσταση στο συγκεκριμένο φιλμ, όπως και ευρύτερα στις σύγχρονες ταινίες τρόμου, είναι πως ποντάρουν σε εύκολες τρομάρες -περισσότερο τεχνικές, όπως οι ήχοι λ.χ.- χωρίς να επενδύουν σε μια συνολική ατμόσφαιρα που να δημιουργεί μονίμως την αίσθηση πανικού και απόγνωσης. Αναμφισβήτητα, το Κάλεσμα -και στα δύο του κεφάλαια- επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή στον τομέα αυτόν, δημιουργώντας ένα ευρύτερο πλαίσιο τρόμου, αλλά και πάλι, περισσότερο είσαι στην τσίτα μην πεταχτείς από το "μπαμ" κάποιου από τα περιφερειακά ηχεία, και λιγότερο νιώθεις να βυθίζεσαι σε έναν καταραμένο τόπο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ και το μυστήριο, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.