Au revoir là-haut (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ραντεβού εκεί ψηλά

Δραματική περιπέτεια της Gaumont, σε σκηνοθεσία Αλμπέρ Ντυποντέλ, με τον ίδιο και τους Ναουέλ Περέζ Μπεσκαγιάρ, Λωράν Λαφίτ, Νιλς Άρεστρουπ, Εμιλί Ντεκέν, Μελανί Τιερύ. 

Νοέμβριος 1918, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Λίγες ώρες πριν την ανακωχή, οι ζωές τριών ανδρών θα αλλάξουν για πάντα, ύστερα από τα γεγονότα που έπονται μιας τραγικής (και άνανδρης) επίθεσης. Από τα χαρακώματα του πολέμου στο Παρίσι και από εκεί στο Μαρόκο, το αλληλένδετο πεπρωμένο τους θα τους στοιχειώνει για πάντα.

Από επιλογή μου δεν επιθυμώ να αποκαλύψω περισσότερα για την υπόθεση, ώστε να σας αφήσω να απολαύσετε ανίδεοι σχεδόν αυτή τη μαγική και δαιδαλώδη ιστορία. Διότι περί μαγείας μιλάμε. Κινηματογραφικής, αλλά και γενικότερης. Από την επιλογή και τις ερμηνείες των ηθοποιών, μέχρι το ξέφρενο -σχεδόν ονειρικό- τράβελινγκ της κάμερας, τη φωτογραφία, τα σκηνικά (τι σκηνικά!) και τα κοστούμια (τι κοστούμια!) μέχρι την υπέροχη -άλλοτε παιχνιδιάρικα ρομαντική και άλλοτε αλαφιασμένη- μουσική, τα πάντα δουλεύουν ρολόι σε αυτήν την ταινία που καταφέρνει το αδιανόητο για πολλούς: να κάνει "λαϊκό" σινεμά που απευθύνεται και ενδιαφέρει τους πάντες, την ίδια στιγμή που μιλάει στον κάθε θεατή ξεχωριστά. Ταυτόχρονα δε, παίρνει αυτό το λαϊκό, ψυχαγωγικό σινεμά και το εμπλουτίζει με σινεφίλ αναφορές, μια εξαιρετική ονειρική ατμόσφαιρα μέσα σε ένα άκρως ρεαλιστικό πλαίσιο και τοπίο, ενόσω το ντύνει με τη λογοτεχνική και κινηματογραφική κουλτούρα της χώρας του. Είναι οικουμενικό σινεμά το "Ραντεβού", αλλά με ταυτότητα χώρας προέλευσης. Κι αυτό είναι σπουδαίο επίτευγμα.

Ο Αλμπέρ Ντυποντέλ, ηθοποιός και σκηνοθέτης, παίρνει το μυθιστόρημα του Πιερ Λεμαίτρ και το απογειώνει κινηματογραφικά, κλείνοντας το μάτι στις ταινίες του Zαν-Πιερ Ζενέ (που κι αυτός με τη σειρά του επηρεάστηκε από τους πίνακες του Ρενουάρ), αλλά και στα αναγνώσματα του Αλεξάνδρου Δουμά (μου ερχόταν διαρκώς στο μυαλό το "Σιδηρούν Προσωπείον"), χωρίς να ξεχνά τις επικές περιπέτειες εποχής του '60, που αποτελούσαν τη γαλλική απάντηση στις αντίστοιχες του Χόλλυγουντ. Κι όλο αυτό δεν γίνεται αχταρμάς, αλλά αποκτά ταυτότητα και καλλιτεχνική υπεροχή, χωρίς να γίνεται ποτέ εστέτ ή σνομπ. Είναι και το σενάριο που πλάθει εξαιρετικούς χαρακτήρες, γραμμένο έντεχνα στα όρια του δράματος και της φάρσας, ενώ δίνει μοναδικές ευκαιρίες στους ηθοποιούς του να λάμψουν. Όλοι υπέροχοι, δεν μπορώ όμως να μην ξεχωρίσω τον Νιλς Άρεστρουπ στον ρόλο του πατέρα και φυσικά τον εξαιρετικό Ναουέλ Περέζ Μπεσκαγιάρ, στον ρόλο του νεαρού στρατιώτη, του οποίου η ερμηνεία (με τα μάτια μόνο) θα σας μείνει αξέχαστη. Θυμηθείτε τον πιτσιρικά, είναι ο ίδιος που έπαιζε στο επίσης εξαιρετικό "120 χτύποι το λεπτό".

Αγωνιώδες, τραγικό, ρομαντικό και μαζί αστείο όσο και ανθρώπινο, το "Ραντεβού εκεί ψηλά" είναι υπόδειγμα ψυχαγωγικού σινεμά με υψηλά καλλιτεχνικά κριτήρια. 'Έχει ύφος και στυλ, συναρπαστική ιστορία και όλα αυτά σε περιτύλιγμα μιας μεγάλης και πλούσιας παραγωγής. Μην το χάσετε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για περισσότερες δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.