Red sparrow (2018)

Ελληνικός τίτλος: Το κόκκινο σπουργίτι

Περιπέτεια της Fox, σε σκηνοθεσία Φράνσις Λώρενς, με τους Τζένιφερ Λώρενς, Τζόελ Έτζερτον, Ματίας Σαίνερτς, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζέρεμυ Άιρονς, Μαίρη-Λουίζ Πάρκερ, Τζόελυ Ρίτσαρντσον. 

Μετά από ένα τραγικό ατύχημα που της κοστίζει την καριέρα της στα μπαλέτα Μπολσόι, η πρίμα μπαλαρίνα Ντομίνικα ζητά τη βοήθεια του θείου της, υποδιευθυντή της Ρωσικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Εκείνος, γνωρίζοντας τη δεινή της θέση, εκμεταλλεύεται την ασθένεια της μητέρας της και την μπλέκει σε μια υπόθεση δολοφονίας, από την οποία μπορεί μόνο να ξεφύγει εάν δεχτεί να γίνει "κόκκινο σπουργίτι¨, μέλος δηλαδή μιας ομάδας πρακτόρων που χρησιμοποιούν ως επί τω πλείστον τη σαγήνη για να αποσπούν πληροφορίες από τα θύματά τους.

Επιτέλους, μια πλούσια, διασκεδαστική (αλλά και μοβόρικη) περιπετειώδης ταινία, η οποία εγγυάται 2 ώρες και κάτι κινηματογραφικής ψυχαγωγίας, χωρίς να προσποιείται πως είναι κάτι περισσότερο από αυτό που είναι. Εντάξει, έχει μεν τα πάνω της και τα κάτω της, από την άλλη, όμως, έχει και την Τζένιφερ Λώρενς. Περίεργο τραίνο αυτή η κοπέλα. Τόσο ως ερμηνεία, ως φάτσα αλλά και ως επιλογές καριέρας. Θα έλεγε κανείς πως είναι ο θηλυκός Μάικλ Φασμπέντερ: όμορφη, ταλαντούχα αλλά και με επιλογές ρόλων που ξαφνιάζουν. Ναι, το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι ο αβανταδόρικος ρόλος του "Joy" ούτε του "Οδηγού αισιοδοξίας", με τους οποίους μάς συστήθηκε. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως ως επιλογή απέχει έτη φωτός από το καλλιτεχνίζων "Μητέρα!" στο οποίο την είδαμε πριν λίγο καιρό. Προφανώς δεν τη νοιάζει, όλο αυτό και μεταξύ μας, ούτε εμένα. Καθόλου, όμως. Η κοπελιά το έχει. Με μια δική της στόφα σταρ, κυριαρχεί στις ταινίες όπου πρωταγωνιστεί και τις κάνει δικές της. Ανεξαρτήτως ρόλου ή βάθους υπόθεσης και ερμηνείας. Το ίδιο κάνει κι εδώ, με την Ντομίνικά της να είναι η απόλυτη σταρ της ταινίας απέναντι σε ένα ομολογουμένως πλούσιο και ταλαντούχο καστ ηθοποιών. 

Το Κόκκινο Σπουργίτι είναι η Τζένιφερ Λώρενς και, πιστέψτε με, αυτό είναι αρκετό για να μην παρατηρήσεις (ή έστω να ξεχάσεις) τις αδυναμίες της ίδιας της ταινίας. Όχι πως κι αυτές οι όποιες αδυναμίες είναι τίποτα καταστροφικό, αλλά τις πιάνεις. Στη διάρκεια της εκπαίδευσης, ας πούμε, τα πάντα είναι σεξ, αφήνοντας πίσω τους όχι μόνο τη σωματική ενδυνάμωση αλλά και όλα τα άλλα περί ψυχολογικής επιρροής, τα οποία ακούμε μεν, δεν βλέπουμε δε. Την ίδια στιγμή, η φιγούρα του παντοδύναμου θείου (υπέροχος και επιβλητικός ο Ματίας Σαίνερτς) ήθελε περισσότερη δουλειά για να κάνει ορατό τον κίνδυνο που επιφέρει η παρουσία του παρά απλά να μας το περιγράφουν, ενώ η Μαίρη-Λουίζ Πάρκερ, στον ρόλο του πληροφοριοδότη των Ρώσων, είναι λες και παίζει σε επεισόδιο από τις "Δουλειές με φούντες". Έχει κι άλλα τέτοια μικρά από δω κι από κει που αν είχαν διορθωθεί εξ αρχής τότε θα μιλούσαμε για μια σπουδαία ταινία. Όμως, ποιος είπε πως μια ταινία αν δεν είναι σπουδαία δεν έχει δικαίωμα να είναι και καλή;

Σέξυ, βίαιη, γρήγορη και εντυπωσιακή, η ταινία σε παρασέρνει στον κόσμο της και την παρακολουθείς μονορούφι, χωρίς να κοιτάς ρολόι και χωρίς να συνειδητοποιείς τον χρόνο που έχει κυλήσει. Ιλουστρασιόν ψυχαγωγία, σε πενήντα αποχρώσεις του κόκκινου, με ποτά, τσιγάρα, βία και γυμνό (όσο τουλάχιστον της επιτρέπεται από τη mainstream καταγωγή της), μπορεί να χάνει σε βάθος αλλά κερδίζει εύκολα σε εντυπώσεις. Ο Τζέημς Νιούτον Χάουαρντ έχει γράψει δυναμικά και δραματικά μελωδικά μοτίβα που ανεβάζουν ταχύτητες στα επί της οθόνης δρώμενα, η φωτογραφία του Τζο Γουίλλεμς προσδίδει στο φιλμ την αισθητική πολυτελούς ντεφιλέ που κοντράρει με ενδιαφέροντα τρόπο τη βία του, χωρίς τίποτα από τα παραπάνω να οδηγεί σε βιντεοκλιπίστικη αντιμετώπιση. Το αντίθετο μάλιστα: με ένα λειτουργικό μοντάζ (Άλαν Έντουαρντ Μπελ), η ταινία παίρνει τις ανάσες της και αναδεικνύει την έντασή της. Δυναμικός και -επιτέλους- ως πραγματικός πρωταγωνιστής εμφανίζεται και ο Τζόελ Έτζερτον, ο οποίος έχει και τη φάτσα και το εύρος να ηγηθεί μιας ταινίας και είναι καιρός να αξιοποιηθεί και σε μεγαλύτερα πράγματα, καθώς ειδικά εδώ συνδυάζει με επιτυχία το κουταβίσιο βλέμμα με την αντρίλα που χρειάζεται. 

Βέβαια, θα το πω ξανά για να το εμπεδώσουμε όλοι, τα πάντα γυρίζουν πίσω στην Τζένιφερ Λώρενς. Είναι αυτή που στηρίζει όλη την ταινία, με τη φωνή της, το ρώσικο αξάν της, το νεκρό σχεδόν βλέμμα της και με αυτό το αέρινο βάδισμα όταν διασχίζει την οθόνη. Pure fun!