La villa (2017)

Ελληνικός τίτλος: Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα

Δραματική κομεντί των MK2/Diaphana, σε σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, με τους Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϋλάν, Ζακ Μπουντέ, Αναΐς Ντεμουστιέ, Ρομπενσόν Στεβενέν, Γιαν Τρεγκουέ, Ζενεβιέβ Μνις, Φρεντ Υλύς. 

Μετά το εγκεφαλικό του πατέρα της, η Ανζέλ Μπαρμπερινί, εγκαταλείπει τις πρόβες του θεατρικού της στο Παρίσι και ταξιδεύει εσπευσμένα στο σπίτι του, λίγο έξω από τη Μασσαλία, τόπο αναμνήσεων από τις οικογενειακές τους διακοπές. Εκεί συναντά τους δύο αδελφούς της και μαζί ολόκληρο το παρελθόν τους που ξυπνά για να τους θυμίσει τις ζωές τους που σαν να σιγοέσβησαν, μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρα μιας ολόκληρης χώρας.

Πάντοτε μου ασκεί μια παράξενη γοητεία το σινεμά του Γκεντιγκιάν, ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος της κάθε του ταινίας. Από τις πιο σύνθετες και δυνατές μέχρι τις λιγότερο ολοκληρωμένες, οι ταινίες του έχουν πάντα κάτι να αφηγηθούν και ταυτόχρονα ανθρώπους να αναδείξουν. Σαν να καταλαμβάνει μια περίεργη θέση ανάμεσα στον κινηματογράφο του Κεν Λόουτς και του Γούντυ Άλλεν, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν σκαλίζει πάντοτε το ίδια θέματα, βαθιά ανθρωπιστής και πολιτικοποιημένος, όπως ο Λόουτς, εμμονικός με τους ανθρώπους, τον τόπο τους, τις σχέσεις τους και τις ιστορίες τους, όπως ο Άλλεν, χρησιμοποιώντας το ίδιο σκηνικό (Μασσαλία) και τους ίδιους ηθοποιούς, έναν θίασο από στενούς του φίλους και φυσικά τη σύζυγό του, Αριάν Ασκαρίντ. Κι έχει περίσσιο ενδιαφέρον αυτή η "επανάληψη" θεματολογίας, τοποθεσίας και ηθοποιών καθώς μοιάζει με σπουδή επάνω στις πανανθρώπινες σχέσεις, την πολιτική σκέψη και τις μνήμες που γεννά ο τόπος μας.

Στο "Σπίτι δίπλα στη θάλασσα" δε, ο τόπος είναι μαγικός. Το Ρέμα του Μεζάν, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μασσαλία προσφέρει ένα πανέμορφο φυσικό σκηνικό, με αυτό το παραθαλάσσιο χωριουδάκι σφηνωμένο στις πλαγιές του βουνού, κάτω από μια τεράστια αψιδωτή σιδηροδρομική γέφυρα, που μοιάζει με πόδια γίγαντα που ορθώνεται πάνω από τα σπίτια. Η ιδιαίτερη πατρίδα του σκηνοθέτη ξυπνά μέσα του μνήμες που τις εμφυσά στους ήρωές του, με τον τόπο να είναι ένας ακόμα πρωταγωνιστής της ταινίας, ίσως και ο κυριότερος. Με εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ που εκμεταλλεύεται τη "θεατρικότητα" των σκηνών, ο Γκεντιγκιάν σχολιάζει και πάλι το κυνήγι του έρωτα, τον φόβο των γηρατειών, τον θάνατο της αριστεράς, τη Γαλλία του σήμερα, το προσφυγικό. Ένας γλυκός, ανθρώπινος αχταρμάς που από τη μια μπορεί και να βάζει τρικλοποδιές στο σενάριο, από την άλλη όμως μοιάζει τόσο ειλικρινής όσο οι ατέρμονες συζητήσεις στην καθημερινότητα όλων μας. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα στη νέα του ταινία είναι πως πάει να χωρέσει πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, οπότε αναμφίβολα κάποια του πέφτουν κάτω. Έχει, όμως, τόση αγάπη όλο αυτό και τόση αφτιασίδωτη ομορφιά, που παρά τις αδυναμίες του, καταλήγει εξαιρετικά γοητευτικό.