Death wish (2018)

Περιπέτεια της MGM, σε σκηνοθεσία Ηλάι Ροθ, με τους Μπρους Γουίλλις, Βίνσεντ Ντ'Ονόφριο, Ελίζαμπεθ Σου, Ντην Νόρρις, Κίμπερλυ Ελίζ. 

Η ζωή του χειρουργού Πωλ Κέρσυ τινάζεται στον αέρα, όταν η γυναίκα του σκοτώνεται και η κόρη του τραυματίζεται βαριά από διαρρήκτες που μπαίνουν στο σπίτι τους. Με την εγκληματικότητα στο Σικάγο να χτυπάει κόκκινο και την Αστυνομία πνιγμένη, ο ήρεμος οικογενειάρχης αποφασίζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του. 

Πιο-αμήχανο-πεθαίνεις ρημέικ του Εκτελεστή της Νύχτας, παραγωγής 1974, με πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Μπρόνσον, σιωπηλής επιτυχίας που σοκάρισε τότε το κοινό και που έδωσε τροφή για άλλες τρεις συνέχειες. Καθ' ολοκληρίαν υπεύθυνος της τωρινής αμηχανίας είναι ο σπλατεράς -ως επί τω πλείστον- σκηνοθέτης Ηλάι Ροθ, ο οποίος για λόγους που μόνο η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει είχε θεωρηθεί ως ανανεωτής του είδους και μπλα μπλα μπλα το 2002 με το "Καταφύγιο του τρόμου" όταν πολύ μας είχαν ζαλίσει. Και μετά έκανε το "Hostel". Ο άνθρωπος, δεν λέω, με το σπλάτερ μπορεί το έχει και να το γουστάρει, γεγονός που επιβεβαιώνεται και στην παρούσα ταινία όπου δεν κρατιέται και στην τρίτη πράξη μετατρέπει τις δολοφονίες σε σπλατεριές. Από εκεί όμως μέχρι να τον βάλεις να κάνει ταινία που -με βάση το σενάριό της τουλάχιστον- θέλει να σχολιάσει την αυτοδικία και την οπλοκατοχή στις μέρες μας, μεσολαβεί ολόκληρο Γκραν Κάνυον. Όχι πως το σενάριο αποτελεί υπόδειγμα χαρακτήρων -τίγκα στην κοινοτοπία είναι- αλλά τουλάχιστον, αν μόνο το "διαβάσεις" όλο και κάτι πάει να πει. Στου Ηλάι Ροθ την πόρτα, όμως, όσο θέλεις βρόντα. Όλο το πρώτο μέρος είναι εξαιρετικά διεκπεραιωτικό μόνο και μόνο για να φτάσουμε στις σκηνές δράσεις και εκδίκησης. Αλλά κι εκεί, αμήχανα είναι όλα, άσε δε που πάει να κάνει και ολίγον από χιούμορ και δεν μαζεύεται από πουθενά.

Τι να σου κάνει και ο έρμος ο Μπρους Γουίλλις που από σκηνή σε σκηνή αλλάζει διάθεση εντελώς αδικαιολόγητα, τι να σου κάνει κι ο Βίνσεντ Ντ'Ονόφριο με ρόλο που δεν έχει την παραμικρή απολύτως σημασία στην εξέλιξη του έργου; Και το κρίμα ξέρετε ποιο είναι; Πως αν ο Ηλάι Ροθ (γιατί σε αυτόν γυρίζουν όλα) ήθελε να κάνει ένα action splatter, τότε μετά χαράς να το συζητούσαμε. Εδώ, όμως, τι ακριβώς κάνει; 

Μέσα σε όλη αυτή τη σκηνοθετική αμηχανία, αναγνωρίζεις στο φιλμ -αν μη τι άλλο- τους γρήγορους ρυθμούς, το ένστικτο του Μπρους Γουίλλις και τη σύντομη παρουσία της Ελίζαμπεθ Σου. Εννοείται δε πως οι σεκάνς δράσης είναι μια χαρά. Εν ολίγοις, μια συνηθισμένη και καλοστημένη σε επίπεδο παραγωγής περιπέτεια είναι και ως τέτοια δεν σε προσβάλλει. Ας επένδυαν όμως περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση και ας άφηναν όλα τα άλλα.