The deuce (3 Σαιζόν, 2017-2019)

 

Δραματική σειρά του ΗΒΟ, δημιουργία των Τζωρτζ Πελεκάνος και Ντέηβιντ Σάιμον, με τους Τζέημς Φράνκο, Μάγκι Γκύλενχαλ, Κρις Μπάουερ, Μαργκαρίτα Λεβίεβα, Έμιλυ Μηντ, Μάικλ Ρίσπολι, Ντον Χάρβεϋ, Γκμπένγκα Ακινάγκμπε, Γκάρυ Καρ. 

Ένας φιλόδοξος άντρας που δουλεύει ως μπάρμαν στο κέντρο της Νέας Υόρκης, στα χρόνια του '70, συνεργάζεται με έναν ιταλό μαφιόζο, ο οποίος έχει ποικίλες "επαγγελματικές" δραστηριότητες. Μολονότι ο ίδιος δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε τίποτα περισσότερο από το μπαρ που έχει αναλάβει, ο δίδυμος αδελφός του μπλέκει και με τα ινστιτούτα μασάζ της μαφίας, τα οποία σταδιακά συγκέντρωναν σε κλειστούς χώρους τις πόρνες που έως τότε κατέκλυζαν τα πεζοδρόμια.

Είναι το τέλος μιας εποχής για τους δρόμους της Νέας Υόρκης και η αρχή μιας άλλης, εντελώς διαφορετικής. O ίδιος ο τίτλος της σειράς παραπέμπει στο όνομα της πιάτσας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που κάλυπτε την περιοχή της 42ης Οδού, στα νότια της Τάιμς Σκουέαρ, μεταξύ της 8ης και της 9ης λεωφόρου, κέντρο πορνείας και διακίνησης ναρκωτικών, με εξαιρετικά μεγάλη εγκληματικότητα. Είναι η εποχή που ο Δήμος της πόλης αποφασίζει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξυγιάνει την αστυνομία από τη βαθιά διαφθορά. Στην πραγματικότητα, όμως, παιζόταν κι ένα άλλο, παράλληλο παιχνίδι, κτηματομεσιτικής φύσης, αφού τα ταλαιπωρημένα κτίρια της υποβαθμισμένης περιοχής άρχιζαν να πωλούνται σταδιακά, στο όνομα του εξωραϊσμού, ενώ στην πραγματικότητα περνούσαν στα χέρια της μαφίας που αγόραζε κοψοχρονιά για να πουλήσει αργότερα σε πιο ψηλές τιμές. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Μέσα σε αυτό το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο κινούνται οι ήρωες της εξαιρετικά καλοφτιαγμένης σειράς: τυχοδιώκτες, μπάτσοι (διεφθαρμένοι και μη), νταβατζήδες, πόρνες και ακόμα οι πρωτοπόροι της πορνό βιομηχανίας. Οι πόρνες σιγά-σιγά εγκατέλειπαν τα πεζοδρόμια εξ ανάγκης και περνούσαν σε άλλους "χώρους". Τα μασατζίδικα ήταν η προφανής νέα επιλογή, όπως και οι σκληρού πορνό ταινίες που από μια παραξενιά της νομοθεσίας που τις απαγόρευε ξαφνικά μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Με μια διεισδυτική αλλά ταυτόχρονα αποστασιοποιημένη ματιά που πολλές φορές θυμίζει ντοκυμανταίρ, η σειρά ασχολείται σε βάθος με τις ζωές αυτών των ανθρώπων, έχοντας ουσιαστικά να διαχειριστεί ένα καστ συνόλου, με πρωτεργάτες τον Τζέημς Φράνκο (σε διπλό ρόλο, λόγω του δίδυμου αδελφού), σε μια -ή μάλλον, δύο- απόλυτα μεστές ερμηνείες που δουλεύουν και από τα μέσα τους τα σώψυχα των δύο ηρώων, αλλά και τη Μάγκι Γκύλενχαλ, αποφασιστική και βαθιά κουρασμένη ως η "ανεξάρτητη" πόρνη που αποφασίζει να ασχοληθεί αποκλειστικά με την πορνό κινηματογραφία. Μαζί τους, ένα μεγάλο επιτελείο ηθοποιών καθοδηγείται εξαιρετικά στις εμφανίσεις του, δίνοντας ολοκληρωμένους χαρακτήρες χωρίς να λένε πολλά, έχοντας να διαχειριστούν ένα δομημένο, απόλυτα αληθοφανές και σκληρό μέσα στην απλότητά του σενάριο, χωρίς ευκολίες και συναισθηματικές εκρήξεις, ακόμα και στις πιο δυνατές συγκινησιακά σκηνές.

Αυτός ο μεγάλος αριθμός πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών σε συνδυασμό με την αποστασιοποιημένη σκηνοθετική ματιά είναι το μεγάλο ατού και ταυτόχρονα το πιο επικίνδυνο σημείο της σειράς. Με ήρωες τόσους πολλούς και όχι απαραίτητα συμπαθείς, είναι πολύ εύκολο για κάποιον θεατή να μην ταυτιστεί με κάποιον ή να μην νιώσει τη συναισθηματική εμπλοκή που θα τον κάνει να "κλειδώσει" με την ιστορία. Αντίστοιχα, όμως, αυτή η "ντοκυμανταιρίστικη" αισθητική μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικό τριπάκι που να σε συνεπάρει στον κόσμο του και να σε κάνει να διψάς για όλο και περισσότερο. Ιδιαίτερη μνεία οφείλω και στην εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση της σειράς, σε κάθε τομέα -από τη χρωματική παλέτα της φωτογραφίας, μέχρι τα κοστούμια, τα σκηνικά και τη μουσική που ακούγεται, κάθε επεισόδιο θαρρείς πως έχει γυριστεί στην εποχή που εξιστορεί. 

Με το ξεκίνημα όμως του 3ου κύκλου, μεταφερόμαστε στα μέσα των '80s, στην εποχή της βιντεοκασέτας και της επανάστασης που επέφερε στην οικιακή ψυχαγωγία και την εξάπλωση της τσόντας που πλέον μπορούσες να την απολαύσεις στο σπίτι του. Αυτή η "φτήνια" που χαρακτήρισε ποικιλοτρόπως την εποχή του βίντεο, η ευκολία απόκτησης μιας κάμερας και της αποτύπωσης ακόμα και των πιο ιδιαίτερων στιγμών σου, άλλαξε άρδην τη ζωή των ηρώων μας. Το θέμα δεν είναι πια να μπορέσεις να γυρίσεις μια ταινία πορνό -όλοι που είχαν μια κάμερα μπορούσαν να γυρίσουν. Το θέμα είναι τι πορνό θα γυρίσεις και πώς θα το "πουλήσεις". Το σταδιακό τέλος των πορνοστάρ, έναντι της έλευσης του εφιάλτη του AIDS, μεταφέρει σε άλλα μέτωπα την εμπορία του σεξ, με τις "πιάτσες" να μην είναι πια αυτές που ήταν. Οι κώδικες ηθικής που γνώριζαν αυτοί οι άνθρωπο χωρίς ηθική, καταρρίπτονται με τραγικές συνέπειες, και τα προβλήματα που φάνταζαν μεγάλα στο παρελθόν (οι βίαιοι νταβατζήδες, ας πούμε), πλέον φαντάζουν αστεία. Ένας ολόκληρος κόσμος, αυτός που παρακολουθούμε από την αρχή της σειράς, μένει μετέωρος και αμήχανος απέναντι στην παγέτα, τις βάτες και τον θάνατο των '80s, με τον ήρωα του Τζέημς Φράνκο να αναζητά το αθώο, ανήθικο παρελθόν, στα πεζοδρόμια της αγνώριστης πια Τάιμς Σκουέαρ, ολόφωτης και καινουργιοχτισμένης, σε ένα δυσβάσταχτα ανθρώπινο φινάλε, ξεπλυμένο σε χρήμα και σπέρμα αμέτρητων περαστικών.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.