Foxtrot (2017)

Δραματική ταινία της The Match Factory, σε σκηνοθεσία Σάμιουελ Μαόζ, με τους Λιόρ Ασκενάζι, Σάρα Άντλερ, Γιόνατον Σιρέυ. 

Κάπου στο Ισραήλ, στρατιώτες χτυπούν το κουδούνι μιας οικογένειας για να μεταφέρουν άσχημα μαντάτα: ο γιος τους σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας. Η μάνα λιποθυμάει. Ο πατέρας στέκει βουβός, κάπου μεταξύ θρήνου και οργής. Οι στρατιώτες τού δίνουν ιατρικές συμβουλές, ενώ ήδη έχουν κάνει ηρεμιστική ένεση στη γυναίκα του. Θα επιστρέψουν, λένε, σε λίγες ώρες, για να εξετάσουν και πάλι την κατάστασή τους. Ένας άλλος στρατιώτης του ραβινικού σώματος εξηγεί στον πατέρα τις διαδικασίες της κηδείας. Εκείνος απαιτεί να δει τη σορό του γιου του. Και ξαφνικά, έρχονται νέα: ο γιος τους είναι ζωντανός. Ο νεκρός που είχε το ίδιο όνομα δεν είναι το δικό τους παιδί. 

Κάπως έτσι ξεκινά μια από τις καλύτερες ταινίες της σαιζόν, για την οποία μπορείς να μιλάς ώρες, όμως οφείλεις να σεβαστείς τις σιωπές της, άρα να σιωπήσεις κι εσύ. Δράμα σε τρεις πράξεις, στα όρια του θεατρικού, το Foxtrot είναι σπουδή στην απώλεια, στη μνήμη, τις ενοχές και το πεπρωμένο. Με ένα εξαιρετικό σενάριο που αναδεικνύει χαρακτήρες οικουμενικούς και μαζί τους την ιστορία και τις ενοχές ενός ολόκληρου λαού, αφηγείται μινιμαλιστικά την ιστορία του, την ίδια στιγμή που στέκει σε πρόσωπα και εικόνες, χαρίζοντάς μας μια εξαιρετική πανδαισία από καρέ που μένουν στη μνήμη. 

Εξαιρετικός ο Λιόρ Ασκενάζι στον ρόλο του πατέρα, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, με την κάμερα ασφυκτικά επάνω του, όσο μαθαίνει για τον γιο του, όσο του υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνει, όσο του εξηγούν τα διαδικαστικά, μιλώντας του τόσο απλά σαν να του εξηγούν την πρώτη ημέρα του στο γραφείο. Υπέροχη φάτσα και ο γιος, που τον υποδύεται ο Γιόνατον Σιρέυ, στη σεκάνς του δεύτερου μέρους, όπου παρακολουθούμε μια υπέροχη δουλειά συνόλου από τους τέσσερις στρατιώτες, στο φυλάκιο Foxtrot, στη μέση του πουθενά, και της ζωής τους σε ένα κοντέινερ που ολοένα και βυθίζεται στη λάσπη.

Είναι, όμως, το σενάριο, ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ταινίας, γραμμένο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, που το ενστερνίζεται σε κάθε πλάνο, σε κάθε ερμηνευτικό υπαινιγμό, σε κάθε λέξη, παντρεύοντας το δράμα αυτών των ανθρώπων με μια λεπτή ειρωνεία, ένα ξέσπασμα της μοίρας και σε έναν καταναγκασμό του σύμπαντος που αγωνιά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Είναι τα χρωστούμενα του παρελθόντος, οι πατρογονικές αμαρτίες και το θέλημα ενός Θεού εκδικητή, για έναν λαό που έχει στήσει τα πάντα στο όνομα Του. Προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια, επικεντρωμένο στο θέμα του και λιτό μέσα στο κινηματογραφικό βάθος του, το Foxtrot σε στοιχειώνει για ώρες μετά τους τίτλους τέλους.