Katerina Izmailova (2017)
Ελληνικός τίτλος: Κατερίνα Ισμαΐλοβα
Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση από το Mezzo της νέας παραγωγής του Θεάτρου Μπολσόι για την όπερα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, σε σκηνοθεσία Ρίμας Τούμινας, διεύθυνση ορχήστρας Τούγκαν Σόχιεφ, και τηλεοπτική σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ Λουαζίλ. Πρωταγωνιστούν: Νάντια Μάικλ, Τάρας Στόντα, Τζων Ντάζακ, Μάρατ Γκάλι.
Το μυθιστόρημα του Νικολάι Λεσκώφ "Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ" στάθηκε πηγή έμπνευσης για τον συνθέτη του οποίου η οπερατική εκδοχή (αρχικά με τον ίδιο τίτλο) πρωτοπαρουσιάστηκε το 1934 στο Λένινγκραντ και ακολούθως στη Μόσχα. Παρά την αρχική της επιτυχία και δημοφιλία, η όπερα και ο δημιουργός της έπεσαν στη δυσμένεια Κομμουνιστικού Κόμματος, που αποκήρυξε τη μουσική του Σοστακόβιτς. Λέγεται μάλιστα πως η ανώνυμη καταγγελία που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πράβντα γράφτηκε από τον ίδιο τον Στάλιν.
Παράλληλα και οι κριτικοί της εποχής τής είχαν επιτεθεί για τον υπέρμετρη σεξουαλικότητα της ιστορίας της, με την εφημερίδα New York Sun να την αποκαλεί "πορνοφωνία". καθώς βρήκε τη μουσική στις ερωτικές σκηνές "μακάβρια περιγραφική". Λόγους ηθικής άλλωστε επικαλέστηκε και το ανώνυμο άρθρο της Πράβντα που οδήγησε στην απαγόρευσή της, με τον Σοστακόβιτς να απολογείται λέγοντας πως η συμπεριφορά της Κατερίνα δικαιολογείται καθώς υπήρξε θύμα των περιστάσεων στην καταπιεστική, προ-επαναστατική Ρωσία. Κι όσο κάποιοι τη θεωρούσαν προχώ προκλητική για την εποχή της, εμφανίζεται και ο Ιγκόρ Στραβίνσκυ που τη χαρακτηρίζει "θλιβερά επαρχιώτικη" με το μουσικό της μοτίβο "πρωτόγονα ρεαλιστικό".
Η απαγόρευση έληξε το 1961, οπότε έναν χρόνο αργότερα, ο Σοστακόβιτς ασχολείται ξανά μαζί της και κατόπιν κάποιων μουσικών επεμβάσεων και αλλαγών στη ροή της ιστορίας την παρουσιάζει ξανά στη Μόσχα με τον τωρινό της τίτλο, "Κατερίνα Ισμαΐλοβα". Μετά τον θάνατο του συνθέτη, η αρχική εκδοχή δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά.
Η νέα παραγωγή του Θεάτρου Μπολσόι εκμεταλλεύεται ολοκληρωτικά ακριβώς όλα αυτά για τα οποία την είχαν κατηγορήσει: την υπέρμετρη σεξουαλικότητα, την επαρχιώτικη ατμόσφαιρα και την ψυχρότητα της ψυχής και του τοπίου. Με την πρωταγωνίστρια Νάντια Μάικλ να ερμηνεύει μια παθιασμένη, αποφασισμένη και ταυτόχρονα φοβισμένη όσο και επικίνδυνη γυναίκα, η παράσταση κερδίζει πόντους όχι μόνο από την εξαιρετική φωνή της αλλά και από τη σωματική της ερμηνεία. Σε αυτό το ύφος κινείται και το σύνολο της σκηνοθεσίας του Ρίμας Τούμινας, με τα σκηνικά και τους φωτισμούς να αποδίδουν την παγωνιά και την ερημιά του χαώδους τοπίου και των ανθρώπων του. Μα ικανές ενέσεις ειρωνικού χιούμορ που όμως δεν αποσυντονίζουν από το ύφος της αφήγησης, η νέα παραγωγή ρίχνει μια σύγχρονη ματιά και ταυτόχρονα διαχρονική, σε μια όπερα που αποκτά ξεχωριστή δυναμική και παρουσία.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου