Zimna wojna (2018) (Α/Μ)
Ελληνικός τίτλος: Ψυχρός πόλεμος
Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Πάβελ Παβλικόφσκι, με τους Τζοάννα Κούλιγκ, Τόμαζ Κοτ, Μπόρυς Ζυκ, Αγκάτα Κούλεζα.
Μια παθιασμένη ερωτική ιστορία που ξεκινά στην Πολωνία του 1949, μετατρέπεται σε ένα σπαρακτικό έπος για δύο ανθρώπους καταδικασμένους να μην γνωρίσουν ποτέ την πραγματική ευτυχία σε αυτήν τη ζωή.
Ένας άντρας γνωρίζει μια γυναίκα. Και ο Πάβελ Παβλικόφσκι γυρίζει -σχεδόν- το πρώτο του μιούζικαλ. Α, ναι. Ότι κι αν συμβαίνει σε αυτήν την ταινία, όσοι άνθρωποι, όσα τοπία, όσες χρονικές περίοδοι κι αν παρελάσουν από την οθόνη είναι οι μουσικές της που σε στοιχειώνουν κι αυτό το τραγούδι της Ζούλα που θα σας ακολουθεί για πάντα. Πέρα από εξαιρετική ταινία, ο "Ψυχρός Πόλεμος" παραδίδει μαθήματα κινηματογράφου. Από τη μια, για να μείνουμε στο μουσικό μέρος, υποδεικνύει με άριστο τρόπο τη λειτουργική θέση ενός τραγουδιού στην εξέλιξη της ταινίας. Ένα τραγούδι από μια ρώσικη ταινία που η νεαρή Ζούλα είχε δει στον κινηματογράφο είναι το σημείο της γνωριμίας της με τον Βίκτορ. Κι είναι η εξέλιξη του τραγουδιού αυτού -μέσα από διαφορετικές ερμηνείες και ενορχηστρώσεις- που καθορίζει τη σχέση τους και τις ζωές τους μέχρι τέλους. Παράλληλα, είναι και οι άλλες μουσικές που ακούγονται και σηματοδοτούν τον τόπο, τον χρόνο, την Ιστορία. Από πολωνικά φολκλόρ τραγούδια, σοβιετικά εμβατήρια για τον Στάλιν, τζαζ μελωδίες στο Παρίσι και το "Rock around the clock" ή το "24.000 bacci", κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε μελωδία αφηγούνται την ιστορία και την εξελίσσουν.
Κι εκεί έρχεται και το δεύτερο μάθημα κινηματογράφου που παραδίδει η ταινία, αυτό της σεναριακής οικονομίας. Μα, πραγματικά, τι σενάριο είναι αυτό! Ένα love story που θα μπορούσε να είναι ένα 4ωρο έπος αλά "Όσα παίρνει ο άνεμος" και "Δόκτωρ Ζιβάγκο", εδώ αποτυπώνεται σε μια ταινία 88 λεπτών, με σκηνές μεστές, λειτουργικές, άψογα γραμμένες, περιεκτικές και απόλυτα συναρπαστικές. Ξέρετε τι είναι να αφηγηθείς χωρίς κενά αλλά χωρίς και δήθεν καλλιτεχνικίζοντες μινιμαλισμούς μια δεκαετία και βάλε στις ζωές δύο ανθρώπων και μιας χώρας σε 88 λεπτά;
Γιατί δεν είναι μόνο η ιστορία της Ζούλα και του Βίκτορ που παρακολουθούμε. Είναι και η ιστορία ολόκληρης της Πολωνίας αυτά τα χρόνια. Το φιλμ του Παβλικόφσκι ξεχειλίζει από εθνική ταυτότητα χωρίς να γίνεται ποτέ φολκλόρ ή πατριωτικό αλλά και χωρίς να χάνει ποτέ την ψυχραιμία του. Αρκεί ένα πλάνο -αυτό της κατεστραμμένης εκκλησίας, για παράδειγμα- για να εξηγήσει τα πώς και τα διότι, να θέσει ένα σημείο στον κύκλο, ο οποίος θα ολοκληρωθεί και πάλι εκεί, χωρίς να κρύβει ταυτόχρονα ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού στον Σαίξπηρ.
Πιστός στην αισθητική της "Ida", o Παβλικόφσκι εμμένει στο τετράγωνο καρέ και στην ασπρόμαυρη φωτογραφία (Λούκας Ζαλ) που όμως στον "Ψυχρό Πόλεμο" απογειώνεται σε επίπεδα ασύλληπτης ομορφιάς. Δεν είναι μόνο το εικαστικό μέρος της φωτογραφίας, όμως, που συναρπάζει. Είναι και το λειτουργικό, το απόλυτα κινηματογραφικό κομμάτι της, καθώς -ακόμα και με το ασπρόμαυρο- η εικόνα αλλάζει καθώς περνούν τα χρόνια ή όταν αλλάζουν οι τοποθεσίες. Από τα έντονα κοντράστ και τα δυνατά λευκά στην εξοχή της Πολωνίας, στα πιο ζεστά πλάνα στο Παρίσι των '50s, το κάθε καρρέ αφηγείται κι αυτό την ιστορία, μαζί με τους δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές. Η Τζοάννα Κούλιγκ μεγαλώνει, γερνάει σχεδόν, μπροστά στα μάτια μας, σε κάθε σκηνή, ενώ είσαι σχεδόν σίγουρος πως οι ρυτίδες στο πρόσωπο του Τόμαζ Κοτ βαθαίνουν με κάθε πλάνο που περνάει.
Μια δυνατή, διαχρονική ερωτική ιστορία και ταυτόχρονα σινεμά κορυφαίων προδιαγραφών, ο "Ψυχρός Πόλεμος" είναι ένα οπτικοακουστικό ποίημα που ταυτόχρονα συναρπάζει με τις ερμηνείες του, την αλήθεια του που σε κατακεραυνώνει και τα συναισθήματα που γεννά η κάθε του σκηνή.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου