Via Castellana Bandiera (2013)

Ελληνικός τίτλος: Στους δρόμους του Παλέρμο

Δραματική ταινία των Luce Cinecittà/RAI, σε σκηνοθεσία Έμμα Ντάντε, με την ίδια και τους Άλμπα Ρόρβάχερ, Έλενα Κόττα, Ρενάτο Μαλφάτι, Ντάριο Κασαρόλο, Κάρμινε Μαρίνγκολα.

Δύο αυτοκίνητα συναντιούνται κατάφατσα σε ένα στενό δρομάκι στο Παλέρμο. Το ένα το οδηγεί η Ρόζα που συνοδεύει την κοπέλα της στο γάμο μιας φίλης της στην πόλη των παιδικών της χρόνων όπου δεν θέλει να γυρίζει ποτέ. Στο τιμόνι του άλλου αυτοκινήτου κάθεται μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Σαμίρα, που επιστρέφει τον τέως γαμπρό της, τη νυν γυναίκα του και τα παιδιά τους από το μπάνιο στο σπίτι τους, το οποίο βρίσκεται λίγα μέτρια μόλις πιο εκεί. Καμία από τις δύο δεν επιθυμεί να κάνει πίσω, με το πείσμα να υπερβαίνει κάθε λογική και τις ώρες να περνούν. Η Ρόζα και η Κλάρα, με όλη τους την αστική καταγωγή, βρίσκονται αντιμέτωπες κυριολεκτικά με μια άλλη κοινωνία που μοιάζει να ζει παραβατικά (τουλάχιστον στα μάτια τους) σε αυτές τις τρώγλες του μικρού δρόμου που ζωντανεύει από ενδιαφέρον για το τι μέλλει γενέσθαι. 

Πολύ ενδιαφέρουσα αλλοκοτιά είναι τούτη εδώ η ταινία-προσωπικό πόνημα της Έμμα Ντάντε, η οποία σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί αλλά και συνυπογράφει το σενάριο που βασίζεται στο βιβλίο της. Γέννημα-θρέμμα του Παλέρμο και η ίδια φαίνεται να βουτά με την ταινία αυτή στις μνήμες της που τις μετατρέπει σε μνήμες που η κεντρική ηρωίδα της θέλει να σβήσει από την ύπαρξή της. Αναμφισβήτητα ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη ταινία, που παρά τη στατικότητα της εικόνας της κυλά γρήγορα και μάλιστα με μια ένταση που σε συνεπαίρνει. Την ίδια στιγμή, καθώς οι δύο γυναίκες -η κάθε μία για τους δικούς της λόγους- κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μην κουνήσουν ούτε εκατοστό, αρχίζει να πλανάται κι ένας παράξενος κίνδυνος στον αέρα, αφού δεν ξέρεις μέχρι πού μπορεί να φτάσουν. Ψυχογράφημα και ηθογραφία παντρεύονται σε ένα αμάλγαμα συναισθημάτων και γρήγορης κινηματογραφικής ροής, που χαίρει πολύ καλών ερμηνειών και μεγάλης κινηματογραφικής ομορφιάς. Σεναριακά, έχει κάποια θεματάκια, καθώς ποτέ δεν είσαι πολύ σίγουρος ότι καταλαβαίνεις τους λόγους που η Ρόζα είναι τόσο στρίντζω και απόλυτη, από την αρχή κιόλας του φιλμ. Απλά το αποδέχεσαι, όμως, και πηγαίνεις παρακάτω, μαγεμένος και από την ερμηνεία της Έλενα Κόττα, που υποδύεται την ηλικιωμένη Σαμίρα, μια γυναίκα που έχει ξεμείνει με την οικογένεια του γαμπρού της μετά τον θάνατο της κόρης της. Τραγική φιγούρα που μοιάζει να ζει απλά μέχρι να πεθάνει, χαμένη στην αγάπη της κόρης που έχασε και του εγγονού της που τη λατρεύει. Σύγχρονο σινεμά, εμποτισμένο ταυτόχρονα από το νεορεαλιστικό ύφος του κλασσικού ιταλικού κινηματογράφου, που παρά τις όποιες μικρές αδυναμίες του, συναρπάζει με τη δύναμή του. Υπέροχο το φινάλε, με εκείνο το ποιητικής αισθητικής, αέρινο μονοπλάνο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.