Celle que vous croyez (2019)

Ελληνικός τίτλος: Ποια νομίζεις ότι είμαι

Δραματική ταινία της Diaphana, σε σκηνοθεσία Σαφύ Νεμπού, με τους Ζυλιέτ Μπινός, Νικόλ Γκαρσιά. Φρανσουά Σιβίλ, Γκιγιώμ Γκουίξ.

Μία διαζευγμένη καθηγήτρια που ακόμη δεν έχει ξεπεράσει κατά βάθος τον χωρισμό με τον σύζυγό της, διατηρεί μια εφήμερη σχέση με έναν νεαρότερό της άντρα. Η αλήθεια είναι πως στο δικό του το μυαλό είναι εφήμερη, αφού εκείνη σίγουρα θα ήθελε κάτι περισσότερο από απλές συναντήσεις για σεξ. Όταν, λοιπόν, ο Λυντοβίκ απομακρύνεται χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, η Κλαιρ αποφασίζει να παρακολουθήσει τις κινήσεις από το facebook. Δημιουργεί, λοιπόν, ένα ψεύτικο προφίλ, ως νεαρή κοπέλα, και κάνει φίλο έναν κολλητό του, τον Αλέξ. Αυτό που συμβαίνει, όμως, δεν το περίμενε κανείς από τους δύο, αφού ο Αλέξ ερωτεύεται την εικονική περσόνα της Κλαιρ που επίσης γοητεύεται από τα νιάτα του, την ομορφιά του και τη φωνή του. Όσο η "σχέση" τους δυναμώνει, τόσο εκείνη προσπαθεί να σκαρφιστεί δικαιολογίες ώστε να μην τον συναντήσει ποτέ από κοντά, όσο κι αν εκείνος το επιθυμεί, έως ότου η κατάσταση φεύγει εκτός ελέγχου.

Πρόκειται σίγουρα για μια πολύ ενδιαφέρουσα και σύγχρονη ιστορία που πραγματεύεται ουσιαστικά και με φρέσκια ματιά όχι μόνο τις διαδικτυακές σχέσεις και τις εμπλοκές που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να δημιουργήσουν, αλλά και τη μοναξιά που βιώνουμε όλοι μας μέσα στην καθημερινότητα και τη διαφυγή που το διαδίκτυο μπορεί να μας προσφέρει. Αυτό που έχει ιδιαίτερο κινηματογραφικό ενδιαφέρον είναι η ανάπτυξη επί της οθόνης της σχέσης της Κλαιρ με τον Αλέξ, μέσα από συζητήσεις στο messenger, sms και ατελείωτα τηλεφωνήματα, ειδικά αν λάβουμε υπ' όψιν μας ότι τον Αλέξ δεν τον βλέπουμε σχεδόν ποτέ, παρά ακούμε μόνο τη φωνή του. Το αφηγηματικό πρίσμα της ταινίας είναι η Κλαιρ (μα είναι τόσο καλή η Ζυλιέτ Μπινός, ακόμα κι όταν στέκει βουβή και ανταλλάσσει γραπτά μηνύματα), οπότε η μοναδική μας επαφή με τον γοητευτικό και ερωτευμένο νεαρό είναι οι φωτογραφίες του στο facebook και η φωνή του στο τηλέφωνο (εύσημα και στον νεαρό Φρανσουά Σιβίλ για τον τρόπο με τον οποίο παίζει μόνο με τη φωνή του). Σιωπηλός κριτής και παρατηρητής των όσων συμβαίνουν, η ψυχολόγος της Κλαιρ, η δρ. Κατρίν Μπορμάν (πολύ καλή η Νικόλ Γκαρσιά), η οποία εκπροσωπεί τρόπον τινά και εμάς, τους θεατές, αφού μέσα από τις αφηγήσεις της Κλαιρ στις συνεδρίες τους, μαθαίνουμε όλοι την ιστορία της. 

Εκεί που η ταινία το χάνει και δημιουργεί ένα (γοητευτικό είναι η αλήθεια) κενό στην αφήγηση, είναι όταν η ιστορία που παρακολουθούμε σταματά και ξαφνικά βλέπουμε να οπτικοποιείται το βιβλίο που έγραψε η Κλαιρ με βάση την ιστορία της με τον Αλέξ. Μολονότι ιντριγκαδόρικο και ενδιαφέρον, είναι εντελώς εκτός θέματος, αφού αυτή η "what if" εκδοχή που παρακολουθούμε δεν προσθέτει το παραμικρό στους ήρωες και στην εξέλιξη της κεντρικής ιστορίας. Είναι τόσο εμβόλιμο, που και ολόκληρο να το αφαιρέσεις, όλη η υπόλοιπη ταινία δεν επηρεάζεται στο παραμικρό. Δεν ξέρω πώς το χειρίζεται το θέμα αυτό η Καμίγ Λωράν, στο βιβλίο της οποίας βασίστηκε η ταινία (αγνοώ αν αυτό το "κεφάλαιο" υπάρχει καν), αλλά σίγουρα το σενάριο έπρεπε να το είχε αντιμετωπίσει εντελώς διαφορετικά. Αν μη τι άλλο αποσυντονίζει τόσο πολύ συναισθηματικά τον θεατή, που όταν επανερχόμαστε στην τρέχουσα πραγματικότητα, υποβιβάζεται η δραματικότητα της "αληθινής" ιστορίας. Κλείνοντας, οφείλω να αναφερθώ στην ατμοσφαιρική φωτογραφία του Ζιλ Πορτ, το πολύ λειτουργικό μοντάζ του Στεφάν Περέιρα και τη μουσική του Ιμπραήμ Μααλούφ.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. Για δραματικές ταινίες, κλικ εδώ.