A rainy day in New York (2019)

Ελληνικός τίτλος: Μία βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη

Κομεντί σε σκηνοθεσία Γούντυ Άλεν, με τους Τιμοτέ Σαλαμέ, Ελλ Φάνινγκ, Λιβ Σράιμπερ, Τζουντ Λω, Σελένα Γκομέζ, Ντιέγκο Λούνα.

Ο Γκάτσμπυ και η Άσλεϊ, συμφοιτητές και ερωτευμένοι σε ένα πανεπιστήμιο στα προάστια της Νέας Υόρκης, αποφασίζουν να περάσουν μαζί ένα ειδυλλιακό σαββατοκύριακο στην πόλη, όταν η Άσλεϊ -που γράφει στην εφημερίδα του κολεγίου- κλείνει αποκλειστική συνέντευξη με τον διάσημο σκηνοθέτη Ρόλαντ Πόλλαρντ. Μόνο που αυτό που θα ήταν μια υπόθεση το πολύ μίας ώρας, εξελίσσεται σε μια απίστευτη περιπέτεια για την Άσλεϊ και τον Γκάτσμπυ που βρίσκονται τελικά να περιπλανώνται χώρια στη Νέα Υόρκη, εκείνο το βροχερό Σάββατο.

Είχε κέφια ο Γούντυ Άλεν όταν έγραφε το σενάριο της ταινίας και προφανώς τα ίδια κέφια είχε κι όταν τη σκηνοθετούσε. Μολονότι από τις "μικρές" του ταινίες, παίζει να είναι και από τις πιο διασκεδαστικές και ενδεχομένως και από τις πλέον ολοκληρωμένες, ως προς την έκβαση της ιστορίας και της εξέλιξης των χαρακτήρων, που μας έχει δώσει τα τελευταία χρόνια. Ναι, εντάξει, πολλοί θα σπεύσουν να μιλήσουν για μια υπεραπλουστευμένη εκτίμηση των συνθηκών και της επίλυσης της ιστορίας, όμως δεν χρειάζεται τα πάντα να είναι πάντοτε πολύπλοκα, έτσι δεν είναι; Έτσι κι αλλιώς,την ιστορία δύο εικοσάχρονων αφηγείται εδώ, και μάλιστα εν πολλοίς μέσα από τα μάτια τους, οπότε δεν είναι καθόλου παράξενο αυτό που στο μυαλό ενός εικοσάχρονου φαντάζει ως κάτι σπουδαίο, στην πραγματικότητα και με μια ενήλικη ματιά να είναι απλοϊκό. 

Εκεί, άλλωστε έγκειται και η μαεστρία του Γούντυ Άλλεν στο σενάριο (και στη σκηνοθεσία, αφού αυτά πάντοτε στις ταινίες του είναι άρρηκτα συνδεδεμένα): κατορθώνει, μέσα σε ένα απλοϊκό και χαριτωμένο εργάκι, στα 84 του χρόνια, να μιλήσει με τη γλώσσα των εικοσάρηδων και το κυριότερο να θεωρήσει την πόλη, τη ζωή και τις συνθήκες της μέσα από το βλέμμα και το μυαλό των εικοσάχρονων πρωταγωνιστών του. Την ίδια στιγμή, εννοείται πως όλες οι αγαπημένες του εμμονές είναι εδώ, το γνώριμο στυλ στην ερμηνευτική απεικόνιση των άλτερ έγκο του, που δεν είναι μόνο ο ρόλος του σνομπ, διανοούμενου και κακομαθημένου Γκάτσμπυ, όπως τον υποδύεται ο Τιμοτέ Σαλαμέ, αλλά το σύνολο σχεδόν των αντρικών ρόλων που ο κάθε ένας τους παραπέμπει έμμεσα σε προηγούμενες περσόνες του Άλεν από προηγούμενες ταινίες του. Είναι λες και η Νέα Υόρκη (η οποία κρατά και τον πρώτο ρόλο στην ταινία), στης οποίας τους δρόμους περιπλανιέται, να ξύπνησε μνήμες μέσα του από τις προηγούμενες περιπλανήσεις του σε χρόνια πιο αθώα και λιγότερο πολύπλοκα. 

Απολαυστικοί διάλογοι, ανέμελες ερμηνείες, άπλετο χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, παρέα με αυτήν την τελευταία του εμμονή (που τη μοιράζεται και ο Βιτόριο Στοράρο) στη φωτογραφία, με αυτόν τον φωτισμό που μοιάζει με αέναο ηλιοβασίλεμα, λες και τα πάντα οδεύουν σε μια δύση που είναι αναπόφευκτη, λες και ο χρόνος πιέζει και πρέπει να γίνουν όλα τώρα. Εν τω μεταξύ, μαζί με το "Κάποτε στο... Χόλιγουντ", το soundtrack της "Βροχερής μέρας" είναι επίσης η καλύτερη κασέτα που μπορεί να σας γράψει φίλος σας. Απόλαυση από την αρχή μέχρι το τέλος.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις κομεντί, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.